ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακολουθεί σεντονάρα, πάρτε καφέ αν είστε της στεριάς ή ουισκάκι αν είστε της θάλασσας ή και τα δύο όπως έκανα εγώ μέχρι να τελειώσω αυτήν την εξομολόγηση :P.Τελειόφοιτος τώρα στην σχολή μου κάνω την πρακτική άσκηση και παράλληλα σκέφτομαι για το μέλλον. Σε γενικές γραμμές ο,τι βγάλω από την πρακτική θα με φτάσει να την περάσω αξιοπρεπώς (όπως το ορίζω εγώ) με αναλυτικούς υπολογισμούς (ΣΤΕΜ ΠΑΟΥΕΡ-όλα υπό έλεγχο κύριοι) για 2 με 2,5 χρόνια (θα μένω με τους γονείς μου οπότε μειώνονται δραστικά τα έξοδα). Από εκεί και πέρα έχω σαν δεδομένο ότι δεν θέλω και ούτε πρόκειται να κάνω οικογένεια, οπότε μπαίνουν κάποιοι προβληματισμοί:Α) Να δουλεύω σε γραφείο για 750 και να τρώω στην μάπα εκτός από το (τζάμπα για αυτά τα λεφτά) άγχος και τα κλασσικά "πότε θα παντρευτείς-θέλω εγγόνια-θέλω σκατά-θέλω κάποιον να με φροντίζει στα γεράματα (άλλο αυτό)" ή...Β) Να πάω στα καράβια ως μηχανικός? Σε αυτό το σενάριο ξεκινάω κατ'ευθείαν με την αντιστοίχηση του πτυχίου και τις εξετάσεις και αν καταφέρω να πάω το πρώτο μπάρκο χωρίς να έχω σπαταλήσει ιδιαίτερο χρόνο (=χρήμα) τότε θα καταφέρω μια καλή μετάβαση και μάλλον θα συνεχίσω ως μηχανικός στα καράβια περνώντας τα μαθήματα που θα ορίσει η επιτροπή και εξασφαλίζοντας κατά κάποιο τρόπο ένα αξιοπρεπές μέλλον για εμένα.Από εκεί και πέρα οι προβληματισμοί μου (ενδείξεις και αντενδείξεις για το αν θα ακολουθήσω την θάλασσα) αφορούν τα εξής:1) Επαφές με φίλους-οικογένεια: 8 μήνες θάλασσα- 4 μήνες στεριά. Ούτως ή άλλως τον τελευταίο χρόνο που "σακατεύομαι" να βγάλω το πτυχίο τους φίλους μου τους βλέπω μια φορά το 2μηνο και με την οικογένεια δεν πολυμιλάω, άλλωστε και όταν έμενα εκεί που σπούδαζα την ησυχία μου είχα βρει. Πιστεύω ότι δεν θα έχω πρόβλημα γιατί ούτως ή άλλως τι μία- τι καμία και σε τελική ανάλυση θα βγάζω τα τριπλάσια και είναι η φύση της δουλειάς τέτοια οπότε δεν θα μπορώ να κάνω και αλλιώς. Άσε που μετά θα τους βλέπω όλους 4 μήνες με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα από ότι τώρα και από ότι πρόκειται εάν συνεχίσω να δουλεύω στην στεριά. Μέχρι στιγμής Στεριά-Θάλασσα=0-12) Χόμπυ: Κλασική κιθάρα και ταξίδια με την μηχανή (που πρόκειται να αποκτήσω, προς στιγμήν τα κάνω με το παπάκι :P ). Η μηχανή ανάλογα με την εποχή που θα είμαι στην στεριά θα έχει είτε την τιμητική της (με ταξίδια στο εξωτερικό) είτε την λιγότερο τιμητική της (βολτοταξίδια εντός Ελλάδας). Συν τοις άλλοις δεν θα μπορώ να την καβαλάω εντός καραβιού αλλά από την στιγμή που γράφω για θάλασσα είμαι πλήρως συνειδητοποιημένος στο τι κάνω. Τώρα πάμε στο μεγάλο πρόβλημα. Η κλασική κιθάρα και γενικότερα η μουσική. Πήγαινα σε ωδείο μικρός και έχω βγάλει μέχρι 2η τάξη μέσης, πτυχίο θεωρίας δεν πήρα (κόπηκα θεωρία πέρασα solfege). Ξαναξεκίνησα την κλασική μόνος μου πέρυσι τέτοιο καιρό και έκανα ένα απότομο άλμα ξεκινώντας να παίζω κομμάτια "πτυχίου" στυλ Albeniz-Tarrega-Malats, δηλαδή πολύ πιο πάνω από τις δουλεμένες ικανότητές μου. Βέβαια απλά έτυχε να μου αρέσουν αυτά τα κομμάτια και ξεκίνησα να τα μελετάω, δεν σημαίνει ότι έπραξα και σωστά. Προσωπικά το ευχαριστιέμαι αφάνταστα αλλά μόλις μάθω την αρχική "φόρμα" του κομματιού και τον ρυθμό, φτάνω σε ένα σημείο που θέλω να το τελειοποιήσω ακουστικά και εκεί δυστυχώς χρειάζομαι δάσκαλο. Εκτός αυτών θα ήθελα και το πτυχίο της κιθάρας να βγάλω και πιάνο να μάθω και τα θεωρητικά της μουσικής να βγάλω. Με δουλειά στην στεριά απλά θα δίνω ένα μερίδιο του μισθού μου στο ωδείο και θα κάνω τουλάχιστον κάτι που μου αρέσει. Στην θάλασσα μπορώ (φαντάζομαι) να πάρω την κλασική μαζί μου αλλά θα είμαι στην καλύτερη περίπτωση όπως τώρα, θα μου τρέχουν τα σάλια δηλαδή σε κάθε νέο κομμάτι και μετά από 2 εβδομάδες εώς 2 μήνες (ανάλογα το κομμάτι) θα ξενερώνω και πάλι, χώρια που όλα τα υπόλοιπα περί μουσικής παιδείας πάνε στον βρόντο (ή θα μου πάρει πολλαπλάσιο χρόνο για να τα μάθω μόνος μου). Οπότε τώρα είναι Στεριά-Θάλασσα=1-1.Ας τα συμμαζέψω λιγάκι όσο μπορώ...Δεν σκοπεύω να κάνω οικογένεια και πρέπει εκτός από την προσωρινή μου διαβίωση να μαζέψω και κανά φράγκο για κανα οίκο ευγηρίας (αυτό δεν το είχα αναφέρει πριν) όταν δεν θα μπορώ να πάρω τα πόδια μου στο μέλλον. Δουλεύοντας στην στεριά θα το βγάλω τσίμα-τσίμα και θα μου μείνουν λεφτά για να ζήσω 8 χρόνια σε οίκο ευγηρίας και αν δεν πεθάνω μέσα σε αυτά τα χρόνια, άντε ξαναζήσε μόνος σου και ποιος θα σε βρει όταν φύγεις από τον μάταιο τούτο κόσμο? Γενικότερα δηλαδή θα ζω με ένα άγχος αλλά τουλάχιστον δεν θα είμαι εντελώς στην τσίτα όπως είμαι τώρα. Τουλάχιστον θα έχω την κιθαρίτσα μου και το πιανάκι μου, θα συνθέτω και θα είναι μια παρηγοριά. Από την άλλη αν δουλέψω στην θάλασσα θα εξασφαλίσω την άνετη διαβίωσή μου και τα χρόνια που θα μπορώ να μείνω σε οίκο ευγηρίας τείνουν στο άπειρο, το άγχος μου θα είναι μηδενικό αλλά ρε γαμώτο θα μου μείνει η μουσική ως απωθημένο. Μπορώ βέβαια να ξεκινήσω πιάνο μόνος μου αλλά αν δεν μπορώ να τελειοποιήσω την κιθάρα με τις μισές τάξεις στο ωδείο πώς θα τελειοποιήσω το πιάνο μόνος μου, απλά δεν γίνεται. Βάλε και τα ανώτερα θεωρητικά που χρειάζονται για την σύνθεση, να κάτσω δηλαδή στα "γεράματα" να διαβάζω πράγματα από την αρχή? Έχω σκεφτεί βάσει των σημερινών δεδομένων + μια προσαύξηση σε δυσκολίες (γιατί ποτέ δεν ξέρεις) να δουλέψω 20 με 25 χρόνια και να βγω στα 67 με εθνική σύνταξη για να προλάβω να κάνω κάποια χρόνια (πριν τα 67) αυτά που θέλω με την μουσική και γενικότερα με την ζωή μου. Από την άλλη σαν περιβάλλον εργασίας (από όσο έχω δει στο youtube τουλάχιστον-γελάω τώρα με την βλακεία μου αλλά τέλος πάντων) μου αρέσει καλύτερα το μηχανοστάσιο του πλοίου από το γραφείο και κυρίως δεν μπορώ καθόλου να μιλάω με πελάτες, θα το κάνω ρε παιδί μου αλλά όχι με ευχαρίστηση. Ενώ στα project και στις διάφορες εργασίες που κάνω μέχρι στιγμής τα πάω μια χαρά με τους συναδέλφους μου, σιχαίνομαι την ώρα που θα πρέπει να εξυπηρετήσω τον πελάτη άμεσα (δεν μου φταίει αυτός προφανώς :P ) και επίσης σιχαίνομαι την ψιλή κουβέντα που αναγκαστικά κάνεις στα διαλείμματα με τους συναδέλφους σου. Θέλω απλά να κάνω την δουλειά μου ρε γαμώτο, είμαι χαρούμενος επειδή ήρθα να κάνω την δουλειά μου και όχι επειδή βλέπω τα μούτρα σου ρε φίλε. Έλεος δηλαδή που θες να μάθεις και λεπτομέρειες της ζωής μου, αϊ τράβα βρες καναν άνθρωπο να τα πεις (εξομολογήσεις δεν είναι εδώ? Ουφ, το είπα και ξαλάφρωσα-συνεχίζω). Επίσης γράφονται και λέγονται στο διαδίκτυο και έξω ότι οι ναυτικοί έχουν ήθος και είναι έντιμοι γιατί πρέπει να ζουν μαζί αναγκαστικά τα 2/3 του έτους και αυτό συμβαδίζει αρκετά με τον χαρακτήρα μου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα δηλαδή να συναναστραφώ με τους συναδέλφους μου αλλά δεν μπορώ ούτε από την πρώτη στιγμή (πριν καν καλά-καλά μάθω την θέση μου και τις ευθύνες μου) να αρχίσω να σου λέω την ιστορία της ζωής μου, ούτε έχω όρεξη να σε ακούω να κλαψουρίζεις ότι θα σε απολύσουνε ούτε επίσης να παρατηρώ τους πάντες να προσπαθούν να βρουν ένα ελάττωμα πάνω μου μέσα από τις συζητήσεις. Τι να κάνουμε είμαι καλό παιδί, το έχω πληρώσει σε πολλά πράγματα αλλά γαμώτο κοιμάμαι με το κεφάλι μου καθαρό και την συνείδησή μου ήσυχη. Επίσης η ρουφιανιά πάει σύννεφο και τα κοράκια περιμένουν πώς και πώς να κάνεις λάθος (σε πράγματα που δεν σου έχουν δείξει επαρκώς) για να στην πουν. Όμως άλλο το να καθυστερήσει ένα project και άλλο να τα τινάξει κάποια μηχανή στο πλοίο και να μείνετε στην μέση του Ατλαντικού. Εκεί, λόγω ευθύνης, οι μαλακίες που βλέπω να κάνουν εδώ κάποιοι "παλιοί" για να έχουν να ασχολούνται θέλω να πιστεύω ότι δεν θα γίνονται. Εν τέλει αυτό πιστεύω όταν μιλάω για ζητήματα ηθικής στους χώρους εργασίας. Προφανώς πουθενά δεν είναι τέλεια αλλά για αυτό ακριβώς πιστεύω ότι για εμένα που δεν θέλω οικογένεια το να κάτσω στην στεριά με τους οικογενειάρχες και τις μαλακίες του καθένα θα ήταν κοροϊδία για εμένα. Θα φύγω για τα καράβια και άσε τα ζώα της τυπικούρας και του "να'χεις κόρη για τα γεράματα" να σκοτώνονται μεταξύ τους, άλλωστε δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν την ματαιότητα των πράξεών τους. Απλά με την μουσική θα μείνω πίσω αλλά και στα 50 μου αν πάω για ιδιαίτερα πού το κακό; Τέλος πάντων αυτοί ήταν οι προβληματισμοί μου, ήθελα κάπου να τα πω. Τις 6 μέρες σκέφτομαι θάλασσα, την έβδομη (που τυγχάνει να είμαι στα κέφια μου με την κιθάρα) σκέφτομαι την στεριά. Αν και φαίνεται να έχω κατασταλάξει, θα ήθελα και τις δικές σας γνώμες. Οι γονείς μου μόνο έχουν ψιλοστεναχωρηθεί, οι φίλοι μου το έχουν πάρει μια χαρά. Να έχετε υγεία και ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα αυτούς που έφτασαν ως εδώ :)