ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραμονή Δεκαπεντάυγουστου και είμαι Αθήνα. Κατεβαίνω κέντρο για δουλειά σε χρόνο dt. Μπορεί να είναι τα πάντα κλειστά, μπορεί να έχει διαολεμένη ζέστη αλλά όλα μου φαίνονται πολύ πιο ανθρώπινα. Άλλοι ρυθμοι, δεν έχει κίνηση, δεν γίνεται της κακομοίρας. Τα πρωινά του χειμώνα μέχρι να φτάσω γραφείο, νιώθω ήδη ένα πτώμα. Και στην επιστροφή, βγαίνω από το μετρό με φρικτό πονοκέφαλο και έξω είναι νύχτα. Όλη μέρα θα παλεύω για να περάσει η ώρα να γυρίσω σπίτι μου και θα είναι ΝΥΧΤΑ. Στο δρόμο και στο μετρό όλοι ταλαίπωροι, κοιτούν κάτω ή το κινητό τους, οπουδήποτε αρκεί να "κλειστούν" και να προστατευτούν από το άγνωστο και βιαστικό πλήθος. Και με μια νευρικότητα όχι φυσική αλλά επίκτητη, έτοιμοι να αμυνθούν. Λόγω της απαράδεκτης καθημερινότητας που ζούμε. Κίνηση, γκρι, πονοκέφαλος, ταλαιπωρία, αφραγκία, έλλειψη χρόνου, στρες, προβλήματα, προβλήματα, προβλήματα. Η Αθήνα σε full swing είναι απάνθρωπη.