ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
18.11.2019 | 03:21

Μου Λείπεις

Γυρνούσα κάθε μέρα από την δουλειά χαρούμενος και ευτυχισμένος, απολάμβανα την μια ώρα διαδρομή από το γραφείο μέχρι τι σπιτι. Σπίτι μετά από 12 ώρες δουλειά με περίμενε ο σκύλος μου χαρούμενος στο προαύλιο κουνώντας την ουρά του, όταν έμπαινα μέσα στο σπίτι η όμορφη γυναίκα μου με περίμενε, με υποδεχόταν καθόμασταν και τρώγαμε μαζί, ήταν υπέροχη μαγείρισσα, νοικοκυρά, γυναίκα και άνθρωπος. Περνούσαμε τον υπόλοιπο χρόνο της μέρας μαζί, βλέποντας τηλεόραση, συζητώντας, βγαίνοντας για ποτό, για φαγητό, πηγαίναμε σινεμά, κάναμε ταξίδια στο εξωτερικό κυρίως λόγο του επαγγέλματος μου αλλά και για αναψυχή. Πηγαίναμε στο εξοχικό διακοπές, ήταν τρομερή κολυμβήτρια. Το μόνο που περιμέναμε ήταν ένα παιδάκι. Την αγαπούσα αφάνταστα όπως και αυτή εμένα, ειμασταν μόλις 3 χρόνια παντρεμένοι όταν ήρθαν τα πάνω κάτω. Είμαι αστροφυσικός με μεταπτυχιακό και κάναμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό για ένα συνέδριο αστροφυσικής. Πηγαίναμε στο Βέλγιο με το αυτοκίνητο για εκδρομή, μας άρεζε να ταξιδεύουμε στην Ευρώπη με το αμάξι. Το κάναμε συχνά. Ήταν 23:45 όταν άρχισε να βρέχει, έκοψα ταχύτητα, αλλά μερικά χιλιόμετρα πριν μπούμε στο Βέλγιο ο δρόμος είχε λάδια και έχασα τον έλεγχο του οχήματος μου. Βρεθήκαμε στο άλλο ρεύμα και συγκρούστηκε το τζιπ μας με ένα ΙΧ. Θυμάμαι ακόμα το έντρομο βλέμμα της γυναίκας μου λίγα δευτερόλεπτα πριν την σύγκρουση. Μετά την σύγκρουση έκανα να βγω για να δω αν η οικογένεια του άλλου οχήματος είχε χτυπήσει αλλα είχα σπάσει το δεξί μου χέρι και είχα υραυματησει το κεφάλι μου, η γυναίκα μου ήταν νεκρή. Από εκείνη την ημέρα όλη μου η ζωή άλλαξε. Το σπίτι είναι άδειο, ο σκύλος μας πέθανε ύστερα από 1 χρόνο και εγώ τα έχασα όλα. Κατηγορώ τον εαυτό μου. Σήμερα κλείνει 3 χρόνια αυτό το γεγονός και το γράφω εδώ για να πω κάπου τον αβάσταχτο πόνο μου. Κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό με το τηλεσκόπιο και Χάνομαι στα αστέρια. Αγαπάω πολύ την επιστήμη μου και είναι το τελευταίο που μου έχει απομείνει. Ακόμα ψάχνω να σε βρω ανάμεσα στα άστρα να μου χαμογελάς. Σε νιώθω κοντά μου. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια σου να με κοιτάνε, τα χείλια σου να μου χαμογελάνε. Χάνομαι στον μαγευτικό νυχτερινό ουρανό και σκέφτομαι ότι με βλέπεις από εκεί ψηλά. Μου λείπεις πολύ.
10
 
 
 
 
σχόλια
Αυτή η αγάπη χάθηκε στο απόγειό της και μετατράπηκε σε αιώνια. Κρίμα, πολύ λυπητερό. Προσπάθησε να συνεχίσεις στην ζωή, συνέχισε να κοιτάς στ' αστέρια.(Αν πιστεύεις στην αθανασία της ψυχής ίσως βρεις κάποια παρηγοριά...)
Δεν θα σου πω λόγια παρηγοριάς. Η φωτιά άλλωστε καίει εκεί που πέφτει, έτσι έλεγε η γιαγιά μου. Σου λείπει και θα σου λείπει πάντα. Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι και αυτό δεν αλλάζει. Όμως μαθαίνουμε να ζούμε με τις απώλειες μας. Δεν ξεχνάμε, μα ζούμε κουβαλώντας τον άλλο μέσα μας. Κρατήσου απ' τη δουλειά σου προς το παρόν και σιγά-σιγά προσπάθησε να ξαναβγείς στη ζωή. Αυτό θα ήθελε και κείνη. Να είσαι καλά, να δημιουργείς και να γελάσεις και πάλι. Να είσαι καλά.
Να ζήσεις! Μην καταλήξεις ένας ζωντανός νεκρός. Δεν θα ήθελε κι εκείνη να σε βλέπει χάλια..... Δύσκολο, το ξέρω. Η ζωή όμως για σένα δεν έχει τελειώσει.... Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν, και τα καλά και τα άσχημα.
Αλλη μια εξομολόγηση που μοιάζει με σενάριο ταινίας! Να συνεχίσεις να ζείς, μπορεί να είναι δύσκολο αλλά μην αφήσεις τον εαυτό σου. Και όπως έλεγε και ο Μαβίλης τους ζωντανούς πρέπει να θρηνούμε όχι τους νεκρούς.
Scroll to top icon