ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, έχω πάρα πολύ καιρό να διαβάσω τις εξομολογήσεις, αλλά σήμερα είπα να γράψω, να τα πω καπου, σε καποιον αγνωστο... Λοιπόν, είμαι 24 και στη ζωη μου τίποτα δεν μου χαρίστηκε, πάντα προσπαθώ να ξεπερνάω τις δυσκολίες όσο κι αν αισθάνομαι οτι πνίγομαι. Μια κοπέλα που αν κάποιος με δει απλά, θα πει οτι αυτή τα έχει όλα. Τιποτα δεν της λείπει. Αλλά, συμβαινει ακριβως το αντιθετο.. Όλα καταστρέφονται κι εγώ σε μια γωνία απλα να τα βλέπω. Να περνάνε από μπροστά μου. Να μην μπορώ να αντιστρέψω την μοίρα μου. Να ζω με τον φόβο της απώλειας και τον φόβο της απογοητευσης. Τι σημασια έχει τελικά η εμφανιση αν μέσα σου αισθάνεσαι ; Το απόλυτο κενό;! Ένα τίποτα; Θα ήθελα να ζω.. Απλά ξέγνοιαστη. Αυτη η ζωη μου εχει παρει, ανθρωπους, που δεν μπορει να μου τους επιστρεψει. Μεγαλωσα πριν την ωρα μου απο την στιγμη που πεθανε ενας απο τους δυο γονεις μου.. Πως ξεπερνιεται αυτό άραγε; Πως μαθαίνεις να γίνεσαι εσύ το στηριγμα για όλους τους υπόλοιπους;!Να πνιγεσαι αλλα να μην το δειχνεις, να πρεπει να εισαι δυνατος ενω μεσα σου καιγεσαι; να βλεπεις μονο πονο.. Και τι δεν θα 'δινα να γυρισω τον χρονο πισω... 'Ισως κάποιοι ανθρωποι γεννηθηκαμε για να περναμε δοκιμασίες... δεν εχω βρει τον λογο ακομα... Πείτε μου όμως, υπάρχει; Να θέλω να πω τα νέα μου στο ''αγορι μου'' αλλά να μην μπορεί να μου απαντήσει.. Θα ηταν περηφανοι άραγε; Πόσο μου λείπουν σήμερα.. Ειναι σκέψεις μπερδεμενες.. Θέλω να μου στείλετε λίγη θετική ενέργεια να συνεχίσω να είμαι δυνατή... Θα τρελαθώ...