ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ενδοοικογενειακη.μεγαλωσα ετσι, εχω υποφερει πολλα, ελειπα χρονια κ γυρισα εξαιτειας της γαμημενης κρισης και της ελειψης δυνατοτητας ανεξαρτησιας.Ποτε δν ειχα σχεση με αυτους τους ανθρωπους, ουτε μεταξυ τους εχουν υγιη σχεση φυσικα, εχω απειρες φοβιες και ψυχολογικα δεν ζηταω να τα ξεπερασω αμεσα, δεν το ελπιζω καν πλεον , ζηταω μονο να ειμαι μακρια, να μην τους βλεπω.Γυρισα και πριν λιγη ωρα ο πατερας μου με χτυπησε ξανα, ειχα να το ζησω χρονια το εργο, προσπαθουσα να το αποβαλλω αλλα με ξαναχτυπησε, με βουτηξε και με τα νυχια του μου ανοιξε το χερι..και ειμαι 31 χρονων γαιδουρα και πού να τα πω ολα αυτα, πού να πω τετοια ξεφτιλα και πώς να εχω ελπιδες εγω για ενα υγιες μελλον δικο μου με τετοιο οικογενειακο υποβαθρο...τους σιχαινομαι, δεν μπορει κανεις να καταλαβει τι μισος νιωθω αν δεν περασει τα ιδια, αλλα πιο πολυ σιχαινομαι τον εαυτο μου, την τυχη μου, γιατι ΔΕΝ εχω καταφερει να ειμαι ανεξαρτητη ωστε να μην ξαναπατησω εδω μεσα..να χτισω κατι σωστο και δικο μου να απαγκιστρωθω απο την αναγκη τους και την απαξιωση τους.Ξερω τι συμβουλες θα εδινα..αλλα σε εμενα?δεν εχω δυναμη πια, αυτο θελω να εξομολογηθω, δεν περιμενω τιποτα καλυτερο, δεν πιστευω σε εμενα πια, δεν αντεχω αλλη βια πια, δεν μπορω αλλους καυγαδες, αρρωσταινω...οσα γιατι, οσα δακρυα, οση αηδια, παντα η ιδια απαντηση..απο τοτε που ημουν παιδι.