ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο τίτλος ίσως φανεί υπερβολικός αρχικά. Όμως θα εξηγήσω παρακάτω το σκεπτικό μου.Καταρχήν έχω εργαστεί σε συμβάσεις τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς κανένα πρόβλημα και με άριστες σχέσεις με εργοδότες και συναδέλφισσες/ους. Είμαι 30 ετών, πτυχιούχος ΑΕΙ με master, και γνωρίζω 2 ξένες γλώσσες. Επίσης είμαι παντρεμένη εδώ και 2 χρόνια με τον άνθρωπό μου και μένουμε στην πόλη από την οποία καταγόμαστε, στη Β. Ελλάδα. Ο άντρας μου εργάζεται σε μόνιμη θέση εδώ, ζούμε σε δικό μας σπίτι και δεν έχουμε καμία οικονομική υποχρέωση (δάνεια, οφειλές κλπ).Έχοντας αναζητήσει εργασία τα τελευταία 4 χρόνια βρήκα μόνο θέσεις πραγματικής εκμετάλλευσης. Και φυσικά οτιδήποτε σχετικό στον τομέα μου έδειχνε ξεκάθαρα πως απαιτεί χοντρό μέσο για να έχω ελπίδες. Πολιτικά δικτυωμένη δεν είμαι σε κάποιο κόμμα ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου, ενώ πάντα ψηφίζουμε και έχουμε διαμορφωμένη πολιτική άποψη. Το λέω αυτό γιατί έχω δει πως γνωστοί μου αποκαταστάθηκαν άμεσα έχοντας υπηρετήσει -έως και γλοιωδέστατα- πολιτικές παρατάξεις από τα φοιτητικά τους χρόνια, δίχως προϋπηρεσία και δίχως κανένα εφόδιο επιπλέον. Επίσης πήγα σε αυτές τις θέσεις, το δοκίμασα. Και δούλεψα. Και έφτανα σε σημείο να παίρνω 6 ευρώ την ημέρα. Και να βγάζω απαιτητική δουλειά 2 ατόμων που άξιζε τουλάχιστον 30 ευρώ την ημέρα. Και να έχω την ανιψιά του αφεντικού, 6 χρόνια μικρότερη με μόνο εφόδιο το απολυτήριο λυκείου να μου την λέει με ύφος όπου μπορούσε. Ενώ ακολουθούσα τις οδηγίες που έπρεπε. Είχε μεν ένσημα, αλλά δεν γινόταν άλλο. Γυρνούσα σπίτι ράκος. Μέχρι που παραιτήθηκα. Αποφάσισα λοιπόν πριν περίπου 5 μήνες κοινή συναινέσει με τον άνθρωπό μου ότι το θέμα της ''ψευτο''δουλειάς έληξε πλέον ως σενάριο για μένα. Ο άντρας μου ποτέ δεν μου αρνήθηκε κάτι που χρειάστηκα, ούτε φρόντισε να με κάνει να αισθανθώ εξαρτημένη ή υποχείριο. Μου λέει ''ότι βγάζουμε δεν είναι δικά μου, αλλά δικά ΜΑΣ''. Συνεπώς μόνο εάν βρεθεί κάποια αξιοπρεπής εργασία και με τουλάχιστον τον βασικό μισθό, με ανθρώπινα ωράρια και συνθήκες, θα βγω από το σπίτι μου να δουλέψω. Βλέπω άλλες γνωστές μας που ανέχονται να κάνουν τέτοιες ''δουλειές'' για να λένε στον κοινωνικό τους περίγυρο μόνο και μόνο ότι είναι ''ανεξάρτητες'', ενώ στην ουσία το μόνο που καταφέρνουν είναι να πληρώνουν 1-2 λογαριασμούς (κι ενώ δεν έχουν ανάγκη). Όχι, η Δουλειά δεν είναι έτσι. Η Δουλειά σε κάνει να νιώθεις υγιής, δυνατός, ότι προσφέρεις, κι ότι αμείβεσαι γι' αυτό. Η Δουλειά δημιουργεί επίπεδο και ποιότητα ζωής, και δεν σε γεμίζει ανασφάλεια και ψυχολογικά. Στην Ελλάδα πλέον ξεφτιλίστηκε η Δουλειά και έγινε δουλεία. Οπότε κι εγώ αρνούμαι πλέον να δουλέψω έτσι. Θα περιμένω, θα συνεχίσω να ζω δίχως να σηκώνω κάθε μήνα ολόκληρα τα ΖΑRA ή να αγοράζω αρώματα των 70 ευρώ λες και δεν ζω σε αυτό το σύμπαν, και στο ενδιάμεσο θα αφοσιωθώ στο να δημιουργήσω οικογένεια, εφόσον μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Και τα σενάρια τύπου ''κι αν χωρίσεις, κι αν γίνει κάτι, κι αν κι αν κι αν...'' ;;;ΜΠΟΥΡΔΕΣ.Αν ήταν να φοβόμαστε το γάμο, δεν θα παντρευόμασταν, απλό. Μόνο για την υγεία ανησυχώ, κι εκεί έχει ο Θεός και πάλι. Έχω πίστη, έχω δύναμη και ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ.