ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε είδα να κάθεσαι ανάμεσα στον Γιώργο και τον Θέμη. Πόσο είχες ομορφύνει Θεέ μου. Ήσουν ούτως ή άλλως από τότε από τους πιο ωραίους της τάξης, αλλά και από τα καλύτερα παιδιά. Σχεδόν όλες από το τμήμα μας ήταν τσιμπημένες μαζί σου στο λύκειο. Κι εγώ, αλλά δεν τολμούσα να το παραδεχτώ ποτέ. Σιγά μη γυρνούσες να με κοιτάξεις, όταν σου την έπεφταν οι ''βεντέτες'', εγώ εξάλλου ήμουν ένα εντελώς απλό κορίτσι με φόρμες, κοτσίδα και γυαλάκια... Η δική μου ''μεταμόρφωση'' σε γυναίκα ήρθε αργότερα, φοιτήτρια...Εσύ Αθήνα, εγώ Ξάνθη, σπουδάσαμε και γυρίσαμε πίσω στην πόλη μας... Και μετά από 10 χρόνια αποφάσισαν κάποιοι συμμαθητές να μαζευτούμε όσοι μπορούμε, σαν reunion. Και μόλις μπήκα στο μαγαζί σε είδα. Και με είδες κι εσύ, ανασήκωσες τους ώμους και το βλέμμα. Όταν ήρθα στο τραπέζι με αγκάλιασες και με κοιτούσες έκπληκτος χαμογελώντας. Και όσες ώρες μιλούσαμε δεν ξεκολλούσες το βλέμμα από το δικό μου. Και μου χαμογελούσες από μια παλάμη απόσταση...που να το φανταζόμουν όταν ήμουν μικρή ότι θα γινόταν αυτό, τότε ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, ''γεια'' σου έλεγα και έσκυβα το κεφάλι από ντροπή. Σε μια στιγμή που μιλούσες με τον Νίκο, η Χριστίνα με πήρε παραδίπλα και μου είπε ''Νομίζω ότι κάποιος δάγκωσε λαμαρινα απόψε μαζί σου'' και γέλασα...Και της είπα ότι είναι υπερβολική...Και η βραδιά πέρασε, και έπρεπε να φύγω νωρίτερα γιατί δούλευα νωρίς την επόμενη. Ο ίδιος με χαιρέτησε και φιληθήκαμε σταυρωτά χαμογελώντας. Με ρώτησε αν έχω αμάξι διαφορετικά να με γυρνούσε εκείνος. Του είπα ότι δε χρειάζεται γιατί έχω παρκάρει κοντά και τον ευχαρίστησα. Χαμογέλασε και μου είπε ''θα σε ξαναδούμε;'' Και χαμογελώντας κι εγώ έκανα ένα καταφατικό νεύμα. Ο Θέμης είπε ότι θα έρθει μέχρι το περίπτερο μαζί μου γιατί έχει παρκάρει εκεί. Βγήκαμε μαζί έξω και μου είπε χαμογελώντας ότι ''τελικά ακόμη σε γουστάρει''. Του λέω ''τι εννοείς;ποιος;'' ......και κάπως έτσι έμαθα πως σε όλο το λύκειο εκείνος ο οποίος ήταν ο μεγάλος μου εφηβικός έρωτας με γούσταρε και μάλιστα πολύ. Και το ήξερε το μισό σχολείο. Και εξακολουθούσε ακόμη και ως φοιτητής να ρωτάει που ήμουν και τι έκανα κάποιους κοινούς γνωστούς μας....Τα λόγια ήταν περιττά...Ζήτησα τηλέφωνο από τον κοινό μας φίλο και να δεν σκοπεύω να χάσω λεπτό από το να τον βρω και να του εξομολογηθώ ντρόμπρα όλα όσα είχα νιώσει τότε. Για όλα τα καρδιοχτύπια της εφηβείας μου. Νιώθω ότι το χρωστάω σε εμένα. Και γιατί κάτι στον τρόπο του με έκανε να ''ηλεκτριστώ'' όπως τότε στα 16, έτσι και σήμερα στα 30. Ακόμη κι αν δεν λειτουργήσει...θέλω να το τολμήσω.