ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
31.1.2020 | 21:35

Δεν

υπάρχει συναίσθημα στο κόσμο από το οι γονείς σου να σε θεωρούν ανίκανο να κάνεις πράγματα από τι στιγμή κιόλας που δεν τους έχεις δώσει κανένα δικαίωμα...Άμα δε σε στηρίζουν οι γονείς σου τότε ποιός...Ακόμα και είναι κάποιος ικανός αισθάνεται όντως ανίκανος.
5
 
 
 
 
σχόλια
Αν επιμένεις να ψάχνεις μόνιμα την στήριξη και την πίστη από συγκεκριμένα άτομα, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Σίγουρα θα βρεις από αλλά άτομα (υπό) στήριξη αν το έχεις σε κάποιον τομέα και ας μην είναι οι γονείς σου.Την πικρία την κατανοώ εν μέρει γιατί κι εγώ το έχω νιώσει, αλλά πιστεύω ότι το βασικό άτομο που πρέπει να πιστεύει σε σένα είσαι εσύ. Το κακό είναι όταν σου έχουν μάθει να μην το κάνεις ότι δυσκολεύεσαι. Εμένα με νοιάζει η κριτική από άτομα που εκτιμώ και ξέρω ότι αυτά που λένε είναι μετρημένα και όχι χαιδεμα, κι όχι τι θα πουν οι γονείς μου. Αυτό να κάνεις γιατί μετά θα χάσεις όλα σου τα χρόνια και δεν έχει σημασία ποιον θα κατηγορείς, εκτός κι αν δεν σε πειράζει να είσαι μίζερος φταις/δε φταις. Οπότε ό,τι μπορείς να πάρεις πάνω σου, να το κάνεις. Έτσι προχωράμε και έτσι μαθαίνεις να έχεις κριτή τον εαυτό σου κι άσε να νομίζουν οι άλλοι ό, τι τους βολεύει.
Είχα πάντα έναν πολύ καλό μπαμπά και τώρα μου απέμεινε μόνο η μαμά μου η γλυκιά. Πάντα με στήριζαν, αλλά λείπει πλέον το ένα μου στήριγμα. Μοιάζει κάπως σαν να έχεις μια καρέκλα που της λείπει πλέον το ένα της πόδι και απέμεινε λειψή. Έτσι παρομοιάζω το θάνατο, που δυστυχώς σου παίρνει τα άτομα που αγαπάς. Πολλές φορές και η παρουσία τους και μόνο, το βλέμμα αγάπης των γονιών σου, σου δίνει κουράγιο.
Scroll to top icon