ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν σαν ενα σπιτι. Mου παρειχε ασφαλεια, ζεστασια, ανεση, προστασια. Οταν πηγα ειχε τα βασικα επιπλα αλλα εβαλα και τις δικες μου πινελιες για να ταιριαζει περισσοτερο στο στυλ μου. Δεθηκα ομως και με τα παλια επιπλα και πηρα κατι και απο τη δικη τους αισθητικη. Πολλα επιπλα τα θεωρουσα ξεπερασμενα μα δε μπορουσα και ουτε επρεπε να τα αλλαξω. Πολλα χαρακτηριστικα του σπιτιου δε με εξεφραζαν. Ηταν σα το σπιτι που σε εκεινη τη φαση της ζωης μου μπορουσα να συντηρω μονη μου μα δεν ηταν το ιδανικο. Ομως απο την αρχη του συμπεριφερομουν σα να ηταν και το αγαπησα. Μα και αυτο καποιες φορες ηταν ψυχρο, σαν κατι να του ελειπε που δε μπορουσα να το δωσω. Σα να ταν ενα σπιτι καποιου αλλου, με ενοικιο, που εγω μονο προσωρινα γεμιζα τους χωρους του. Καποιες φορες σκεφτηκα πως θα ηταν να το ειχα δικο μου για παντα. Ενιωθα πως μια τετοια κινηση θα ηταν συμβιβασμος. Και φυσικα το σπιτι αυτο το καταλαβαινε. Ολα αυτα τα ομορφα πραγματα που σκεφτομουν και εκανα στην αρχη γινονταν ολο και πιο σπανια. Και στο τελος αυτο που με εδενε με το σπιτι ηταν οι αναμνησεις. Τι στιγμες ειχα περασει εκει. Μα οι στιγμες ειναι στο παρελθον και τα συναισθηματα που τις συνοδευουν. Ξεκινησα να κοιταζω αλλα σπιτια. Καποια μου αρεσαν πολυ μα δε μπορουσα να τα αποκτησω, σε καποια αλλα εμεινα ενα δυο βραδια. Καποια καινουρια, αλλα ανακαινισμενα. με αναβαθμισμενο εξοπλισμο, ετοιμα να μου παρεχουν ολες τις ανεσεις. Μα σαν ξενοδοχεια τα ενιωθα. Παντα γυρνουσα στο παλιο μου σπιτι που και αυτο γνωριζε πολλες απο τις αναγκες μου και τις ικανοποιουσε, διχως να μπορει να καταλαβει το γιατι η γενικα να με καταλαβαινει καθολου. Και επειδη δε με καταλαβαινε ορισμενες φορες δε το νιωθα τοσο κοντα μου. Συχνα οι καθρεφτες του εδειχναν το πιο ασχημο προσωπο μου και συχνα το σπιτι εμοιαζε σαν εκεινο το σκοτεινο απειλητικο μερος που βλεπω στους εφτιαλτες μου. Ειχαν μπει και κλεφτες καποιες φορες. Δεν ξερω τι πηραν. Ισως λιγα αντικειμενα αξιας. Μα το σπιτι υποσχεθηκε οτι θα ειμαι ασφαλης απο εδω και στο εξης και ετσι ξαναγυρισα. Αλλα σκεφτομουν διαρκως μηπως παραβιαστει ξανα και φοβομουν τα βραδια. Ετσι ξυπναγα με τον παραμικρο θορυβο και ελαβα μετρα υψιστης ασφαλειας. Τα μετρα αυτα ηταν πολυ ακριβα για να τα υποστηριξω και ετσι τα αφησα πισω, οπως ειπα οτι θα αφησω και τα γεγονοτα. Ισως γι αυτο μου ειναι τοσο δυσκολο να αποχωριστω το σπιτι. Ξαφνικα νιωθω αστεγη και πως ολοι οι κοποι μου γι αυτο πηγαν χαμενοι. Ολοι.. και μαζι σταματουν οι αναμνησεις που θα εχω μαζι του. Ισως μεινω λιγο καιρο στο δρομο...ισως με φιλοξενησει καποιος φιλος η βρω καποιο φθηνο ξενοδοχειο... Και καθε φορα που αλλαζω σπιτι αναρωτιεμαι γιατι? Γιατι περναω τις πιο προσωπικες μου στιγμες σε κατι ενοικιαζομενο, που μολις φυγω θα αποκτησει καποιος αλλος και ουτε θα μπορω να το ξαναδω? Και γιατι γυριζω ξανα και ξανα εξ αιτιας ενος ηλιθιου κενου και ανασφαλειας σε αυτο το σπιτι που δεν ειναι οπως το ονειρευτηκα?