ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και να θες να βοηθήσεις να ενδιαφερθείς ...................... φοβασε !!!!!!!! γινονται τόσες παρεξηγήσεις που λες αστο μην βρω μπελά ................... εγω εχω βρει πολλές φόρες μπελά προσπαθώντας να βοηθήσω ..................... πολλοί δε δεχοντε να τους πλησιάσεις θυμώνουν .............

Θυμάμαι ότι έκλαψα πρώτη φoρά στην αυλή του σχολείου δεν είχα γράψει 7 σε ένα τεστ.Από τότε κλαίω δημόσια κυρίως λόγω πίεσης σε μαθήματα, εργασίες, εξετάσεις.Εξαιρείται η φορά του Erasmus (που δυσκολευόμουν σε ένα μάθημα και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι αλλά είχα απομακρυνθεί αμέσως γιατί δεν ήθελα να με βλέπουν) και το περιστατικό κλοπής του πορτοφολιού σε γεμάτο αστικό. ( Είχα επιστρέψει μόλις από το εξωτερικό και το Εrasmus... Μου είχαν κλέψει μόνο το πορτοφόλι και το είχα διαπιστώσει σχετικά αργά στο λεωφορείο. Σοκαρίστηκα πάρα πολύ. Είχα κατέβει στη στάση μου και έκλαιγα κάποια λεπτά.)Υ.Γ Στο σχολείο και το πανεπιστήμιο πάντα με ρωτούσαν τι έχω και αυτό είναι και το ανθρώπινο. Αν δεν ήταν κάτι σημαντικό συνήθως τους ευχαριστούσα και έλεγα ότι είμαι καλά. Το ίδιο εφαρμόζω και εγώ και θα ρωτήσω τον άλλο τον λόγο που κλαίει.

Η αλήθεια είναι ότι είναι αμήχανο να μην ξέρεις τι να πεις. Να μην φέρεις τον άλλο σε δύσκολη θέση, μην γίνεις αδιάκριτος. Γιατί, τι να πει κι ο άλλος εκείνη την ώρα, το πιο λογικό είναι να ντρέπεται. Μια διακριτική κίνηση/κουβέντα ενδιαφέροντος, όπως είπαν κι οι προηγούμενοι σχολιαστές. Απλά αυτό.

Δύσκολο να αγνοήσεις τον ανθρώπινο πόνο. Μπορεί κάποιος να μη θέλει να του μιλήσεις, μπορεί πάλι να το έχει πραγματικά ανάγκη. Μίλησα σε μια κοπέλα πριν μερικές μέρες. Όχι από αδιακρισία, αλλά, για να τη ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι. Μιλάμε ακόμα. Γίναμε φίλες νομίζω. Έτσι απλά, χωρίς πολλά λόγια και εξηγήσεις. Και η κουβέντα κυλάει αβίαστα λες και γνωριζόμαστε χρόνια.

Ρε παιδί μου όμως, ένας άνθρωπος κλαίει. Μπορεί να χρειάζεται κάτι. Έστω κάποιος να ρωτήσει "χρειάζεσαι κάτι; μπορω κάπως να βοηθήσω;" Κι ας αποχωρήσει κατόπιν όσο διακριτικά ρώτησε. Δεν είναι ντροπή το κλάμα. Κι αν είναι εξαπάτηση, κακό του κεφαλιού του/της οποιαδήποτε. Μου έχει τύχει πολλές φορές μα δω ανθρώπους να κλαίνε. Στο δρόμο, σε ΜΜΜ, σε νοσοκομεία...Μόνο μια φορά δεν ρώτησα κο ακόμη το μετανιώνω. Όλοι οι υπόλοιποι φάνηκαν ανακουφισμένοι που κάποιος, μια άγνωστη, νοιάστηκε έστω και φευγαλέα, έστω κι έτσι, για μια στιγμή. Το κράτησα. Τι άνθρωποι είμαστε άλλωστε.

Κι εγώ έχω κλάψει σε δημόσιο χώρο Έχω προσέξει πως κοιτάνε με πόνο, δεν έχουν λύπηση τα μάτια τους αλλά πόνο. Δεν σε πλησιάζουν όμως, όχι από αδιαφορία, αλλά από δισταγμό, δεν ξέρουν εκείνη τη στιγμή αν θέλεις να σου μιλήσουν. Εγώ προσωπικά δεν ήθελα να με πλησιάσει κανείς.