ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια στην παρέα είμαι η Μαρία και είμαι στα 20 μου...θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που πραγματικά είμαι προβληματισμένη και δεν γνωρίζω τι να κάνω. ....να τα πάρουμε από την αρχή δυστυχώς η ευτυχώς για εμένα μεγάλωσα σε τοξικό περιβάλλον με πολλές φασαρίες κ σε ένα αχουρι σπίτι το οποίο όσο μπορούσα από μια ηλικία κ μετά βοηθούσα οκ δεν ήταν το θέμα το σπίτι ....το πρόβλημα είναι ότι επειδή ζούσα μέσα σεφωνες φασαρίες σπαγαν πράγματα μέσα στο σπίτι αυτά κυρίως η μητέρα μου κλπ ...εγώ έφτασα να φοβάμαι να μιλάω στους γονείς μου...τυπικά καλές σχέσεις έχουμε αλλά ο φόβος δεν έχει φύγει...κάποτε με μείωναν κ εμένα με το παραμικρό κ φέρονταν ασχημα τώρα το έχουν σταματήσει όμως δεν μπορώ να ξεπεράσω τον φόβο μου έτσι δεν μπορώ να εκφράσω καμιά διαφωνία μου ....δεν έχω φάει ξύλο για να φοβάμαι μόνο επιμέρους σφαλιάρες έως εκεί δεν είναι ότι έχω υποστεί σωματική κακοποιηση επομένως . Και τώρα όλα αυτά σταμάτησαν ....έχω και έναν αδερφό μικρότερο τον οποίο υπεραγαπά κ είναι η ζωή μου εκείνος έχει κάπως διαφορετικό χαρακτήρα και ξέρει να λέει τα θέλω του....πέρα από αυτό τώρα ..οι γονείς μου ανέκαθεν φαντάζονταν για εμένα σχολές πανεπιστήμια κλπ για εμένα όπως μεταπτυχιακά διδακτορικά κλπ και όλο το σόι του πατέρα μου έχουν σπουδάσει οι ξαδέρφες μου κλπ επομένως ανέκαθεν σαν πρότυπο μου έδειχναν αυτά ....είμαι σε μια σχολή σπουδάζω αλλά ...το μεγάλο θέμα είναι ότι τόσο καιρό στην ουσία δεν είχα καταλάβει τι θέλω πραγματικά....θέλω να κάνω οικογένεια το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι ο γάμος ...το θέλω τόσο πολύ βλέπω κοπέλες στην ηλικία μου να το έχουν ξ εγώ όχι γιατί πρέπει να σπουδάσω ....θαυμάζω εσάς που καταπιανεστε με την επιστήμη σας αλλά εμένα δεν με γεμίζει...οι γονείς μου για το όνειρο μου δεν ξέρουν τίποτε....φοβάμαι ακόμη κ να το ξεστομίσω και κάνω πως συμφωνώ στο μετά να κάνω μεταπτυχιακά κ άλλα τέτοια.....θέλω σε μικρή ηλικία να έχω οικογένεια αλλά δεν το έχω κ δεν έχει νόημα κανενα η ζωή μου έτσι αισθάνομαι......για μένα οι σπουδές είναι σαν ένα τεράστιο μαρτύριο χωρίς τέλος.....ξέρω όμως πως αν τους πω πως θέλω να παντρευτώ καθως έχω μια σχέση και εκείνος θέλει να παντρευτούμε απλά νομίζω πως όχι στην παρούσα φάση αλλά σε ένα διάστημα από τώρα ....αν και όταν του εξήγησα την ανάγκη μου αυτή μου είπε πως θα γίνει όταν το αποφασίσω εγώ ....και έδω ρωτάω τι να κάνω;;;ξέρω πως αν φύγω κ πάω να παντρευτώ πολύ απλά θα χαλάσουν ίσως οι σχέσεις με τους γονείς μου και ίσως επειδή ο αδερφός μου μένει μαζί τους φοβάμαι μην δεν μπορώ να τον βλέπω μετά....επίσης κακό αλλά έχω οργή για αυτούς μέσα μου οργή που έγινα ένας ανελευθερος άνθρωπος που δεν μπορώ ανοιχτά να πω τη διαφωνία μου....όταν αναφέρομαι σε φόβο εννοώ πως κάθε φορά τρέμω με πιάνει ταχυκαρδία κοκκινιζω από πάνω ως κάτω όταν είναι να εκφερω μια γνώμη αντίθετη απ τη δική τους. ..και εδώ δεν ξέρω τι να κάνω. ....θα ήθελα μια κάποια συμβουλή ....έχω σκεφτεί να καθίσω να τελειώσω τη σχολή ίσα ίσα για να νιώθω εντάξει απέναντι τους αλλά έως να την τελειώσω τι; Το νιώθω σαν ένα μεγάλο βαριδιο ψυχολογικά είμαι απαίσια..και μετά από αυτό θα λένε για μεταπτυχιακά κλπ κλπ και δεν ξέρω πως να χειριστώ τίποτε ......