100 gecs: Ένα συγκρότημα με πραγματικά νέο ήχο, που δεν ξέρεις αν πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά

100 gecs: Ένα συγκρότημα με πραγματικά νέο ήχο, που δεν ξέρεις αν πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά Facebook Twitter
Η μουσική τους είναι αναζωογονητική, παιχνιδιάρικη, γεμάτη χιούμορ και άκρως «κολλητική». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάπου την έχεις ξανακούσει, αλλά σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο.
7

Για τον Jon Caramanica των «New York Times», οι 100 gecs, το ανεξάρτητο ντουέτο του Dylan Βrandy και της Laura Les που ξεπήδησε από το αχανές πεδίο του Διαδικτύου, ήταν μια αποκάλυψη. Και είναι ευτύχημα που έπεσαν στην αντίληψη κάποιων κριτικών μέσα από διάφορα ποστ που έπαιρνε το μάτι τους από δω και από κει στο Τwitter.


Ο Caramanica έγραψε μια ενθουσιώδη κριτική για το άλμπουμ τους «1000 gecs», που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Εκεί, όμως, που έπαθε παράκρουση, ήταν όταν τους είδε να παίζουν live. Η ένταση και το παραλήρημα του κοινού με το που ανέβηκαν στη σκηνή ήταν τέτοια που άρχισαν να πέφτουν σοβάδες από το ταβάνι, όπως περιέγραψε στο podcast που τους αφιέρωσε. Ήταν μόλις η δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση μπροστά σε κόσμο.

Η μουσική τους αναμειγνύει ένα σωρό μικροείδη που εμφανίστηκαν στα '00s: nightcore, deconstructive club, chillwave, witch house, vaporwave, cloud rap με τόνους autotune, noise παραμόρφωση, hardcore και heavy metal, ska, dubstep, και πάει λέγοντας.


Τελευταία, όπου και να διαβάσεις, τους αντιμετωπίζουν ως το μέλλον της ποπ μουσικής. Και είναι κάτι που δεν περιμένεις για ένα τόσο ιδιοσυγκρασιακό συγκρότημα, του οποίου η άγρια ενέργεια και το χαοτικό υβριδικό μουσικό στυλ το κατατάσσει περισσότερο στην πειραματική μουσική σκηνή. Κι όμως, ο ήχος τους είναι εντελώς 2019, με τον ίδιο τρόπο που είναι και της Billie Eilish. Όπως κι αυτή, επικοινωνούν άμεσα με τη γενιά του Διαδικτύου.


Τα 10 κομμάτια του «1000 gecs» μπορεί να διαρκούν συνολικά μόνο 23 λεπτά, αλλά κρύβουν μέσα τους «δισεκατομμύρια μικρο-στιγμές», όπως αναφέρει ο Caramanica. Αυτό το συνονθύλευμα ήχων σε χτυπάει τόσο απότομα, που μπορεί να σου κάψει τον εγκέφαλο με το εύρος των αναφορών του. Κάθε κομμάτι είναι ένα ηχητικό ντελίριο αποτελούμενο από χίλιους δύο διαφορετικούς ιντερνετικούς ήχους και είδη μουσικής, που στρίβει με 200 προς μια ακαθόριστη κατεύθυνση σε λιγότερο από τρία λεπτά. Η μουσική τους αναμειγνύει ένα σωρό μικροείδη που εμφανίστηκαν στα '00s: nightcore, deconstructive club, chillwave, witch house, vaporwave, cloud rap με τόνους autotune, noise παραμόρφωση, hardcore και heavy metal, ska, dubstep, και πάει λέγοντας. Κανένας ήχος δεν φαίνεται να χρησιμοποιείται τυχαία και το τελικό αποτέλεσμα είναι 100% ομοιογενές.


Αν μπορούσε να περιγραφεί με εικόνες η αίσθηση που σου προκαλούν, θα ήταν ένα στιγμιότυπο από το τέλος του βίντεο για το «800db». Δείχνει τα δύο μέλη του συγκροτήματος, δυο ξανθές φιγούρες με μακριά μαλλιά, να κάνουν αλύπητο headbanging, μέρα μεσημέρι, έξω από ένα σινεμά που παίζει τη live-action βερσιόν του «Αλαντίν», ενώ τουρίστες τριγύρω τούς χαζοκοιτάνε. Με το που τελειώνει το κομμάτι, σταματάνε εμφανώς ζαλισμένοι από το χτύπημα και πιάνουν και οι δυο το κεφάλι τους. Είναι μια γελοία στιγμή που αποκλείεται να μη σε κάνει να βάλεις τα γέλια και ταυτόχρονα απαθανατίζει όλη την ηχητική παλαβομάρα του πρότζεκτ τους. Ακόμα πιο τρελό είναι το βίντεο για το «Money Machine», που έγινε viral.

 

Money Machine


Η μουσική τους είναι αναζωογονητική, παιχνιδιάρικη, γεμάτη χιούμορ και άκρως «κολλητική». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάπου την έχεις ξανακούσει, αλλά σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που την κάνει τόσο συναρπαστική. Μπορεί να σου φέρνει στο μυαλό άπειρες αναφορές, που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Απ' όποια πλευρά κι αν το δεις, είναι ποπ. Δεν ξέρω αν θα γίνουν ποτέ τόσο huge, αλλά δεν είναι τυχαίο που ανοίγουν πλέον για τους Brockhampton. Ίσως είναι ήδη huge για τον «αόρατο» κόσμο που ζει μέσα από τα πληκτρολόγια και τις μικρές οθόνες.

Όταν ένας φανατικός ακροατής τους ανακάλυψε τις συντεταγμένες του σημείου όπου φωτογραφήθηκαν για το εξώφυλλο του άλμπουμ τους, στο οποίο έχουν την πλάτη τους γυρισμένη στην κάμερα και τα κεφάλια τους γέρνουν στα κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου, έγινε χαμός. Αν ψάξει κάποιος στο Google Maps θα δει ότι το δέντρο αναφέρεται πλέον σαν να ανήκει στα ιστορικά μνημεία του Des Plaines του Ιλινόις. Σε μια σελίδα στο charge.org μαζεύουν υπογραφές για να αναγνωριστεί το δέντρο ως το 8ο θαύμα του κόσμου. Βέβαια, το πιο εξωφρενικό είναι ότι, εκτός από memes, το Τwitter έχει γεμίσει με fan arts του εξώφυλλου, ενώ αρκετοί φωτογραφίζονται μπροστά του σαν να είναι οι σκάλες του «Τζόκερ». Μερικές φορές δεν βρίσκουν παρόμοια δέντρα, ωστόσο κάνουν την ίδια πόζα!

100 gecs: Ένα συγκρότημα με πραγματικά νέο ήχο, που δεν ξέρεις αν πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά Facebook Twitter
Ο Dylan άρχισε να ασχολείται πετυχημένα με την παραγωγή ‒ έχει συνεργαστεί με τους Bones και την Charli XCX, μεταξύ άλλων.
100 gecs: Ένα συγκρότημα με πραγματικά νέο ήχο, που δεν ξέρεις αν πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά Facebook Twitter
Η Laura, με το ψευδώνυμο Osno1, έγραφε μουσική για τους Night Lovell, Lil West κ.ά.


Ο Dylan και η Laura μεγάλωσαν σε δύο αντίπαλες πόλεις στα περίχωρα του Σεντ Λούις του Μιζούρι και γνωρίστηκαν στο σπίτι ενός κοινού τους φίλου το 2012. Ο Dylan έπαιζε τραγούδια που μόλις είχε γράψει και η Laura αισθάνθηκε τόσο ανταγωνιστικά, που σηκώθηκε και πήγε σπίτι της για να φτιάξει τη δική της μουσική. Τελικά έγιναν φίλοι, αλλά οι δρόμοι τους χώρισαν όταν η Laura έφυγε για να σπουδάσει ηχολοψία στο Σικάγο ‒ κράτησαν όμως επαφή. Το 2015 ο Dylan αποφάσισε να την επισκεφτεί κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους. Δεν περίμεναν ποτέ ότι θα έκαναν και δεύτερο. Ο Dylan άρχισε να ασχολείται πετυχημένα με την παραγωγή ‒ έχει συνεργαστεί με τους Bones και την Charli XCX, μεταξύ άλλων. Η Laura, με το ψευδώνυμο Osno1, έγραφε μουσική για τους Night Lovell, Lil West κ.ά. και παράλληλα δούλευε ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο που ειδικεύεται στις empanadas, τις λατινοαμερικάνικες πίτες.

Έγραψαν το «1000 gecs» από απόσταση. Το έφτιαξαν εξ ολοκλήρου ονλάιν χρησιμοποιώντας Logic Pro X και αντάλλαξαν άπειρα μέιλ με προσχέδια. Ο Dylan λέει ότι το άλμπουμ είναι επηρεασμένο από τους Breathe Carolina, John Zorn και I See Stars και η Laura τα δικά της, ότι το έγραψε έχοντας στο μυαλό της τη μουσική των Naked City, Playboi Carti, 3OH!3 και Cannibal Corpse, αλλά και διάφορους καλλιτέχνες της PC Music. Αυτό το τελευταίο ισχύει. Θυμίζουν αρκετά την κολεκτίβα της PC Music. Οι στίχοι τους είναι ό,τι να 'ναι, όπως και η μουσική τους. H Laura τραγουδάει με high-pitched φωνή για ένα ηλίθιο άλογο που την έκανε να πέσει από την Πόρσε της επειδή έχασε σε ένα στοίχημα που έβαλε ή για έναν γκρινιάρη τύπο που γνώρισε και μιλάει πολύ, παρότι έχει ένα πολύ μικρό φορτηγό. Σε ένα άλλο σημείο λέει ότι έχει τόσο μικρά και χαριτωμένα μπράτσα, που μοιάζουν με τσιγάρα τα οποία μπορεί να καπνίσει.

100 gecs: Ένα συγκρότημα με πραγματικά νέο ήχο, που δεν ξέρεις αν πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά Facebook Twitter


Ο Eli Enis γράφει: «Τα τραγούδια τους μιλάνε για την καθημερινή τους ζωή μέσα από τα κινητά τους. Η τέχνη τους δεν έχει κάποιο υψηλό νόημα για την online εποχή. Είναι απλώς υποπροϊόν της».


Είναι όμως απαραίτητο να υπάρχει κάποιο υψηλό νόημα; Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ανεξάρτητων μουσικών που κάνουν πειραματική ηλεκτρονική μουσική κάπου έχει χάσει την μπάλα. Λόγω της εμμονής τους με την πρωτοπορία έστειλαν το έργο τους στο μουσείο, λες και η μουσική είναι κυριολεκτικά ένα έκθεμα με καθαρά ελιτίστικο χαρακτήρα, ξεχνώντας ότι μπορεί είναι και απόλαυση, χορός, ότι δεν χρειάζεται να παίρνει συνεχώς τον εαυτό της στα σοβαρά.


Βέβαια, αν συνέβη κάτι πραγματικά πρωτοποριακό στην ηλεκτρονική μουσική τα τελευταία 10 χρόνια είναι ότι απέκτησε ξανά πολιτική συνείδηση μετά από πολύ καιρό και ότι εστιάζει πλέον στη διαφορετικότητα, όχι συμβολικά και θεωρητικά αλλά αντιμετωπίζοντάς την ως μια πραγματικότητα ‒ και, μεταξύ μας, είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να της συμβεί. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ηχητικά μπροστά, αν και υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα, όπως οι 100 gecs. 

Μουσική
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

H ψευδαίσθηση της «ανακάλυψης» μουσικής στις επιμελημένες playlists του Spotify

Μουσική / Ανακαλύπτουμε πράγματι μουσική στο Spotify ή ζούμε μια ψευδαίσθηση;

Αρχικά, τις επιμελημένες playlists της δημοφιλούς πλατφόρμας τις έφτιαχναν επαγγελματίες, που προσλαμβάνονταν για το γούστο και την κρίση τους. Όμως, πια τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Και παρότι μας περιβάλλει ένας ωκεανός ήχων, το Spotify αρκείται στο να μας κρατά αποκλεισμένους στο νησί μας.
THE LIFO TEAM
Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893)

Μουσική / Τσαϊκόφσκι: Πώς μπορεί ο κορυφαίος συνθέτης να ενοχλεί τη σημερινή Ρωσία;

Στη Ρωσία θεωρούν αδιανόητο το να φέρει η εθνική τους κληρονομιά ομοφυλοφιλική ταυτότητα, ακόμα κι αν πρόκειται για τον συνθέτη της «Λίμνης των κύκνων» και του «Καρυοθραύστη», καθώς και της «Παθητικής συμφωνίας», η οποία ίσως προμηνύει τη φημολογούμενη κρατική δολοφονία του. Με αφορμή την παράσταση που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή ανατρέχουμε στα νέα στοιχεία για τη ζωή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Μουσική / Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Σαν σήμερα πεθαίνει ο «φτωχός και μόνος κάου-μπόυ», που την εποχή της επικράτησης του πολιτικού τραγουδιού στη χώρα μας πρότεινε την επανασύνδεση με τον Αττίκ και τον Κώστα Γιαννίδη, αλλά και την αμερικανική τζαζ, country και σουίνγκ μουσική.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Βασίλης Λούρας: «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Μουσική / «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Το ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Tα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Λούρας -και θα κυκλοφορήσει σύντομα στους κινηματογράφους από το Cinobo- είναι μια συναρπαστική ταινία για την Κάλλας που αποκαθιστά την αλήθεια για τα χρόνια της στην Ελλάδα αλλά και για τη θυελλώδη σχέση της με τη χώρα που η μεγάλη ντίβα θεωρούσε πατρίδα.
M. HULOT
67α Grammy: Βεντέτες, βραβεία που άργησαν και ομιλίες που δεν έκαναν γκελ

Μουσική / 67α Grammy: Βεντέτες, βραβεία που άργησαν και ομιλίες που δεν έκαναν γκελ

Η Beyoncé έδειξε να εκπλήσσεται όταν άκουσε το όνομά της από τα χείλη τής πάλαι ποτέ country artist και νυν βασίλισσας της pop, Τέιλορ Σουίφτ, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έμειναν έκπληκτοι από μια γυμνή εμφάνιση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Θέλω τα τραγούδια μου να γίνουν καραόκε για να τα τραγουδούν με πάθος οι μεθυσμένοι θείοι»

Μουσική / «Θέλω τα τραγούδια μου να γίνουν καραόκε για να τα τραγουδούν με πάθος οι μεθυσμένοι θείοι»

Η Michelle Gurevich γράφει μουσική για την ψυχή και τις εμπειρίες της, με μια γερή δόση μαύρου χιούμορ και αφοπλιστικής ειλικρίνειας. Μιλά στη LiFO λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Fuzz.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ

σχόλια

2 σχόλια
Γιατί καλέ μου; Τι δεν καταλαβαίνεις από ...deconstructive(!) club, witch(!) house, vapor(!)wave, cloud (!) rap με τόνους autotune δηλαδή;(Καλά κι εγώ, μόνο τους κάνιμπαλ κόρπς από αναφορές σε μπάντες αναγνώρισα).Δεν ακούμε τίποτε πιο str8?https://youtu.be/NS5bxk89gQg
Σαν να ακούς έναν psycho Pac Man under the influence να "τραγουδάει". Τι να πω, με πήρανε τα χρόνια κι εμένα και δεν τα πιάνω μάλλον τα τελευταία μηνύματα.Εν τω μεταξύ, επηρεασμένος από το άρθρο για τους Clash, τις φωτογραφίες της Pennie Smith και τα creeper shoes του Simonon, θυμήθηκα το βίντεο από το Rock against racism στο Victoria Park το 1978. Ο Strummer φοράει τα λευκά creeper shoes που αγόρασα κι εγώ από το Λονδίνο κάτι χρόνια αργότερα. Έχει πολύ γέλιο, από τους "φρίκουλες" της εποχής που ζητάνε χρήματα for the cause, μέχρι τον μακρυμάλλη ροκά τεχνικό που έβγαλε την πρίζα γιατί τελείωσε η επιτρεπόμενη διάρκεια ηχορρύπανσης (και μάλλον γιατί δεν την πάλευε άλλο με τα γκραν γκραν των πάνκηδων και ήθελε να πάει να ακούσει κανένα τριαντάλεπτο ελέκτρικ σόλο, να στανιάρει ο άνθρωπας). Ανατριχίλα και συγκίνηση όταν μπαίνει ο Pursey των Sham 69 με το White Riot: https://faroutmagazine.co.uk/the-clash-rock-against-racism-strummer-1978/
Χμμ! Πολύ ενδιαφέρον το στόρυ (και πολύ τραμπαρίφας ο Κλάπτον εν προκειμένω). Ξηγημένη φάση με τους Κλας. Η αλήθεια είναι πως μόνο ενα lp τους εχω στην δισκοθήκη, κι αυτό το "cut the crap" lol.Ολίγα χρόνια μετά το '78 θα έπαιζα στις Λόνδρες με το τόπι και το φρίσμυ στο χάιντ παρκ και το αδέρφι (το), θα είχε έναν κολλητό στο δημοτικό τον Κρίστοφερ, που είχε έναν αδερφό μεγαλύτερο και σκινά που συνήθιζε να κυνηγά ρομά (...τι ωραία) Το αδέρφι (το) λόγω καλών αγγλικών και a rather fair complexion την γλίτωσε από το μπούλινγκ, όχι όμως και η Ελλάς-Γλίτσα (greaze): "είσαι από την γλίτσα!" Πάρτυ στα wimpy τότε, τώρα κιτρινιασμένες φωτό! Και ακούγαμε και το καλύτερο δίσκο των madness, που είχαν καιρό ξεφύγει από την επαναληπτικότητα του σκασκά και το είχαν ρήξει στην sophisti-pop (ξέρω κι εγώ περίεργους όρους, όχι μόνον η φίλτατη μαρία παππά :-P που ακόμη μου χρωστάει ένα δίσκο να μου γράψει) https://youtu.be/joBWd9Rn4Xw
(Μα πώς λησμονεί κανείς;)"Today, institutions fundamental to the British system of Government are under attackthe public schools, the house of Lords, the Church of England, the holy institution of Marriage, even our magnificent police force are no longer safe from those who would undermine our society, and it's about time we said 'enough is enough' and saw a return to the traditional British values of discipline, obedience, morality and freedom.What we want isFreedom from the reds and the blacks and the criminalsProstitutes, pansies and punksFootball hooligans, juvenile delinquentsLesbians and left wing scumFreedom from the niggers and the Pakis and the unionsFreedom from the Gipsies and the JewsFreedom from leftwing layabouts and liberalsFreedom from the likes of you!"