ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας έχει τύχει να νιώθετε πως έχετε ένα ταλέντο που πλέον δύσκολα γίνεται κομμάτι της ζωής σας σε σημείο αρκετά ικανοποιητικό; Ε, εγώ, λοιπόν, είμαι καλή στο τραγούδι και τον χορό -τα αγαπώ. Πολλές φορές κάνω ασκήσεις φωνητικής στο σπίτι μόνη μου, πολλές φορές ερμηνεύω κομμάτια που μου αρέσουν, πειραματίζομαι με δικές μου δημιουργίες. Από μικρή θυμάμαι πως τραγουδούσα, χόρευα, μα ίσως, να μην ήταν αρκετό να καταλάβει η οικογένειά μου πως κάτι έχω μέσα μου που πρέπει να εξελιχθεί. Θυμάμαι να θέλω ένα μικρόφωνο μα ποτέ να μην μου δίνεται. Θυμάμαι να θέλω ένα μουσικό όργανο, μία κιθάρα, μα ποτέ να μην μου δωρίζεται. Ίσως, ήτανε να γίνει έτσι, ίσως απλά δεν είμαι τόσο καλή. Ίσως, απ' την άλλη να είχα κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα και να τραγουδάω και να χορεύω μπροστά σε κοινό. Μάλιστα, κάθε φορά που βγαίνω σε χώρους διασκέδασης δεν παύω να χορεύω και εισπράττω θετικά σχόλια από αγνώστους για τον χορό μου (όχι δεν είναι το στυλ πεσίματος για όσους σκεφτούν αμέσως αυτό), ερωτώμενη γιατί δεν χορεύω επαγγελματικά. Κι, όμως, στα 20 μου πλέον δεν μπορώ να το εξελίξω όπως κάθε επαγγελματίας που ασχολείται από μικρή ηλικία. Και η περιοχή στην οποία ζω δεν προσφέρει πολλές επιλογές. Δεν έπαψα ποτέ να αναρωτιέμαι γιατί ήμουν τόσο αόρατη σε αυτούς που έπρεπε να επενδύσουν πάνω μου, να με οδηγήσουν σε αυτό που πραγματικά αγαπώ, να με κάνουν να βρω τον εαυτό μου. Σήμερα, δεν ξέρω αν οι σπουδές που έχω επιλέξει με ικανοποιούν, αν είμαι πραγματικά καλή στο αντικείμενο κι αν ποτέ θα το αγαπήσω. Γι' αυτό, σε κάθε γονέα-αναγνώστη που μπορεί να διαβάζει τη δική μου εξομολόγηση οφείλω να δώσω αυτή τη συμβουλή: μάθετε ποια πραγματικά είναι τα παιδιά σας και δείξτε τους το μονοπάτι να το μάθουν κι αυτά. Κάθε ταλέντο πρέπει να εκμεταλλεύεται, άλλωστε όντας γεννημένα με αυτό, σημαίνει επίσης πως γεννήθηκαν γι' αυτό!