Την προηγούμενη Κυριακή κατά το τέλος των καλοκαιρινών μου διακοπών αποφάσισα να πάω στο γήπεδο να δω και εγώ μαζί με όσους έμειναν στην Αθήνα την εθνική ομάδα μπάσκετ. Ας είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι πήγαμε για να δούμε το φαινόμενο του ελληνικού μπάσκετ Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το γήπεδο ήταν γεμάτο, όλη η Αθήνα είχε μαζευτεί στο ΟΑΚΑ. Παρέες, οικογένειές, ζευγάρια, κάθε πιθανός συνδυασμός είχε φτάσει με χαρά και ενθουσιασμό στο γήπεδο.
Πριν ξεκινήσει ο αγώνας η φίλη μου με ενημερώνει ότι στο γήπεδο υπάρχει η μοναδική γυναίκα Ελληνίδα διαιτητής στο μπάσκετ και ταυτόχρονα ξεκινάει ο εθνικός μας ύμνος. Όλο το γήπεδο όρθιο λοιπόν για να τιμήσει την χώρα του, μια χώρα που έχει βγάλει μόνο μια γυναίκα διαιτητή στο μπάσκετ.
Πριν ξεκινήσει ο αγώνας η φίλη μου με ενημερώνει ότι στο γήπεδο υπάρχει η μοναδική γυναίκα Ελληνίδα διαιτητής στο μπάσκετ και ταυτόχρονα ξεκινάει ο εθνικός μας ύμνος. Όλο το γήπεδο όρθιο λοιπόν για να τιμήσει την χώρα του, μια χώρα που έχει βγάλει μόνο μια γυναίκα διαιτητή στο μπάσκετ.
Μία χώρα που έδωσε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο υπηκοότητα τώρα που πήγε στο NBA και όχι τόσα χρόνια που ζούσε και εργαζόταν σκληρά στην Ελλάδα. Μία χώρα που αγνοεί και βάζει στο περιθώριο ανθρώπους παρόμοιου χρώματος με τον Γιάννη γιατί αυτοί μένουν στα Πατήσια και δεν παίζουν στο NBA αλλά πουλάνε πράγματα στον δρόμο για να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Μια χώρα που δεν έδωσε ποτέ τα εφόδια (οικονομικά και μη) στον Γιάννη και σε όλους τους αθλητές που κρατάνε την σημαία της και την κάνουν περήφανη. Μια χώρα που δεν σέβεται κανέναν διαφορετικό. Μια χώρα που περιθωριοποιεί την διαφορετικότητα. Μια χώρα που όταν παίζεται ο εθνικός της ύμνος σηκωνόμαστε όρθιοι γιατί είμαστε περήφανοι για όλα τα παραπάνω.
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
σχόλια