ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενώ ήρθα στο πατρικό μου που θεωρητικά είναι το σπίτι που πέρασα όλα μου τα χρόνια μέχρι τα 18 νιώθω πλέων σαν ξένη. Είμαι πλέων 24, γύρισα πίσω από την πόλη όπου σπούδαζα, έχουν περάσει δηλαδή 8 χρόνια από τότε που άφησα το παιδικό μου δωμάτιο και γενικά το σπίτι μου. Τώρα που γύρισα αισθάνομαι ότι τίποτα δεν είναι δικό μου. Η μητέρα μου κιόλας το κάνει αισθητό, άθελά της βέβαια. Νιώθω να πνίγομαι από αυτό, δεν έχω το χώρο μου, να μπορώ να κάνω ότι θέλω χωρίς να μου πει η μητέρα μου κάτι. Βέβαια θα μου πείτε και ποιος σε κρατάει; τα πόδια μου δεν με κρατάνε γενικά, λόγο οικονομικών προβλημάτων. Πόσο δύσκολο είναι τελικα να γυρνάς στο πατρικό σου... από εκεί που είχα αναπτύξει μια ζωή και είχα μάθει μόνη μου τώρα ξαφνικά νομίζω ότι είμαι πάλι έφηβη και πρέπει να δικαιολογούμε στο τι κάνω στους δικούς μου. Δεν ξέρω τι να κάνω, προτιμώ να φύγω και να ζω σαν άστεγη παρά να πνίγομαι έτσι, όσο άσχημο κι αν ακούγεται, δεν ξέρω με τρελαίνει. Απίστευτο που μου συνέβη αυτό, διότι είναι το σπίτι μου, μεγάλωσα εδώ, είναι οι γονείς μου. Πως γίνεται να νιώθω εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια μου την οικογένεια;