ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι πολλά πράγματα να με τρομοκρατούν. Τους γονείς μου να πλακώνονται και να ωρύονται, την μάνα μου να την πιάνουν κρισάρες κάθε τρεις και λίγο και να ζούμε με τον φόβο των ξεσπασμάτων της, τσακωμούς και βία, σκληρά λόγια στο σχολείο, φόβο μη με πιάσουν αδιάβαστη, ανασφάλεια με την εμφανισή μου και το χαρακτήρα μου, φόβο εάν θα γίνω αποδεκτή ή εάν δεν φαίνομαι φυσιολογικά αλλά περίεργη επειδή αυτά που βιώνω στο σπίτι μου δεν γίνεται να μην γίνονται αντιληπτά από τους άλλους. Τον φόβο αυτό τον σωματοποιούσα και πολλές φορές μπερδευόταν με ένα ασαφές αλλά κυριάρχο παντού και πάντα αίσθημα ντροπής. Όμως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, εκεί που προσπαθούσα να κρυφτώ κάτω από την κουβέρτα μου σαν παιδί ή, πιο μεγάλη, κάτω από το φούτερ μου και πίσω από τα μαλλιά μου, υπήρχε μια σιγουρια. Η σιγουριά ήταν πως το μέλλον μου βρισκόταν όλο μπροστά μου, χρόνια ολόκληρα γεμάτα από χιλιάδες εναλλακτικά σενάρια και δυνατότητες. Δεν είχα ιδέα τι εικόνα θα είχα ως ενήλικο άτομο, αν θα ήμουν όμορφη ή άσχημη, αν τελικά θα τα κατάφερνα να κάνω κάτι στη ζωή μου, αν θα γνώριζα κάποιον να ερωτευτώ και να περάσω τη ζωή μου μαζί του. Όμως κάπου μέσα μου πίστευα ότι θα τα κατάφερνα, ότι η ζωή μου θα ήταν συναρπαστική και γεμάτη εμπειρίες, γεμάτη γνώση, ανθρώπους, άλλες χώρες και άλλες γλώσσσες, αγάπη και ηρεμία. Όλο αυτό που ζούσα στο σπίτι μου και η κοινωνική/σχολική μου ανασφάλεια ήταν απλά ένα στάδιο που έπρεπε να το ζήσω και σύντομα θα περνούσε. Μετά θα ήμουν ελεύθερη να γίνω αυτή που ήμουν προορισμένη να γίνω, μια ενδιαφέρουσα, θετική προσωπικότητα με όρεξη για ζωή, ανοιχτή στην αγάπη. Δεν είχα ιδέα ότι όλα αυτά τα βαρίδια θα τα κουβάλαγα μια ζωή. Ότι η ανασφάλειά μου θα με ακολουθούσε στις επιλογές μου και στις σχέσεις μου. Ότι δεν θα έφευγα ποτέ από αυτή τη χώρα ενώ μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Ότι θα γίνόμουν μια κοπέλα, και ύστερα μια γυναίκα, που θα τραβούσε την προσοχή για διάφορους λόγους αλλά δεν θα ήξερε να τη διαχειριστεί. Ότι δεν θα γνώριζα ποτέ (ή δεν θα αναγνώριζα και να τον γνώριζα) τον έναν και μοναδικό άντρα για μένα. Ότι θα γινόμουν κυνική και δεν θα πίστευα στην ανιδιοτελή αγάπη. Ότι δεν θα έκανα παιδιά. Ότι αντί για εμπειρίες θα ¨κέριζα" μικροαστικούς προβληματισμούς και αντί για θετικότητα θα έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα της ζωής μου επειδή δεν βλέπω το νόημα. Ότι οι άλλοι δεν βλέπουν τι νιώθω γιατί είμαι άτομο υψηλής λειτουργικότητας ακόμη κι εάν όλα αυτά που φέρνω εις πέρας δεν μου φέρνουν καμία ευχαρίστηση. Ότι θα αντιμετώπιζα τους ψυχολόγους με καχυποψία και συχνά με υπεροψία. Ότι θα έφτανα στην τωρινή μου ηλικία και θα σκεφτόμουν ότι η ζωή μου έχει τελειώσει ήδη. Ότι θα με πρόσεχαν άντρες και δεν θα το καταλάβαινα επειδή είμαι γριά και τι σκατά θέλουν κι αυτοί τώρα. Ότι το μόνο πράγμα που είναι σταθερά στη ζωή μου είναι τα βιβλία και το διάβασμα και να με κατακλύζει φόβος ότι κάποια στιγμή το μυαλό μου θα φθαρεί με τη σιερά του κι αυτό και δεν θα μπορώ ούτε από αυτό να αντλήσω ηρεμία και ευχαρίστηση. Η μελαγχολία που τόσο συχνά με πιάνει είναι επειδή είχα όλες αυτές τις προσδοκίες αλλά υπήρχε πάντα ένας τοίχος, μια θολούρα, μια αίσθηση που δεν ξέρω αν ζω πραγματικά ή εάν είμαι μέσα σε ένα όνειρο. Όταν ακούω μια μουσική, ή γεύομαι ή μυρίζω κάτι που μου ξυπνάει αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια δεν με πιάνει νοσταλγία. Με πιάνει πόνος γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πια το αποκούμπι του ότι όλα είναι περαστικά και κάποια στιγμή θα γίνω κάποια άλλη.