ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και τέσσερα χρόνια είμαστε φίλοι. Μιλάμε άπειρες ώρες στο τηλέφωνο για πάρα πολλά θέματα.. Προσωπικά, σοβαρά, που δύσκολα τα μοιράζεσαι. Βγαίνουμε, τρώμε, διασκεδάζουμε, γελάμε και κλαίμε πολύ. 'Ολα αυτά στα διαλείμματα, όταν δεν είναι σε σχέση. Και όταν χωρίζει -συνήθως άδοξα -απο τις ολιγόμηνες σχέσεις του, αρχίζουμε πάλι τα ίδια. Ετσι, ζω με τον φόβο της επόμενης ημέρας. "θα είναι άραγε αύριο μόνος ή θα μου ανακοινώσει μία νέα του γνωριμία;''Δεν άντεξα μια μέρα, του είπα πώς τον θέλω και πολλά άλλα. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να με δει ερωτικά παρα μόνο φιλικά. Το δέχτηκα. Δεν ήθελα να διακόψω γιατί δεν αντέχω την απουσία του.Και άρχισε το μαρτύριο. Είμαστε πιο κοντά από ποτέ αλλα ξέρω ότι βγαίνει και με άλλες. Υποφέρω, πονάω, υποκρίνομαι την ανέμελη φίλη. 'Εχω χάσει την αυτοεκτίμησή που έχτιζα εδώ και 45 χρόνια. Πιστεύω ότι δεν είμαι ερωτεύσιμη, οτι δεν έχω τίποτα όμορφο επάνω μου παρόλο που μου λένε το αντίθετο..Τον σκέφτομαι να αγκαλιάζει, να φιλάει τις άλλες ενώ εγώ είμαι γι΄αυτόν 'ο φιλαράκος απο΄τον στρατό'Και η ζωή περνάει και εγώ τέσσερα χρόνια περιμένω, μαραζώνω, στεγνώνω κυριολεκτικά. 'Ενα όμως, μήνυμά του, η φωνή του, το γέλιο του αρκούν για να τα σβήσουν.Μήπως είμαι εγωίστρια και δεν δέχομαι την απόρριψη; Μου λένε ότι τον έχω τόσο ψηλά που δεν μπορώ να δω κανένα του μειονέκτημα. Δεν αγαπάω τον εαυτό μου; Τι έχω και δεν με θέλει, δεν μου έχει πει ποτέ ένα κομπλιμέντο, κάτι όμορφο ενώ την ίδια στιγμή εισπράτω από αλλού θαυμασμό.. Μα πώς γίνεται να μην αισθάνεται τίποτα ερωτικό όταν είμαστε οι δυό μας στον ίδιο κλειστό χώρο επί ώρες.