Έναν χρόνο μου πήρε για να έρθω στο 9. Άκουγα τα πολύ καλά λόγια, αλλά δεν ήθελα, είμαι και άνθρωπος της συνήθειας.
Πρώτη επίσκεψη τον Φλεβάρη. Μια Κυριακή απόγευμα. Ήτανε πολύ ωραία. Όσο πέρναγε ο καιρός, το έβαλα στα «σταθερά» μου για τους εξής λόγους: είναι πολύ χαλαρό, είναι κλειστό αλλά και ανοιχτό. Έχει ντεκόρ και είναι πολύ ωραίο, αλλά δεν το σκέφτεσαι, δεν σε απασχολεί. Τα βιβλία που έχει στα ράφια θα τα ζήλευες, αν τα έβλεπες. Προχθές είδα έναν Μπαλζάκ σε αγγλική, παλιά έκδοση, αριστούργημα. Η μουσική είναι ωραία και στο πλάι του μαγαζιού θα κάτσεις στη στοά - μπροστά στο πεζοδρόμιο είναι κάτι νεραντζιές όμορφες.
Νομίζω, όμως, πως το κέντρο του μαγαζιού είναι οι ιδιοκτήτες του. Ο Σπύρος είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους barmen της Αθήνας. Είναι ευγενής, ιπποτικός και ξέρει μόλις σε δει τι θες να πιεις. Φτιάχνει ένα από τα καλύτερα Μανχάταν στην Ελλάδα και όλα τα ποτά του τα σερβίρει σε παράξενα και σπάνια ποτήρια που διαλέγει η Αργυρώ, το άλλο μισό του 9. Η οποία ενώνει κόσμο, ξανασμίγει παρέες, έχει χιούμορ, μου στέλνει σοκολατάκια και ποτά σε θερμός κάθε Τρίτη.
Αυτά. Να πάτε στο 9. Ετοιμάζουν και νέο καλοκαιρινό κατάλογο που θα είναι σούπερ.
σχόλια