ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 41 χρονών. Ωρες ωρες με βλέπω σαν εφηβη αντε στα 20. Σαν ενα παιδί που ακόμα δεν έχει πάρει τη ζωή στα χέρια του. Και ούτε πρόκειται. Χρόνια με τριβελίζει και πολλά χρόνια με βασανίζει . Η κοινωνική φοβία. Μόνο που για χρόνια δεν είχε όνομα. Η μάλλον τη βαφτιζα αλλιώς. '' Δειλία''. ''Αδυναμία''. '' Καταθλιψη''. ''Τεμπελιά''. Ενιωθα και νιωθω πως ο φοβος μου φαινεται στα ματια μου οταν μιλαω στους αλλους. Πως όσο και αν το κρύβω , όσο ανετη και αν δείχνω, ο φόβος είναι φωλιασμένος στα μάτια μου σαν μικρό ζώο. Που κοιταει τρομαγμένα τους άλλους. Και κυρίως τον νιώθω τον φόβο να καθεται ψηλά στην πλάτη και τους ώμους μου. Και επειδή ο κόσμος ειναι φτιαγμένος για να επιβιώνει, το βλέπουν στα μάτια μου, το μυρίζονται και αυτομάτως παυουν να με σεβονται ή να με υπολογίζουν. Και όσο περνάν τα χρόνια χειροτερεύει. Πλέον δεν δουλεύω. Ημουν σε μια απαιτητική εργασία που απαιτούσε έκθεση στο κοινο, απαιτούσε να είμαι κάτω απο μια αδιακοπη κριτική. Απαιτούσε έναν δυναμισμό , η έλλειψη του οποίου δυστυχώς δεν συμψηφιζόταν με τις γνώσεις μου. Τα παρατησα. Το παλεψα χρόνια. Δεν αντέχα άλλο. Το τρέμουλο στην φωνή, την αδιάκοπη αίσθηση αποτυχίας , το σφίξιμο στην ψυχή . Εγω να μιλήσω σε προισταμενο? Εγω να μιλησω σε κοινό? Οχι. Και να το έκανα, οι επιπτώσεις στο σώμα μου ήταν πάντα εκεί. Αυτό που έχω να πώ για την κοινωνική φοβια, είναι το πόσο μα πόσο ΜΟΝΗ με κάνει να νιώθω. Οι φίλοι θα κουραστουν να ακουν και ολη η οικογενεια μου αν τυχον κανω το λάθος να το αναφέρω μου ασκούν ομαδικό μπουλινγκ. Οτι δεν εχω τιποτα, οτι δεν ισχυουν αυτα, οτι ειναι ντροπη στην ηλικια μου να φερομαι σαν μωρο. Οτι γελειοποιουμαι σε οσους με ξερουν, οτι ολα αυτα ειναι μονο δικαιολογιες. Νιωθω μονη σε ολο αυτο. Εχω ανθρώπους, αλλά σε αυτο είμαι μόνη. Και απελπισμένη. Και η ψυχοθεραπεία όχι δεν βοηθησε. Η αγωγη οχι δεν βοηθησε επισης. Ειμαι εκει εξω, αναμειγνυομαι με τους ανθρωπους , δεν θα το καταλαβεις απαραιτητα οτι υποφερω. Εχω μάθει καλυτερα να το κρυβω απο οτι εχω μαθει να ζω. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.