Ποιοι είναι αυτοί που ''τα λένε''; Ποια είναι η πλειοψηφία; Πώς μετράται; Με δημοσκόπηση, με το μάτι, κατ' εκτίμηση; Μήπως ορισμένες φορές μία μειοψηφία απλά διά της κατάλληλης προβολής φαίνεται ως επικρατούσα πλειοψηφία;Επί του θέματός σου: αν εσύ γουστάρεις Τερλέγκα και Καρρά, καλά κάνεις. Αν τη βρίσκεις ακούγοντας Βιβάλντι και την Πέμπτη του Μπετόβεν, μαγκιά σου. Καθένας όπως θέλει τη βρίσκει και ό,τι θέλει βλέπει ή ακούει.
30.1.2020 | 14:21
Καλλιτεχνικός προβληματισμός
''Φίλοι μου'', έχω να θέσω τον εξής προβληματισμό.Αν δε σας ενδιαφέρει, παρακαλώ προσπεράστε, μην κάνετε υβριστικό ή κοροϊδευτικό σχόλιο.Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής:Όλοι συμφωνούμε πως οι επιλογές που κάνει με σκοπό τη διασκέδασή του ο καθένας είναι αποκλειστικά δικό του θέμα και δεν πρέπει να τον κατακρίνουμε γι' αυτές.Τότε πώς αποκτάμε αισθητική σε αυτή τη ζωή;Δηλαδή θέλω να πω ότι κάποιοι κατακρίνουν τα εύπεπτα θεάματα, αναγνώσματα, κτλ... κτλ...Αν τα κατακρίνεις, σου κολλάνε την ταμπέλα του ελιτιστή ή του κομπλεξικού.Αν δεν τα κατακρίνεις, τότε γίνεσαι ένα με την κακώς εννοούμενη μάζα.Τι κάνεις λοιπόν;Βγαίνουν άθλιες ταινίες οι οποίες γεμίζουν (ή πρόκειται να γεμίσουν) τα ταμεία κι αν τις κατακρίνεις για το σεξιστικό και σαχλό τους ύφος, τότε σου λένε ότι είσαι παράξενο άτομο και ότι αφού ο κόσμος, το κοινό αποδέχεται τέτοια θεάματα άρα εσύ είσαι ο ξινός που δεν τα αποδέχεσαι και το παίζεις ''κουλτουριάρης''.Το ίδιο συμβαίνει και με ανάλογες θεατρικές παραστάσεις ή μουσικές ή οτιδήποτε καλλιτεχνικό.Και μετά σου λένε: Άσε τον καθένα να κάνει τις επιλογές του.Η γνώμη μου είναι πως αν αποδεχόμαστε τα πάντα με κριτήριο την μεγάλη αποδοχή που έχουν από το κοινό τότε δεν πρόκειται να αποκτήσουμε ποτέ αισθητική.Κι αυτό θα επηρεάσει κι άλλους τομείς της ζωής μας, μπορεί να γίνουμε χοντροκομμένοι χωρίς να το καταλάβουμε. Δεν ξέρω, ίσως να κάνω λάθος, μα έτσι νομίζω.Μήπως κάποιες φορές είναι θολά τα όρια μεταξύ λαϊκού και λαϊκίστικου;Θα χαρώ να ανταλλάξουμε κόσμιες απόψεις.
9