ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γίνομαι σε λίγους μήνες 27. Είμαι υγιής (σύμφωνα και με τις τελευταίες εξετάσεις), εργάζομαι τα τελευταία 3 χρόνια σε μόνιμη θέση με πολύ καλά για την ηλικία μου λεφτά. Καλύπτομαι συναισθηματικά με τη δουλειά μου διότι προσφέρω (θεωρώ παραπάνω από τα δεδομένα της ηλικίας / εμπειρίας μου) και μου προσφέρει. Από φίλους ελάχιστα πράγματα. Κάποιους γνωστούς από σχολή και μεταπτυχιακό που μία στο (πολύ) τόσο θα βγούμε για φαγητό.Προσωπική ζωή ανύπαρκτη όπως ανέκαθεν δηλαδή. Πότε δεν υπήρξα ο έφηβος, ο νέος φοιτητής με τα τυχερά μου σε αυτόν τον τομέα. Το περιβάλλον μου σε ίδια έως και αρκετά χειρότερη κατάσταση. Τουλάχιστον είχα δύο τρία ας το πούμε ραντεβού στη ζωή μου κάποτε. Πάνε 6 και 8 χρόνια αντίστοιχα....Πια έχουν αρχίσει και οι ερωτήσεις σπίτι. Θα βρεις κοπέλα; κτλ … Κάποτε με πείραζε αυτό το θέμα, σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να πετύχω κάτι. Πια έχω γίνει απαθής. Ήμουν χθες σινεμά μετά τη δουλειά να ξεσκάσω. Πολλά ζευγάρια στην ηλικία μου συν πλην. Ούτε ζήλεψα (είτε με τη καλή είτε με τη "κακή" έννοια) ούτε κοίταξα τριγύρω μου όπως κάποτε. Ήταν σα να βρισκόμουν στο χώρο απομονωμένος εγώ και η οθόνη. Πριν ξεκινήσει η ταινία κάτι με ρώτησε μια κοπέλα που συνοδευόταν και μέχρι να γυρίσω και να απαντήσω αισθάνθηκα ότι είχα ένα βλέμμα χαμένο τελείως στο άπειρο … Δε μου φάνηκε φυσιολογικό όλο αυτό …Εξ' άλλου δε ξέρω πως φέρεσαι, πώς λειτουργείς, τι κάνεις στο πλαίσιο μιας σχέσης ακόμα και στη περίπτωση που κάτι γινόταν, αφού δεν έχω καμία σχέση με το αντικείμενο. Πλέον και ορμονικά έχω πέσει πάρα πολύ σε σχέση με τα 20 μου. Σκέφτομαι να επισκεφθώ άμεσα ειδικό ψυχολόγο στο θέμα. Κρίμα είναι να φτάσω 40, να έχω υλικές ανέσεις και να κάθομαι επίτηδες από το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλειά για να μη γυρνάω σε ένα εξοπλισμένο σπίτι αλλά κατά τα άλλα άδειο. Wish me luck ...