ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω να πώ κάτι,τα παιδιά τα είπαν όλα.Συμφώνω με τις απόψεις τους.

Εγώ δεν θα σου πω για τον χρόνο...Κι εγώ είμαι σε μια παρόμοια φάση με την δική σου, κι όμως έχει περάσει αρκετός χρόνος κι ακόμα με πληγώνει...Εγώ θα σου πω το εξής. Μετά από ένα χωρισμό ξεκινάς να βλέπεις πιο ρεαλιστικά τα πράγματα γύρω σου, ξεκινάς να μιλάς με τον εαυτό σου και να ανακαλύπτεις πράγματα για εσένα που κάποτε τα είχες αφήσει πίσω για κάποιος λόγος η και που ποτέ δεν ηξερεςς ότι τα είχες. Μετά από ένα δύσκολο χωρισμό και που ποτέ ξανά δεν θα ξανά υπάρξεις με το ταίρι που είχες αγαπήσει απλά σου μένει η χαραμάδα μέσα στη καρδιά σου , σαν τη βροχή που αφήνει πάντα χαρακιές, ξεκινάς να κλείνεσαι στον εαυτό σου, να μην εμπιστεύεσαι κανενα, να είσαι όλοι μέρα σε ένα περίεργο μουντ, μια λυπημέν@, μια χαρουμεν@ .Ναι, δεν ξέρω πότε θα σταματήσει όλο αυτό, το να νιώθεις άδε@ χωρίς εκειν@ και να κάνεις διάφορες κακές σκέψεις στο μυαλό σου, να ονειροπολεις τις στιγμές σας και να κυριαρχεί το μίσος και η απογοητεύσει πάντα στο τέλος, να μη κοιμάσαι τα βράδια και με το κάθε τι να νιώθεις λείπει , τα δάκρυα σου να μη έχουν τελειωμό. Ξέρεις τι όμως; Είναι απλά ένα μάθημα, από αυτά μαθαίνουμε και αντιλαμβανόμαστε τελικά τη δύναμή μας, άλλοι ανρθωποι περνάνε πιο δύσκολα από εμάς, απιστία, εκμετάλλευση, κοροϊδία. Σκέψου αισιόδοξα, κάνε πράγματα για τον εαυτό σου που πάντα ήθελες να κάνεις και τα άφησες πίσω, ξενικά να ζεις, μην αφήσεις κανέναν να σου πάρει αυτό που λέμε, τη χαρά σου, τα όμορφα συναισθήματα. Μη φοβάσαι, να βγαίνεις με φίλους , να συζητάς με αγνώστους, να μιλάς με τον εαυτό σου, και θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα πεις και θα σε κοιτάξεις στο καθρέφτη με ένα τεράστιο χαμόγελο και θα σου πεις, " Είμαι καλά" και μετά απ' αυτό ξεκινάς και πας παρακάτω....Μη φοβάσαι και μη σκέφτεσαι πολλά πράγματα που θα σε κάνουν κάθε φορά να στεναχωριέσαι, εσύ είσαι αυτ@ που θα σε βοήθησεις σε όλο αυτό και κανένας άλλος... Φιλάκια πολλα, και υπομονή! Να σε προσέχεις!

Τον Φεβρουάριο με χώρισε και μένα..Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου,είχα συνηθίσει να κοιμόμαστε μαζί,να πηγαίνουμε για φαγητό ,να μοιραζόμαστε στιγμές...Ήμουν πολύ στεναχωρημένη και κλείστηκα στον εαυτό μου..Το καλοκαίρι ξαναβεςθηκαμε,βγαίναμε πήγαμε κάτι δυημερα...Μέχρι που κατάλαβα ότι κάτι είχε σπάσει ,τίποτα δεν ήταν το ίδιο ....Τώρα δεν μιλαμε και δεν με ενοχλεί καθόλου..Η σχέση μας έκανε τον κύκλο της και είμαι μετά από πολύ καιρό καλά ψυχολογικά ..Δεν υπάρχει παρηγοριά..ότι καταφέρεις θα το κάνει μον@ σου...Αφού τον ξεπερασα εγώ που νόμιζα ότι ο πόνος και το πλακωμα στο στήθος θα με συντροφεύουν σ'ολη μου τη ζωή μπορείτε όλοι!!!!Δώσε χρόνο στον εαυτό σου....κλισε,τυπικουρα το έχεις ακούσει πολλές φορές αλλά στον χρόνο τίποτα δεν υποκειπτει!!!!!Μόνο ο χρόνος μπορεί να σε βοηθήσει.........Και θα το κάνει !!!!