Φίλε μου, ηρεμισε! Η ζωή σου δεν περιστρέφεται μονο γύρω από μία σχολή. Δε λέω καλό είναι που παίρνεις στα σοβαρά τη σχολή, αλλά ζήσε λίγο και την ανεμελιά των φοιτητικών χρόνων βρε αδερφέ. Τι θα έχεις να θυμάσαι από τη φοιτητική σου ζωή αργότερα; Το άγχος; Βγες με φίλους για καφέ, ή για κανένα ποτό να ξελαμπικαρει λίγο το μυαλό σου απ' το διάβασμα. Η εξεταστική αργεί ακόμα. Έχεις χρόνο για διάβασμα.
11.12.2019 | 01:13
Δε ξέρω τι με έχει πιάσει
Γειά σας παιδιά! Είμαι φοιτητής 20 ετών και τους τελευταίους 4 μήνες βιώνω καθημερινά σχεδόν στρες Ήμουν από μικρός αρκετά αγχώδης, αλλά τώρα έχει παραγίνει το κακό χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Αρχικά πίστευα ότι ήταν η σχολή, καθώς το καλοκαίρι το πέρασα διαβάζοντας για να ''καθαρίσω'' κάποια μαθήματα. Πέρασα μια δύσκολη, αλλά σχετικά επιτυχημένη εξεταστική με πολύ άγχος, το οποίο συνέχισε να υπάρχει και μετά, μέχρι και σήμερα. Αρχικά πίστευα πως όλο αυτό εκπορεύεται από τη σχολή. Τώρα ωστόσο συνειδητοποιώ ότι απλά εκτονώνεται εκεί. Στα 20 μου, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που γυρνάω το κεφάλι και κοιτάζω μέσα μου. Και αλήθεια τρομάζω ώρες ώρες. Πρώτη φορά καταλαβαίνω πόσο σκληρός και αυστηρός είμαι με τον εαυτό μου. Πόση ανάγκη και έμμονη έχω με τη συνέπεια και σε αυτή μου την ανάγκη θυσιάζω πολλά πράγματα. Εδώ και δύο χρόνια,για να είμαι καλός φοιτητής έκανα πολλές θυσίες. Έξοδοι ελάχιστες, διακοπές πολύ λίγες μέρες κλπ. Ωστόσο δεν ήμουν ένα πράγμα. Δεν ήμουν ισορροπημένος. Δεν ήμουν χαλαρός. Και αυτό είναι το πρόβλημά μου. Είχα ισοπεδώσει κάθε έννοια μέτρου. Τώρα συνειδητοποιώ ότι δε νιώθω δυνατός. Πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό.Πάντα το έκανα αυτό . Πελαγώνω εύκολα , απογοητεύομαι εύκολα και στεναχωριέμαι. Τώρα όμως θέλω να τα αφήσω όλα αυτά πίσω. Νομίζω γι'αυτό είναι όλο αυτό το άγχος και η ένταση. Για να ξυπνήσω και να αλλάξω τη ζωή μου ,για την ακρίβεια την άποψη και την οπτική που έχω για αυτήν. Ενώ ξέρω ότι πρέπει να πάρω τα πράγματα πιο χαλαρά, δυσκολεύομαι πολύ . Γιατί μέσα μου έχω νομίζω δύο κόσμους . Αυτόν τον παιδικό, τον τελειομανή, τον απόλυτα συνεπή και τον ενήλικα , που ξέρει ότι το τέλειο δεν υπάρχει και ότι η αυταξία του προσδιορίζεται από μέσα και ως εκ τούτου δεν αξίζει να επηρεάζεται και να χαλιέται από τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας που μετά από λίγο καιρό θα έχει ξεχάσει. Συγγνώμη αν κούρασα με το μεγάλο κείμενο, αλλά ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω. Έχει βρεθεί κάποιος από εσάς σε παρόμοια θέση κάποια στιγμή; Είναι όλο αυτό λογικό;Είναι αργοπορημένη εφηβεία ή κάποιου είδους κρίση ηλικίας; Ή μήπως αρχίζω να τρελαίνομαι ; Γιατί ομολογώ ότι τελευταία έχω αρχίσει να το σκέφτομαι κι αυτό. Ευχαριστώ εκ των προτέρων οποιονδήποτε μπήκε στον κόπο να διαβάσει αυτήν την ανάρτηση.
1
