ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδιά βοήθεια βασανίζομαι. Δεν είμαι καλά. Φαγωνόμουν μήνες τώρα να μάθω για το ποια είναι αυτή η πρώην του που τα είχαν 3 χρόνια, αν είναι όμορφη σαν εμένα, έξυπνη σαν εμένα, αν ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί της όσο είναι με μένα. Και άλλα τέτοια ανασφαλή κουλά. 6 μήνες άντεξα. Και δυο μέρες πριν λύγισα και μπήκα και έψαξα (είμαι λαγωνικό, αν θέλω να βρω κάτι ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα το βρω, τι)... Και τυχαίνει να την έχω δει μια φορά από κοντά πριν κανα-δυο χρόνια. Και τυχαίνει να έχει και ωραίες φωτογραφίες. Και να είναι όμορφη, με προφανώς πιο ωραίο σώμα από εμένα, στυλάτη, αεράτη και το κερασάκι στην τούρτα σαν να μην έφταναν όλα αυτά ΝΑ ΈΧΕΙ ΚΑΙ ΩΡΑΊΑ ΦΩΝΉ. Ω θέε μου, ένα κλάμα που το έριξα. Δεν ξέρω μην με ρωτάτε, έτσι χωρίς λόγο. Μάλλον επειδή 3 χρόνια μου φαίνονται τόσα πολλά. Εγώ άντε μέχρι 1 χρόνο έφτασα στην προηγούμενή μου σχέση και πραγματικά δε θέλω ούτε να φανταστώ πόσα ωραία έχουν περάσει μαζί. Και παιδιά, ζηλεύω. Ζηλεύω ένα φάντασμα. Ζηλεύω κάποια που για κάποιο λόγο αποτελεί παρελθόν του, ζηλεύω που γνωρίζω από έναν ξάδερφο ότι του έβγαλε το λάδι (εννοώντας τον ταλαιπώρησε). Γιατί; Ήταν τόσο γαμάτη και ποθητή που τον έκανε να την κυνηγάει; Εγώ άραγε θα καταφέρω να το κάνω ποτέ αυτό; Αχ παιδιά, το ξέρω ότι έχω πολλές ανασφάλειες αλλά χρειάζομαι βοήθεια, πρέπει να καταλάβω μέσα μου πως σκέφτομαι βλακείες. Το πιο βαθύ συναίσθημα που νιώθω είναι ότι την αγάπησε τόσο πολύ και της έδωσε τόσα πολλά που τώρα του 'χουν μείνει τα μισά. Νιώθω πως έρχομαι δεύτερη. Ενώ έχω και εγώ μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, θα έλεγα εκρηκτική σεξουαλικότητα (α μην με βρίσετε, αλλά μου έχει πει ειλικρινά πως μαζί μου έχει κάνει το καλύτερο σεξ εβερ), νιώθω λίγη. Παιδιά, εγώ, εγώ(!), νιώθω λίγη. Το χειρότερο που με κάνει να είμαι και φουλ αδικαιολόγητη είναι πως δεν μου έχει δώσει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα ο καλός μου. Είναι τόσο καλός και στοργικός. Με αγαπά. Το ξέρω. Τι μου συμβαίνει;