Το βροχερό μεσημέρι που πέρασα την πύλη του σπιτιού του χαρισματικού εφευρέτη, αρχιτέκτονα-μηχανικού και κορυφαίου αναρριχητή Δημήτρη Κορρέ στα ορεινά των Μελισσίων συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται για μια απλή κατοικία.
Εκεί βρίσκεται και το προσωπικό του εργαστήριο, στο οποίο δημιουργεί τις ευρεσιτεχνίες, τα χιλιάδες σχέδια και τις μηχανολογικές του κατασκευές. Αχανείς χώροι, στενοί διάδρομοι, πολυάριθμα μηχανήματα, χιλιάδες εξαρτήματα, ανταλλακτικά και, φυσικά, το super car της Korres Project παρκαρισμένο στην αυλή.
Ο Δημήτρης Κορρές θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα του. Αντισυμβατικός, παθιασμένος, ένας άνθρωπος που μιλά σπάνια, αφού δεν τον ενδιαφέρει καθόλου η εφήμερη προβολή. Λάτρης της ταχύτητας, οπαδός του ρίσκου και πολυπράγμων.
Μάλιστα, το τελευταίο το καταλαβαίνεις αμέσως, αφού στον χώρο όπου καθίσαμε για τη συνέντευξη τα πάντα ήταν δικής του κατασκευής, οι πόρτες, τα παράθυρα, εγκαταστάσεις και αντικείμενα σχετικά με τα αυτοκίνητα, καθώς και τα έπιπλα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν διορθώνω διπλωματικές θλίβομαι απεριόριστα με την εικόνα που αντικρίζω. Ξεκάθαρα, υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα με όσα σημαντικά συμβαίνουν στον διεθνή επιστημονικό χώρο. Θεωρώ ότι η γνώση είναι κάτι πολύ ακριβό. Κοστίζει. Αντιθέτως, τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι καφενεία από τα οποία φεύγεις με πλήρη άγνοια.
Εκεί γνωρίσαμε και τον 9χρονο γιο του Ανδρέα, ο οποίος έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του τη φιλομάθεια και την περιέργεια.
Αφού καθίσαμε σε ένα αυτοσχέδιο τραπέζι αποτελούμενο από τέσσερα καθίσματα τετράτροχου οχήματος, παρατήρησα ότι πάνω από τον σημαντικό εφευρέτη βρίσκονταν δύο ρολόγια που έδειχναν την ώρα σε Νότια Αφρική και Κολοράντο.
Πριν από λίγες μέρες είχε ταξιδέψει στη Νότια Αφρική προκειμένου να επισκεφθεί ένα τεράστιο εργοστάσιο χειροποίητων αυτοκινήτων.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 κατοικεί σε αυτό το σπίτι, το οποίο κάποτε ήταν μια μικρή ξύλινη παράγκα, το εξοχικό της οικογένειάς του.
Ο ίδιος γεννήθηκε το 1952 στα Πετράλωνα, όπου βρισκόταν το πατρικό του. Από τότε μετρά στη συλλογή του ασυνήθιστα ταξίδια, πολυάριθμες συναντήσεις, σαγηνευτικές εμπειρίες και τέσσερις γάμους, από τους οποίους απέκτησε τέσσερα παιδιά.
Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας μου λέει ότι κάποια στιγμή τού είχαν προτείνει να συμμετάσχει σε ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό, κάνοντας τον γύρο του κόσμου.
Όταν τους είπε ότι δεν έχει ιδέα από θάλασσα, εκείνοι του απάντησαν ότι τον ήθελαν μαζί τους διότι ήξεραν πως σε περίπτωση οποιασδήποτε βλάβης ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να την επισκευάσει.
Στη συνέχεια, το βλέμμα μου έπεσε στο πηγάδι του σπιτιού. Όπως μου εξήγησε, παλιότερα η περιοχή αυτή ήταν άνυδρη, γι' αυτό και επέλεξαν να ανοίξουν με πολύ κόπο αυτό το πηγάδι, το οποίο μετρά τριάντα μέτρα βάθος, γι' αυτό και στοίχισε περισσότερο από το οικόπεδο.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί ο πολυσχιδής εφευρέτης αφηγείται τη ζωή του, επισημαίνει τις νοοτροπίες που τον ενοχλούν, μιλά για τις μεγάλες στιγμές στην πολυκύμαντη πορεία του και εξηγεί γιατί είναι σημαντικό να πορεύεσαι χωρίς να φοβάσαι.
— Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;
Φεύγοντας από τα Πετράλωνα, μετακομίσαμε στην Κυψέλη, στο πλαίσιο της κοινωνικής αναβάθμισης.
Ήταν η ανερχόμενη συνοικία της πόλης που διέθετε αστική συνοχή σε μια περίοδο που οικοδομούνταν ραγδαία εξαιτίας της αντιπαροχής. Διατηρούσε μια αίγλη και στους δρόμους της έβλεπες ένα μωσαϊκό κοινωνικών στρωμάτων.
Ο πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος-μηχανικός, ένας πολύ καλός μάστορας, τον οποίο έχασα όταν ήμουν εννέα ετών.
Η μητέρα μου είχε τελειώσει την Εμπορική Σχολή, ήταν δραστήρια, με πνευματικές ανησυχίες. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου αποδείχτηκε ηρωίδα, αφού ανέλαβε να σώσει την οικογένεια και την επιχείρηση.
Απαιτούσε πολλές θυσίες η ανατροφή τριών παιδιών, όπως και η διαχείριση των χρεών που είχαμε κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Βέβαια, δεν υπήρχαν περιθώρια. Ήταν θέμα επιβίωσης.
— Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Δύσκολες εποχές, καταπίεση και ενηλικίωση την περίοδο της δικτατορίας. Ως παιδί ήμουν πολύ ατίθασος και ως δυσλεκτικός έμενα μετεξεταστέος.
Βέβαια, ήταν η περίοδος που, παρά την οικονομική δυσχέρεια, οι περισσότερες οικογένειες ξόδευαν χρήματα προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά τους σε κάποια σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τότε το σχολείο ήταν για διασκέδαση και τα καλά φροντιστήρια αποτελούσαν τους ναούς της γνώσης. Τελικά, μόλις κατάφερα να μπω στο Πολυτεχνείο, την επόμενη κιόλας μέρα έφυγα από το σπίτι μου και ξεκίνησα να αλητεύω.
Πιθανόν αυτή η στάση προερχόταν από μια εσωτερική ανάγκη για αντίδραση σε εκείνο το καταπιεστικό κοινωνικό περιβάλλον.
— Επαναστατικό πνεύμα και άσωτη ζωή;
Μεγάλωσα στον κακόφημο πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη, σε έναν κόσμο νεανικής αντίδρασης και άρνησης, με μοτοσικλέτες, μπλεξίματα, συμμορίες και παραβατικές συμπεριφορές.
Εκείνη τη ριψοκίνδυνη περίοδο, όμως, ανακάλυψα την αναρρίχηση, ένα χόμπι πολύ σπάνιο τότε. Θυμάμαι που φορούσα το σακίδιο στην πλάτη, το οποίο ήταν από ύφασμα ραμμένο στη ραπτομηχανή της γιαγιάς, και στη γειτονιά με θεωρούσαν τουρίστα.
Κάπως έτσι πέρασε όλο το πρώτο έτος, με ύπνους σε παγκάκια, κυνηγητό με την αστυνομία και αλητείες κάθε είδους.
Πάντως, όπως συνηθίζω να λέω στους φοιτητές που με επισκέπτονται, στο πρώτο έτος όλοι οι νέοι επιβάλλεται να γλεντήσουν τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν. Χωρίς όρια και με την αίσθηση της απέραντης ελευθερίας για όλα. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι στο δεύτερο έτος θα βρουν οπωσδήποτε μια δουλειά.
Ξέρετε, στο Πολυτεχνείο, όπου σπούδασα, έμαθα ελάχιστα πράγματα.
— Γιατί το λέτε αυτό;
Ό,τι έμαθα στη ζωή μου ήταν σε ένα μικρό δωμάτιο όπου μαζί με άλλα δέκα άτομα καθόμασταν στριμωγμένοι και διδασκόμασταν από καθηγητές που «έκλαιγαν» για να μας μεταδώσουν γνώσεις.
Αντίθετα, μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, ενώ θαυμάζεις τα επιβλητικά του κτίρια με τις κολόνες, τα μάρμαρα, τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες και όλο το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής, την ίδια στιγμή κατανοείς ότι δεν υπάρχει κανένα επίπεδο από εκπαιδευτικής απόψεως. Λες και επιστρέφεις στο νηπιαγωγείο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν διορθώνω διπλωματικές θλίβομαι απεριόριστα με την εικόνα που αντικρίζω. Ξεκάθαρα, υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα με όσα σημαντικά συμβαίνουν στον διεθνή επιστημονικό χώρο.
Θεωρώ ότι η γνώση είναι κάτι πολύ ακριβό. Κοστίζει. Αντιθέτως, τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι καφενεία από τα οποία φεύγεις με πλήρη άγνοια.
— Με τι τρόπους κερδίζεται η γνώση;
Με κόπο, αφοσίωση, επίμονη προσπάθεια και σκληρή δουλειά. Και, σίγουρα, τη γνώση δεν τη βρίσκεις με ένα κλικ στο Διαδίκτυο.
— Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί στην ελληνική κοινωνία;
Η δημοσιο-λατρεία. Πάντοτε όλοι πάσχιζαν −και εξακολουθούν− να τρυπώσουν σε μια θέση στο Δημόσιο. Με ενοχλεί και η διαρκής προσπάθεια για την απόκτηση «χαρτούρας», πτυχίων ή μεταπτυχιακών, τα οποία δεν έχουν κανένα αντίκρισμα.
Γι' αυτό, ως χώρα, δεν μπορούμε να παραγάγουμε τίποτα. Το Δημόσιο αποτελεί το μεγαλύτερο ταμπού της κοινωνίας μας. Όλοι αποφεύγουν να αναφερθούν σε αυτήν τη χρονίζουσα παθογένεια.
Και στην περίπτωση που επιλέξεις να θίξεις τα κακώς κείμενα, αμέσως σε χαρακτηρίζουν ακροδεξιό, φασίστα κ.λπ. Κατά τη γνώμη μου, το Δημόσιο, εκτός από τοτέμ, είναι και ένας στρατός κατοχής. Και αποτελεί τον κυριότερο λόγο που έχω επιλέξει να μην ψηφίζω. Οι πολιτικοί δεν έχουν καμία εξουσία πέρα από την επιβολή φόρων ή τη διανομή κάποιων επιδομάτων.
Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν μια τρανή απόδειξη αποτυχίας της λειτουργίας της κρατικής μηχανής και δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα αλλά με τις δομές.
Γι' αυτό δεν επιρρίπτω τις ευθύνες στους πολιτικούς αλλά στους ψηφοφόρους, οι οποίοι ακόμα «ταΐζουν» το πελατειακό κράτος, έχοντας την προσδοκία να διορίσουν το παιδί τους στο Δημόσιο. Το βόλεμα που εκφράζεται από την άποψη: «Να πληρώνομαι χωρίς να δουλεύω».
Το Δημόσιο αποτελεί το μεγαλύτερο ταμπού της κοινωνίας μας. Όλοι αποφεύγουν να αναφερθούν σε αυτήν τη χρονίζουσα παθογένεια. Το Δημόσιο, εκτός από τοτέμ, είναι και ένας στρατός κατοχής.
— Η κρίση δεν μας προσγείωσε στην πραγματικότητα;
Τίποτε απολύτως δεν μάθαμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Αν ρωτήσεις έναν Έλληνα τι είναι το ΑΕΠ, κανείς δεν γνωρίζει να σου απαντήσει.
Μπουχτίσαμε να ακούμε οικονομικούς όρους, συζητήσεις παρόμοιου περιεχομένου και λέξεις όπως spreads, CDS, IOUs, repos, ομόλογα ή haircut. Κι όμως, ενώ όλοι θα σου απαντήσουν ότι το ΑΕΠ είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, κανένας δεν ξέρει τι σημαίνει ούτε και πώς προκύπτει.
— Βλέπετε κάποια προοπτική στον ορίζοντα;
Καμία απολύτως. Η Ελλάδα είναι μια κατακτημένη χώρα. Πότε δεν ήμασταν ένα ελεύθερο κράτος, αυτοδιαχειριζόμενο. Και όλη αυτή η συζήτηση περί ελληνικής καθαρότητας είναι μια μπούρδα.
— Πώς εμπλακήκατε στην κατασκευή του Ολυμπιακού Σταδίου;
Πρόκειται για τυχαίο γεγονός. Βρέθηκα εκεί κατά τη διάρκεια της φοιτητικής περιόδου ως αρχιμηχανικός και αυτό το έργο τελικά πέρασε σχεδόν ολόκληρο από τα χέρια μου.
Ένα σπουδαίο έργο, στο οποίο εργάστηκα σκληρά και, φυσικά, με ευνόησε σημαντικά κι έτσι ακολούθησαν κι άλλα μεγάλα τεχνικά έργα στη Σαουδική Αραβία.
Επόμενος σταθμός ήταν η κατασκευή της γέφυρας της Χαλκίδας και έπειτα οι μετακινήσεις κτιρίων. Μεταξύ άλλων, μετακινήσαμε αρκετούς ναούς όπως αυτός της Παναγίας Τορνικίου Γρεβενών, για να σωθεί από τα νερά φράγματος στον Αλιάκμονα, των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο αεροδρόμιο των Σπάτων, προκειμένου να κατασκευαστεί ο διάδρομος του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», τα Ρωμαϊκά Λουτρά της Σπάρτης, το εκκλησάκι στην Κηφισιάς, για να πλατύνει ο δρόμος, και ένα τζαμί στη Θεσσαλονίκη.
Μετά ακολούθησε το Korres Project. Πράγματι, πρόκειται για ένα εξαιρετικά πολύπλοκο πρότζεκτ κατασκευής ενός αυτοκινήτου που διαθέτει χαρακτηριστικά rally και off road, ενώ οι αναρτήσεις είναι εμπνευσμένες από τις αναρτήσεις του 2CV.
Σκοπός αυτού του οχήματος είναι να προσφέρει κορυφαίες επιδόσεις, να σκαρφαλώνει σε δυσπρόσιτα σημεία, να ξεπερνά δύσκολα εμπόδια και να παρέχει άνεση στους επιβάτες του.
Ουσιαστικά, συνδυάζει εξαιρετικές δυνατότητες κίνησης εκτός δρόμου με υψηλές επιδόσεις στην άσφαλτο. Με κινητήρα 7 λίτρων 505 ίππων της General Motors και τελική ταχύτητα τα 300 χλμ./ώρα, διατηρώντας πραγματικά ασυνήθιστες δυνατότητες κίνησης σε ανώμαλα εδάφη.
Ένα παράλληλο πρότζεκτ της Korres αποτελεί το D3, ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο πόλης για άτομα με κινητικά προβλήματα, το οποίο επίσης αξιοποιεί το μοναδικό σύστημα ανάρτησης της εταιρείας.
Το 2000 ξεκίνησε το πρώτο πρωτότυπο Ρ1 και ολοκληρώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Ακολούθησαν η μελέτη και η κατασκευή τριών ακόμα πρωτοτύπων, των Ρ2, Ρ3, Ρ4.
Σήμερα βρισκόμαστε σε συζητήσεις με τις εταιρείες Kirkham Μotorsports με έδρα στις ΗΠΑ και Hi-Tech Αutomotives με έδρα στη Νότια Αφρική, οι οποίες έχουν αναλάβει την παραγωγή του αυτοκινήτου και ευελπιστούμε να έχει βγει στην αγορά ως το τέλος του 2019.
— Η ελληνική πολιτεία σάς έχει προτείνει να χρηματοδοτήσει μια δική σας εφεύρεση;
Σε ποια ελληνική πολιτεία αναφέρεστε; Αυτή που μοιράζει όλα τα λεφτά των χρηματοδοτικών πακέτων ΕΣΠΑ σε σουβλατζίδικα, καφετέριες και τυροπιτάδικα;
Η παραγωγή στην Ελλάδα ενός αυτοκινήτου και η εξαγωγή του είναι πλέον αδύνατες. Κάποτε υπήρχε η Σιβιτανίδειος Σχολή στην οποία λειτουργούσαν τεχνικά τμήματα με παραγωγικές δραστηριότητες και ειδικότητες όπως η μεταλλοτεχνία, η ηλεκτροτεχνία, η οικοδομική, η ξυλοποιία - επιπλοποιία, καθώς και το τμήμα συντήρησης αυτοκινήτων.
Σήμερα έχουν γίνει όλοι μάνατζερ και έχουν σχεδόν εκλείψει οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί και οι μηχανικοί.
— Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στην αναρρίχηση;
Όταν εργαζόμουν στη Σαουδική Αραβία αμειβόμουν πολύ καλά, με αποτέλεσμα να έχω την πολυτέλεια να μπορώ να κάνω κάποια μακρινά ταξίδια.
Το σκαρφάλωμα βράχων, όπως και η διάνοιξη πάμπολλων αναρριχητικών διαδρομών, ήταν για μένα μια προσωπική διαφυγή, σαν τον δρόμο προς την ελευθερία. Ένα συναρπαστικό χόμπι χωρίς ωράρια και, κυρίως, δίπλα στη φύση.
Θυμάμαι κάποτε ένα ταξίδι στις Άλπεις, όπου πήγα με οτοστόπ μέσω Γιουγκοσλαβίας. Είκοσι μέρες με μια σκηνή. Τότε υπήρχε μια φιλοσοφία αντι-καταναλωτική, εν αντιθέσει με σήμερα που βλέπεις την τεράστια λωρίδα πλαστικών που αφήνουν πίσω τους οι αναρριχητές.
Είναι αλήθεια ότι επειδή από μικρή ηλικία ζούσα «επικινδύνως», πίστευα ότι δεν θα ξεπερνούσα την ηλικία των σαράντα. Ως άτομο είχα πάντα μια αγωνία για το μέλλον. Ίσως ενίσχυε αυτή την άποψη το γεγονός ότι εκ φύσεως είμαι υπερκινητικός. Βαριέμαι πολύ εύκολα. Αλλά, ευτυχώς, ήμουν πολύ τυχερός στη ζωή μου.
— Γιατί επιλέγατε να μην κάνετε μακρόπνοα σχέδια;
Είναι αλήθεια ότι επειδή από μικρή ηλικία ζούσα «επικινδύνως», πίστευα ότι δεν θα ξεπερνούσα την ηλικία των σαράντα. Ως άτομο είχα πάντα μια αγωνία για το μέλλον.
Ίσως ενίσχυε αυτή την άποψη το γεγονός ότι εκ φύσεως είμαι υπερκινητικός. Βαριέμαι πολύ εύκολα.
Αλλά, ευτυχώς, ήμουν πολύ τυχερός στη ζωή μου. Ποτέ δεν γοητεύτηκα από τους συμβιβασμούς. Όσες δουλειές μου πετύχαιναν τις παρατούσα και πήγαινα στην επόμενη. Δεν ήμουν άνθρωπος του οράματος, αλλά φρόντιζα να κάνω καλά αυτό με το οποίο καταπιανόμουν.
— Αγαπήσατε το χρήμα;
Ποτέ. Και μάλιστα συνηθίζω να λέω: «Τη δόξα πολλοί μίσησαν, το γκάζι κανείς». Αυτό με αντιπροσωπεύει περισσότερο.
— Δεν φοβηθήκατε ποτέ;
Βρέθηκα πολλές φορές κοντά στον θάνατο. Αναρριχήσεις, ταχύτητες, κοινωνικές καταστάσεις ή λανθασμένες εκτιμήσεις. Νομίζω, όμως, ότι η χαρά της ζωής έγκειται στο ότι δεν είναι επίπεδη, έχει τα πάνω και τα κάτω της.
Ποτέ δεν με κέντρισε η μικροαστική ζωή. Ούτε οι άνθρωποι που επιλέγουν να πορεύονται υπολογίζοντας ορθολογικά όλες τις καταστάσεις και με μοναδικό τους ενδιαφέρον την ασφάλεια και τη βολή.
Αυτά είναι τα πρόσωπα που διακατέχονται από έναν διαρκή φόβο. Συμβατικές ζωές, στερεοτυπικές αντιλήψεις και μια διαρκής συνθηκολόγηση με την έννοια της προστασίας και της απουσίας κινδύνου. Καταθλιπτικές πορείες μέσα στη μικροκλίμακα της καθημερινότητας.
— Τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή;
Να μη φοβάσαι. Ο φόβος σε εμποδίζει να γνωρίσεις το καινούργιο και η έλλειψη γνώσης σε κάνει να αισθάνεσαι φοβισμένος.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 30.4.2019
σχόλια