ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηθελα απο μικρη να γινω ηθοποιος.Στο δημοτικο ειχα παιξει σε μια μονο παρασταση στην οποια πρωταγωνιστουσε η αδερφη μου που ειναι μεγαλυτερη απο εμενα.Η αδερφη μου δεν ενδιαφερθηκε ποτε για την υποκριτικη,δεν βλεπει παραστασεις μονο ταινιες που και που.Με λιγα λογια ειναι χιλιομετρα μακρια απο αυτο τον κοσμο και μερικες φορες το κοροιδευει κιολας,εκεινη σπουδαζει κατι εντελως ασχετο.Το θεμα μου ειναι οι γονεις μου.Δεν πιστεψαν ποτε σε εμενα και μου λενε εμμεσα οτι δεν θα τα καταφερω,ειχανε και ενσταση στο να σπουδασω υποκριτικη και το εκαναμετα που παρατησα την προηγουμενη σχολη.Για την αδερφη μου εχουν τεραστιες βλεψεις,να γινει επιτυχημενη κτλπ.Ολα αυτα τα καταπινω.Αλλα παρ'ολο που εχουν περασει 15 χρονια απο αυτη τη παρασταση που επαιζε η αδερφη μου οι γονεις μου ακομα μου λενε η αδερφη σου τι καλη που ηταν και ρεσιταλ ερμηνειας και κριμα που δεν το πηρε στα σοβαρα να ασχολιοταν.Γιατι βρε παιδια ολο αυτο συνεχεια,γιατι να συγκρινομαι συνεχεια με την αδερφη μου?Γιατι ενω εχω παραπονεθει οτι ειναι η αγαπημενη (ειδικα της μητερας μου απ'τον πατερα μου δεν εχω παραπονο)συνεχιζεται ολο αυτο?Δεν ειναι οτι συμπεριφερονται διαφορετικα σε μενα και εκεινη αλλα αυτα που λενε με πονανε.Το μονο που περιμενουν απο εμενα ειναι να παντρευτω κανεναν πλουσιο και να ληξει εκει.Οταν λεω για τα ονειρα μου μου λενε συνεχεια ειναι δυσκολα τα πραγματα για σενα,μεγαλη ανεργια και στα προσωπικα θα τα βρεις μπαστουνια.Νιωθω οτι θα με αντιμετωπιζουν παντα σαν παιδι....