ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών και νιώθω ότι τίποτα δεν πηγαίνει καλά. Είμαι φοιτητής στο τρίτο έτος των σπουδών μου. Στο πρώτο έτος τα πήγαινα πολύ καλά, η σχολή μου φαινόταν ενδιαφέρουσα , κατάφερνα να περνάω τα μαθήματα , πήρα και το proficiency . Εκεί που είχα αναπτύξει αυτοπεποίθηση, ήμουν καλά με τον εαυτό μου, είχα μπει στη λογική της σχολής, στις αρχές του β' έτους ένα αυτοάνοσο νόσημα με έριξε ψυχολογικά. Πονούσα αρκετά, ακολουθούσα αγωγή (ακόμη ακολουθώ) και έπρεπε να περιορίσω στο ελάχιστο τη ζάχαρη και το αλάτι, ενώ το αλκοόλ απαγορευόταν. Ένιωθα συχνά εξάντληση , ήμουν κακόκεφος , έχανα βάρος και οι ώρες ύπνου είχαν αυξηθεί, καθώς τα χάπια μου έφερναν υπνηλία .Κλείστηκα στον εαυτό μου αρκετά και στενοχωριόμουν, αφού για πρώτη φορά στη ζωή μου , βρέθηκα σε μια κατάσταση που δε μπορούσα να ελέγξω. Από τη φύση μου , ήμουν πάντα πολύ συνεπής και πολύ πειθαρχημένος, σε σημείο να γίνομαι καταπιεστικός με τον ίδιο μου τον εαυτό πολλές φορές , να αυτοκρατορικάτηγορουμαι και να στεναχωριέμαι εύκολα. Είχα χάσει το ενδιαφέρον μου αρκετά. Ευτυχώς είχα και έχω ουσιαστικούς φίλους δίπλα μου και μια υπέροχη οικογένεια, που δεν ήθελα να στεναχωρώ με αποτέλεσμα πολλές φορές που δεν ένιωθα καλά να τους το κρύβω. Πέρασα την πιο αποτυχημένη εξεταστική με 0/7 λόγω κακού προγραμματισμού και της γενικότερης κατάστασης . Εννοείται στενοχωρήθηκα, με πείραξε. Στο επόμενο εξάμηνο, το αυτοάνοσο βελτιώθηκε αρκετά ή απλά συνήθισα να ζω με αυτό. Διάβαζα πολύ για να μαζέψω τα σπασμένα, μειώθηκαν οι δόσεις των φαρμάκων και άρχισα να τρώω πιο πολύ και πιο γευστικά φαγητά γιατί κακά τα ψέματα το ανάλατο είναι λίγο βάσανο. Ενώ όλα πήγαιναν καλύτερα, λίγες μέρες πριν την εξεταστική του Ιουνίου, ξάπλωσα για ύπνο μια νύχτα και με το που έκλεισα τα μάτια μου αγχώθηκα μήπως δεν περάσω κανένα μάθημα, μήπως ακόμη μια εξεταστική πάει χαμένη. Σκέψη ανυπόστατη , αλλά για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή με τρομοκράτησε. Μου πήρε τέσσερις ώρες να αποκοιμήθω . Αυτό συνέβη άλλες 3-4 φορές τότε, αλλά η εξεταστική βγήκε σχετικά επιτυχημένη. Μετά από ζόρικο διάβασμα το καλοκαίρι, το Σεπτέμβρη έσκασε πάλι κύμα άγχους. Μου έφταιγαν όλα, πίστευα ότι τίποτα δε θα πάει καλά και εντέλει ότι θα αρρωστήσω από όλο αυτό. Τελικά και αυτή η εξεταστική βγήκε επιτυχημένη. Ωστόσο από τότε δεν περνάει μέρα που να μην αγχωθω έστω και λίγο. Φοβάμαι ότι κάτι θα συμβεί, ότι θα αρρωστήσω από το στρές ή την αϋπνία , ότι θα λιποθυμήσω, ότι θα τα κάνω χάλια στις σπουδές μου, ότι θα τα παρατήσω κλπ. Έχω τάσεις φυγής από τη σχολή πολύ συχνά, παρόλα αυτά πηγαίνω και παρακολουθώ τα περισσότερα μαθήματα. Βγαίνω με τους φίλους μου , επισκεφτομαι το πατρικό μου συχνά , κάνω πράγματα, πηγαίνω 3 φορές την εβδομαδα για περπάτημα, αλλά ένα γενικευμένο άγχος συνεχίζει να υπάρχει πάντα . Νιώθω ότι έρχεται για να μου πει ότι πρέπει να αλλάξω νοοτροπία , να δω τη ζωή πιο χαλαρά, να μη μεγαλοποιώ τα πάντα. Γιατί αυτό έκανα και με την ασθένειά μου, τη μεγαλοποίησα . Από τότε ξεκίνησαν όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις, οι παράλογοι φόβοι και το υπερβολικό άγχος. Ωστόσο δε ξέρω πώς μπορώ να αλλάξω χαρακτήρα και τρόπο σκέψης. Δε ξέρω καν αν αυτό γίνεται. Δεν αντέχω άλλο να αγχώνομαι για το τίποτα ουσιαστικά, να μην κοιμάμαι καλά , να έχω ψυχοσωματικά και να είμαι μονίμως σε ένταση. Δε ξέρω τί να κάνω ειλικρινά, με όσους το συζητάω μου λένε ότι είναι μια φάση που θα περάσει και απλά πρέπει να ηρεμήσω. Μπορεί κανείς από εσάς να μου πει τη γνώμη του; Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο και ευχαριστώ εκ των προτέρων για τα σχόλια σας. Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές!