ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά. Μην γίνεστε για τον κόσμο. Μη γίνεστε για την οικογένεια. Να γίνετε για εσάς όταν είστε έτοιμοι. Δηλαδή τι φταίνε τα παιδιά σας να ζήσουν μια απαίσια ζωή επειδή εσείς είσασταν νέοι κι ανώριμοι και δεν τους δίνατε σημασία;Ο πατέρας μου παντρεύτηκε πολύ μικρός από πίεση της οικογένειας με μία γυναίκα που υπό άλλες συνθήκες ούτε θα παντρευόταν ούτε θα έκανε και παιδί. Εννοείται ότι χώρισαν. Μικρός ήταν, εδώ δεν είχε μυαλά για το πως θα ζήσει, όχι και για παιδί. Μετά παντρεύτηκε με τη μάνα μου και έκαναν δυο κουτσούβελα μόνο και μόνο για να τα μεγαλώσει η γιαγιά μου. Τα αδέρφια μου δεν τους έβλεπαν σχεδόν ποτέ. Αυτοί δεν είχαν μάτια παρά για τη δουλειά τους. Εκεί ήταν απ το πρωί ως το βράδυ και για τα παιδιά ποιος χέστηκε; Μετά ήρθα κι εγώ. Η τυχερή μες την ατυχία μου. Γιατί ήταν μεγάλοι τότε. Γιατί είχαν παραπάνω μυαλό. Γιατί όταν με έκαναν τα αδέρφια μου τους έβαλαν χέρι. "Αν είναι να την μεγαλώσεις σαν κι εμάς, καλύτερα δως την". Και κάπως έτσι μεγάλωσα λίγο καλύτερα απ αυτούς. Ήμουν κι η αδυναμία του μπαμπά, τι να λέμε. Ήμουν και το καλό και ώριμο παιδί, η καλή μαθήτρια. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;Χάλια μαύρα. Ζούσα σε μια τρύπα μαζί με άλλα χίλια άτομα. Τα πάντα ακούγονταν. Ένα τσιγάρο δεν μπορούσα να κάνω με την ησυχία μου. Εννοείται πως κάθε βράδυ είχαμε live από δίπλα τον αδερφό μου και την κοπέλα του σε "προσωπικές στιγμές". Φίλοι μηδέν. Μούτρα κατεβασμένα. Τσιγάρα και αλκοόλ, αλκοόλ και τσιγάρα. Και ξυράφια. Και τσιρώτα. Και να τους κατηγορώ για την αφραγκιά μας. Γιατί κάποτε ο πατέρας μου είχε λεφτά. Πολλα λεφτά. Και ξέρετε τι τα έκανε; Παλάτια για την επιχείρηση του. Αυτό που ακούτε. Αντί να φτιάξει ένα σπίτι να βάλει μέσα την οικογένεια του έφτιαχνε βασίλεια για την δουλειά του. Και τι του έμεινε; Χαράτσια. Και μιζέρια. Και κρύο. Και πόνος. Και νεύρα. Και αποξένωση.Και να έχω και τη γιαγιά από κάτω να ουρλιάζει. Να μου πετάει τα πράγματα στο δρόμο. Να πηγαίνω στη μάνα μου, να με πετάει κι αυτή έξω. Και εγώ να πρέπει να επιλέξω. Ή δρόμος ή πάλι live αναμετάδωση σεξ του αδερφού μου. Ε, μια τέτοια νύχτα απ τις πολλες, αποφάσισα να βάλω ένα τέλος. Απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν τα κατάφερα να σκίσω τη φλέβα. Πήγε το ξυράφι λίγο πιο δεξιά. Ακόμη έχω το σημάδι. Το είδαν οι γονείς μου.Χέστηκαν. Κι άλλα τσιγάρα, πολύ αλκοόλ. Μια μέρα με είδαν και να καπνίζω. Και ξέρετε τι έκαναν; Μπήκαν στο δωμάτιο και μου κατέβασαν ένα κατεβατό. Όπως ακούς κακούς ηθοποιούς να λένε μηχανικά τα λόγια τους σε μία παράσταση. Είχα ψιλομεθύσει εκείνη τη μέρα. Μου είπαν μάλιστα να με πάνε σε έναν παιδοψυχίατρο. Τους άφησα. Τελείωσαν το ποίημα του καλού γονιού. Τωρα θα κοιμόντουσαν ήσυχοι τα βράδια. Τέλος προβολής. Τους πέταξα εξω. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να γίνουν ποτέ γονείς. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν ήθελαν πραγματικά παιδιά, γιατί ακολούθησαν τις οδηγίες της κοινωνίας. Γι αυτό σας λέω. Να κάνετε παιδιά όταν θέλετε και μπορείτε. Μην τα κάνετε σαν κι εμένα.