Μοναχική ονειροπόλα ξέχασα να γράψω χτες πως τέτοιες συμπεριφορές όπως του Διογένη Κυνικού φανερώνουν τοξικότητα, κακία, βλακεία και μια σαπίλα γενικά. Εξαρχής το σχόλιό μου δεν ήταν επιθετικό, μίλησα ως Άνθρωπος που είμαι και είπα απλά τη γνώμη μου ως παρατηρητής. Ο τρόπος του είναι απαράδεκτος και αηδιαστικός για μένα. Αν έγραφα εκφράσεις προσβλητικές πρώτη, θα έλεγα πως απαντά με τον ίδιο τρόπο. Εδώ έχει πετάξει ένα σωρό προσβολές και βωμολοχίες άνευ λόγου απλά γιατί είναι κομπλεξικός και μισογύνης όπως συμπεραίνω. Δηλαδή εκφράσεις όπως ''ποταπό υποκείμενο'', και άλλα ''διαμάντια'' όπως και σε σένα ''βούλωστο'' κτλ δείχνει άτομο προβληματικό από τη στιγμή που φέρεται έτσι σε γυναίκες καθώς και βίαιο. Καλύτερα μακριά από τέτοιους χαρακτήρες, που απειλούν και βρίζουν ασύστολα το γυναικείο φύλο. Αυτοί απλά δεν θα σταυρώσουν όχι μόνο θηλυκιά γάτα αλλά ούτε και κουνούπι θα τους κοιτάξει. Επειδή μου προκαλεί εμετό όλη αυτή η κατάσταση δεν αξίζει άλλο να ασχολούμαστε. Καλό σου απόγευμα φίλη μου.
9.9.2019 | 18:51
Θλίψη
Αισθανομαι πως δεν μπορω να πω πουθενα ολα αυτα που νιωθω.Κανεις απο τον κυκλο μου δεν θα με καταλαβει πραγματικα,δεν θα καταλαβει το πως αισθανομαι.Μεχρι και εγω η ιδια δεν μπορω να το εξωτερικευσω με λογια.Μπορω να πω πως αισθανομαι πληγωμενη,προδωμενη,αγανακτησμενη,νιωθω πως μου εχει ραγισει τη καρδια.Σε οποιον και να το πω αυτο θα με θεωρησει υπερβολικη.Τοσες ερωτησεις μεσα στο κεφαλι μου.Γιατι ερχεται στη ζωη μου και με ταραζει,γιατι ερχεται για λιγο και φευγει για πολυ,Γιατι εκμεταλλευεται τα συναισθηματα μου,γιατι μου συμπεριφερετε σαν παιχνιδι.Φταιω εγω κυριως που το επιτρεπω,εχω αυτογνωσια.Γνωριζω πως πρεπει να το ξεπερασω ολο αυτο και το θελω,ομως ξερω πως δεν προσπαθω αρκετα και αυτο γιατι μεσα μου ελπιζω ακομα και αισθανομαι πως θα επιστρεψει ειτε για να μεινει μαζι μου,ειτε για να απαντησει στις ερωτησεις μου.Το νιωθω πως δεν εχει τελειωσει ακομα,τρια χρονια τωρα καθε φορα που εφευγε γνωριζα πως θα γυρνουσε σε εμενα οπως και εκανε.Ποτε ομως δεν εμενε.Και ο ιδιος προσπαθουσε να κανει τον εαυτο του να με ερωτευτει γιατι γνωριζε το ποσο ερωτευμενη ειμαι μαζι του,το ποσο πολυ τον ηθελα.Δεν μπορεσε ποτε ομως και καθε φορα εφευγε χωρις εξηγησεις.Ξερω πως ειμαι ηλιθια που εξακολουθω να ελπιζω αλλα οπως ξερω και πως θα γυρισει,ξερω ακομα καλυτερα πως δεν προκειται να με ερωτευτει ποτε οπως εγω,ποτε δεν θε με δει οπως τον βλεπω εγω.Μου φερθηκε απαισια και εγω δεν μπορω να τον ξεπερασω,δεν αντεχω ολες αυτες τις σκεψεις,τις αναμνησεις και τις στιγμες που περασαμε μαζι που καθημερινα γυριζουν μεσα στο κεφαλι μου και οπου οσο και αν τις σπρωχνω πισω,εξακολουθουν να εμφανιζονται ξανα και ξανα.Πρεπει να το ξεπερασω αλλα δεν ξερω πως.
22
