ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την ξαναγραφω, καταλαθως ειχα βγάλει τα σχόλια...Ξεπερνιέται ένας χωρισμός; Και αν ναι πώς, ποτέ ; Είμαι αρκετά νέα (ή όχι;) 26ετων. Νιώθω όμως γριούλα. Είχα σχέση 7χρονια, οπότε καταλαβαίνετε στην ενήλικη ζωή μου δεν έχω μείνει ποτέ μόνη.(κακό ή ανευ σημασίας ?). Είχα μια καλή, ισορροπημένη, ποιοτική σχέση που έδινε χώρο και ελευθερία ο ένας στον άλλον. Θες όμως τα υπαρξιακά, τα της ηλικίας , τα επαγγελματικά αδιεξοδα, τα εξελικτικά , τα της σχέσης, μας κάναν να χωρίσουμε(αυτόν δηλαδή). Εδώ και τρεις μηνες χωρια λοιπόν, εμείς το "καλύτερο ζευγάρι της παρέας".κάνεις δεν το πίστευε. Κι όμως. Ούτε εγώ πίστευα ποτέ ότι θα γινόταν αυτό και έτσι το πήρα βαριά. Παρα Πολύ βαριά. Θέλω να πω δεν μπορούσα καν να με φανταστώ έτσι ποτέ. Ήμουν τρεις μήνες πολύ άσχημα, με συνεχή εντερικά και στομαχικά θέματα(ρεζιλικια) κλάμα, αναρρωτικες, ξανά κλάμα, τεράστια θλιψη, απελπισία. Εννοείται από πλευράς μου πολλά μηνύματα, γράμματα, τηλέφωνα. Άπειρα. Δεν μετανιώνω. Εκφράστηκα και δεν ντρέπομαι. Τώρα το έκοψα βαρεθηκα. μέχρι πρόσφατα μάλιστα ήλπιζα κιόλας ότι θα τα βρούμε και είναι θέμα χρόνου ίσως αλλά πια εχω περάσει στην αποδοχη(ελπίζω!!). Στο δια ταύτα τώρα: Ενώ πάντα ήμουν πολύ ερωτική, ο κόσμος με φλέρταρε,ήμουν παιχνιδιαρα, αστεία, με αυτοπεποίθηση,κάθε βράδυ ξενύχτια , γλέντια και κοινωνικότητα και ψυχή του παρτυ, ξαφνικά όλα γκριζαραν και πέρασα δύσκολη φαση. Δεν είχα όρεξη ούτε δουλειά ούτε καν ένα σούπερ μάρκετ. Ευτυχώς έχω καλούς φίλους που με στήριξαν πολύ... Ενοιωθα ότι δεν είμαι πια εγω. Ότι έχασα το χρώμα μου. Ενοιωθα ότι με χάνω ότι δεν είμαι η κλασσική εγώ. Παράλληλα ενοιωθα ενοχές ότι εγώ έτσι κάνω για ένα χωρισμό ενώ οι άνθρωποι έχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα. Τελοπαντων, πέρασα και περνάω όλα τα βασικά στάδια του χωρισμού και σιγα σιγά εδώ και λίγες μέρες ειδικότερα τώρα μεςτις διακοπες άρχισα να νοιωθω ότι λιιιιγο ένα τσακ επανέρχομαι αλλά ακομα φοβαμαι. Φοβάμαι 1. Μήπως δεν ξανά αγαπήσω, μήπως υπάρχει όντως αγάπη μια και μοναδική που μας κάθεται στο λαιμό. Μην μου μείνει απωθημένο.( Ή αυτό ειναι μόνο φούσκα ταινιών κλπ;). 2.Φοβάμαι μήπως δεν ξανά αγαπηθω τόσο πολύ γιατί με αγάπησε πολύ ο τάδε και το ξερω. 3.Φοβάμαι μην μείνω θλιμμενη. 4. Φοβάμαι μην δεν μπορέσω να προχωρήσω σε σχέση ή ερωτικά. Φοβάμαι μήπως πια δεν περνάει η μπογιά μου... Φυσικά και με αυτήν την αφορμή ξεκίνησα να βλέπω ψυχολόγο και βοηθάω τον εαυτό μου αρκετά αυτού....! Αλλά ακόμα φοβάμαι λίγο.. αν και προσπαθώ πολύ.. :) όσοι εχετε περασει ή περνάτε κάτι παρομοιο πώς είστε; όσοι εισαι μεγαλύτεροι σε ηλικία και είχατε μια πρωτη αγαπη ως νέοι είτε μακροχρόνια είτε όχι, σας έχει μέινει; μπορούμε να αποφύγουμε να " μας μείνει" ?