ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω στην Αθήνα ένα μήνα που βρήκα δουλειά.Όταν γυρνάω κάθομαι στο μπαλκόνι και κοιτάζω τα αυτοκίνητα και τους περαστικούς.Περνάνε τα λεωφορεία,κατεβαίνουν οι άνθρωποι με τα μούτρα κρεμασμένα,ακόμα και νέα παιδιά.Περνάνε τα παπάκια και οι μηχανές σαν τους καμικάζι μέσα στη βιασύνη και το άγχος.Να κάνουν θόρυβο 3 το βράδυ οι εξατμίσεις και τα σκυλιά και να μου σπάνε τα νεύρα.Περνάνε και τα αυτοκίνητα και όταν έχω ρεπό το.πρωί κάθομαι και τους λυπάμαι να περιμένουν να ανάψει το φανάρι και να κορνάρουν,να βρίζουν και μερικοί να ψάχνουν να βρούνε πάρκινγκ μισή ώρα γύρω γύρω στο τετράγωνο.Βλέπω και τους περαστικούς και αυτούς που βγάζουν τα σκυλιά βόλτα σαν κουρδισμένοι να περπατάνε βιαστικά και με το βλέμμα στο κινητό.Μόνο κάτι παιδάκια με μπύρα στο χέρι και μουσική που περπατάνε ανέμελα θυμίζουν κάτι χαρούμενο.Δε θέλω να πω για τα οικονομικά που αντί να πάνε καλύτερα από το χωριό που ήρθα πάνε χειρότερα.Τι ήρθα να κάνω απορώ σ'αυτή την πόλη.Έχει τόσα πράγματα που δε μου λένε τίποτα.Εγώ πήγαινα για καφέ μια φορά την εβδομάδα με τα πόδια σε πέντε λεπτά στην καφετέρια και έβρισκα τους φίλους μου και τα λέγαμε.Εδώ ξέρω τόσα άτομα αλλά και μόνο που σκέφτομαι την ταλαιπωρία μέσα στα λεωφορεία και στα τρένα βαριέμαι και ξενερώνω να βγω καν από το σπίτι.Εγώ μεγάλωσα μέσα στα δέντρα και στα λιβάδια και όλα στην Αθήνα είναι τόσο γκρίζα και παγερά αδιάφορα.Όταν είχα ρεπό έφτιαχνα τον κήπο ή πήγαινα για ορειβασία και αυτό μου ήταν υπεραρκετό.Στα μεγάλα κέφια πήγαινα για μπύρα στην πόλη με φιλαράκια και όλα τέλεια.Τώρα το μπαλκόνι δε φτάνει ούτε για να χωρέσει η απλώστρα με τα ρούχα.Άσε που ξυπνάω δυο ώρες νωρίτερα για να ετοιμαστώ και να πάρω τον ηλεκτρικό μέσα στη βρώμα και τη στριμούρα.Μερικές φορές έρχεται ο ξάδερφος να τα πούμε και όλη την ώρα θρονιάζεται στον υπολογιστή,όπως κάνει και στο σπίτι του δηλαδή.Θέλω να ρωτήσω πως τη βγάζετε εσείς εδώ;Εγώ ζητάω να έχω επαφή με τη φύση αλλά διέξοδο δε βρίσκω αν δε μου βγει η παναγία με τα μέσα.Και με τα μέσα που μπορώ άραγε να πάω και πόσο συχνά θα έχω όρεξη να τραβήξω αυτή την ταλαιπωρία.Νιώθω ότι έβαλα τον εαυτό μου σε κλουβί και στην ουσία δεν κερδίζω ούτε καν τα χρήματα που όλοι με παραμυθιάζανε.Απαράδεκτη βαρεμάρα και αν δε γίνει κάτι που να αλλάξει τη ζωή μου εγώ εδώ κάτω δε μένω άλλο κι ας ασχοληθώ με τις καλλιέργειες στο χωριό που ήθελα να αποφύγω.ΑΠΟΓΝΩΣΗ.