ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η γιαγιά μου πέθανε και μου λείπει τόσο πολύ. Λένε πως στις κηδείες κλαις γιατί βλέπεις τον δικό σου θάνατο. Γιατί τον φοβάσαι. Αλλα εγώ δεν έκλαψα για αυτό.Εγώ έκλαψα γιατι δεν έχω πια γιαγιά. Έφυγε και δεν θα την ξαναδώ. Εγώ έκλαψα για τους τσακωμούς και τα γέλια που δεν θα ξανακάνω μαζί της. Εγώ έκλαψα για αυτό το πονηρό και σκανδαλιαρικο της βλέμμα.Εγώ έκλαψα που ξαφνικά ωρίμασα και πλέον όλες αυτές οι παιδικές βόλτες μαζί της χεράκι χεράκι φαίνονται τόσο μακρινές. Έκλαψα που δεν θα βγάζουμε πια πιάτο για εσένα.Έκλαψα που δεν θα φάω ξανά τα λουκουμαδακια σου. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε τα έφαγα τελευταία φορά και δεν θυμάμαι. Ήταν η τελευταία, την συνταγη δεν στη ζήτησα ποτέ. Με κάνω εικόνα να στην ζήτω και εσύ καμαρωτή να μου την δίνεις. Κλαιω που δεν στη ζήτησα. Κλαιω για τις ώρες που δεν σου χάρισα για τις υπερβάσεις που δεν έκαναΚαι μπορούσα. Μονο παρέα ήθελες γιαγία.Ένα φιλί, ένα τηλέφωνο, ένα σε αγαπώ. Γιατί να στα έχω δώσει τοσο λιγο; Γιατί να σε θεωρώ τόσο δεδομένη. Γιατί να μην έχω χτίσει πάνω σε ότι μπορούσες να μου δώσεις και εκνευριζομουν με οτι δεν μπορούσες να μου δώσεις. Γιατι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι παιδικές βόλτες. Γιατί τόσα χρόνια πέρασαν έτσι. Και εσύ γιαγία γιατί με άφησες, γιατί δεν με ξύπνησες; Σε πλήγωσα άραγε; Επέτρεψες ποτέ στον εαυτό σου να σκεφτεί έτσι για έμενα;Γιαγία σε αγαπώ, σε αγαπώ Γιαγία σε ευχαριστώ Καλη μου γιαγια. Ποσο καλη ησουν