Κ τι γίνεται όταν ο νόμος επιτρέπει μισθό τάξης 400€ που εκ των πραγμάτων δε τα βγάζεις πέρα; Δε φταίει η νομοθεσία αλλά τα συμφέροντα που εξυπηρετεί.
6.9.2019 | 10:27
Δεν φταίτε εσείς
Έχω διαβάσει πολλές εξομολογήσεις ανθρώπων που πασχίζουν να βγάλουν το μήνα. Τόσα για φαϊ, τόσα για ενοίκιο, τόσα για το ρεύμα, μέχρι και budget για την οδοντόκρεμα έχω δει. Και πάντα αυτές οι εξομολογήσεις συνοδεύονται από απελπισία (λογικό) και μια διάθεση αυτοεξευτελισμού (μη λογικό) σε φάση "δεν κάνω για τίποτα", "είμαι άχρηστος", "δεν έχει νόημα η ζωή μου", "ποιος θα με πλησιάσει εμένα". Και όποιος βέβαια δεν είναι σε αυτή τη θέση και τα διαβάζει νιώθει ίσως ανακούφιση, κάποιοι θα πουν "φύγε έξω για δουλειά", άλλοι θα σκεφτούν ΄"εγώ διάβασα/ δούλέψα για να μην είμαι σε αυτή την κατάσταση άρα δεν έχω να νιώσω τύψεις αν βγάζω παραπάνω χρήματα και έχω σπίτι, αμάξι και να αγοράσω και το ρουχαλάκι μου". News flash παιδιά. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει το υψηλότερο ποσοστό νοικοκυριών που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά για βασικές ανάγκες (αν δείτε τα στατιστικά της Eurostat θα φρίξετε). Καταρχάς, όλοι έχουμε δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και το να αγχώνεσαι κάθε τέλος του μήνα για το αν θα σου φτάσει το δεκάευρο για να φας είναι τραγικό από όποιο πρίσμα και να το δεις. Έχουμε όλοι ευθύνη γι' αυτήν την κατάσταση. Από τον χλιμίτζουρα τον εργοδότη που δεν κολλάει ένσημα και ζητάει τα δώρα πίσω, μέχρι τον καθέναν από εμάς που πάει και παίρνει καφέ από αυτόν για να πάει στο γραφείο του το πρωί. Επειδή δεν ζητάμε αποδείξεις, επειδή τάχα μου μας συμφέρει. Δεν συμφέρει την κοινωνία μακροχρόνια και πρέπει να μπει στο κεφάλι μας αυτό το πράγμα μια και καλή. Ο εργαζόμενος έχει την μικρότερη ευθύνη αλλά κι αυτός ακόμα αν αρνηθεί τη δουλειά εξηγόντας τους λόγους και γίνει αυτό συλλογικά, μετά ο βλαμμένος ο "επιχειρηματίας" (του κώλου) θα αναγκαστεί να μείνει με σαβούρα προσωπικό. Τα κωλοσυνδικάτα ξέρουν να ουρλιάζουν για τις περικοπές στις συντάξεις (που παραμένουν πολλαπλάσιες του μέσου μισθού στον ιδιωτικό τομέα) για την κατάσταση που βιώνουν οι νέοι όμως δεν γίνεται καμία σοβαρή συζήτηση, καμία σοβαρή ανάλυση, καμία σοβαρή προσπάθεια. Κάτω απο το χαλί, ποιος ασχολείται με τους νέους; Ούτε καν οι ίδιοι, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα αξιών και προτεραιοτήτων. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι που υπαίτιος για την εκμετάλλευση αυτή είναι ο διπλανός μας. Δεν με νοιάζει κύριε αν δεν βγαίνεις, μα βιομήχανος είσαι, μα ταβερνιάρης, μα ψιλικατζής, μα υδραυλικός. Ο νόμος λέει ένσημα, ο νόμος λέει δώρα, ο νόμος λέει ΑΠΟΔΕΙΞΗ και ο νόμος λέει να απασχολείς άτομα με αδεια παραμονής και εργασίας. Αλλιώς ας σε κλείσουν , ας σου κόψουν τον κώλο, δεν με νοιάζει. Πήξαμε στους businessmen και στο φιλότιμο σε αυτή τη χώρα μη χέσω.
22
