ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα σημερινά παιδιά ουρλιάζουν. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια περίοδο που αν συγκρίνω την ζωή μου ως παιδί μ αυτή των σημερινών, μάλλον θα πρέπει να ήταν βουβή. Κάτι σαν τον κινηματογράφο πριν και μετά την εφεύρεση του ήχου. Προσπαθώ, με τις λίγες επιστημονικές γνώσεις, και περισσότερο με την εμπειρία να εξηγήσω τούτο το φαινόμενο και κάποιες από τις πιθανές αιτίες θα μπορούσαν να είναι:-Ουρλιάζουν γιατί δεν ακούγονται.-Ουρλιάζουν γιατί το ίδιο πράττουν και οι γονείς τους.-Ουρλιάζουν γιατί δεν έχουν ανατροφή. -Ουρλιάζουν γιατί δεν απασχολούνται με κάτι δημιουργικό.-Μπορεί και όλα τα παραπάνω μαζί.-Μπορεί και τίποτα απ όλα αυτά. Είμαι σε μια ηλικία που δεν εκτιμώ πλέον και τόσο τους ήχους. Προτιμώ την σιωπή. Δεν επιθυμώ την ανέμελη φασαρία ενός καλοκαιρινού πρωινού σε μια παραλία αλλά την εκκωφαντική σιγή μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Δεν αρκούμαι στην επιβαλλόμενη βιολογική ησυχία που υπόκεινται οι άνθρωποι, αλλά αναζητώ για να εκτιμήσω αυτούς που παραμένουν σιωπηλοί όταν δεν έχουν να πουν κάτι. Είμαι της σχολής η οποία διδάσκει πως μεγαλύτερη αξία έχει μια παρατεταμένη περίοδος σιωπής από μια φωνή που προσπαθεί να επιβληθεί με το να φωνασκεί άνευ λόγου και αιτίας. Κλείνοντας, θα ήθελα να εξομολογηθώ ένα ακόμα παράπονο μου, που για πολλούς που θα διαβάσουν αυτή την καταχώρηση μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή ή ακόμα και ιδιοτροπία. Αν θέλετε να περάσετε λάθρα από τις εισόδους και εξόδους επιβίβασης, είναι τιμιότερο να το ζητήσετε από αυτόν που προπορεύεται έστω με μια ψεύτικη δικαιολογία, από το να περνάτε πίσω του χαρούμενοι ότι τον εκμεταλλευτήκατε. Το να μην ακυρώνεις ένα εισιτήριο γιατί δεν έχεις χρήματα και πρέπει οπωσδήποτε να μετακινηθείς είναι κάτι που μπορώ να το καταλάβω, το να μην το ακυρώνεις γιατί θεωρείς τον εαυτό σου μάγκα είς βάρους του άλλου είναι κάτι που δεν μπορώ να το συγχωρήσω. Αυτή την δήλωση που παλιότερα είχα αναρτήσει και ποτέ δεν "ανέβηκε" πιθανώς γιατί ο διαχειριστής δεν συμμερίζεται την τυπικότητα μου ή έχει διαφορετική άποψη δεν μπόρεσα να την καταλάβω, όπως δεν μπορώ πλέον να καταλάβω πολλά από αυτά που συμβαίνουν πια στις μέρες μας.