ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω έναν αδερφό μικρότερο μου κατά 3 χρόνια. Εγώ είμαι 33 ετών και ζω μόνιμα στον τόπο καταγωγής μου, αφότου γύρισα από φοιτήτρια και τυγχάνει να είναι και ο άντρας μου από κοντινό μέρος, οπότε μείναμε εδώ. Την μάνα μας την έχουμε χάσει πριν χρόνια και ο πατέρας μας είναι μεν μεγάλος, αλλά ζει μόνος στο πατρικό. Μαζί με τον άντρα μου τον επισκεπτόμαστε 2-3 φορές την εβδομάδα. Ο αδερφός μου επίσης ζει στην Αθήνα, λόγω του ότι έφυγε να βρει δουλειά και είναι και η κοπέλα του από εκεί. Εντέλει βρήκανε δουλειά και οι 2 και ζούνε πλέον μαζί εδώ και 3 χρόνια. Ο αδερφός μου συνήθιζε να έρχεται μια φορά στο 3μηνο τα τελευταία χρόνια από τότε που έφυγε, παρά το ότι δούλευε σε περιστασιακές εργασίες ή ήταν άνεργος (εννοώ ας είχε οικονομικά θέματα για να κάνει έξοδα για μετακίνηση, βενζίνες, κλπ). Εντούτοις, τον τελευταίο χρόνο που βρήκε σταθερή δουλειά και με προοπτικές, και μάλιστα του δίνουν άδεια χωρίς πρόβλημα για το πότε θα πάρει κλπ (γενικά είναι πολύ καλή περίπτωση δουλειάς και είναι καλύτερα από ποτέ επαγγελματικά), έχει να έρθει στο πατρικό 8 μήνες. Μιλάει μεν καθημερινά με τον πατέρα μας, αλλά βλέπω ότι ο πατέρας έχει στενοχωρηθεί που δεν ήρθε καθόλου, ενώ μπορούσε. Αυτό επίσης που είναι γεγονός είναι ότι η κοπέλα του έχει μεγαλώσει σε χωρισμένη οικογένεια από τότε που γεννήθηκε, όπου δεν έζησε τον πατέρα της. Η μάνα της είναι νέα σε ηλικία και ζει την ζωή της με άλλο σύντροφο, οπότε το κορίτσι δεν έχει ιδέα πως μπορεί να είναι να έχεις την έννοια του πατέρα σου. Και φυσικά δεν μπορεί να πει πχ έστω συμβουλευτικά στον αδερφό μου ''να πας να δεις και τον μπαμπά σου λίγο''. Στενοχωριέμαι που βλέπω τον πατέρα μου να στενοχωριέται. Και νευριάζω με τον αδερφό μου που τον στενοχωρεί, άσχετα από το αν καταλαβαίνει. Με τον μπαμπά έχουν εξάλλου άριστες σχέσεις πατέρα-γιου, δεν είναι ότι έγινε κάτι και δεν έρχεται. Ο άντρας μου προσπαθεί να με παρηγορήσει λέγοντάς μου πως επειδή είναι πρώτη φορά που βρέθηκε σε σταθερή δουλειά και μπορεί να ζήσει λίγο πιο άνετα (βόλτες, κανένα ταξίδι κλπ) να του δείξουμε κατανοήση και όταν του περάσει όλο αυτό θα επανέλθει στους ρυθμούς που είχε. Τι να πω...να 'ναι αυτό; Δεν λέω να έρχεται κάθε μήνα...αλλά έστω κάθε 3μηνο μπορούσε να έρθει ένα Σ/Κ. Τέλοσπάντων...απλά αισθάνομαι ότι έχω μόνη την ευθύνη του πατέρα μου και όπως πάει το πράγμα θα την έχω εξ'ολοκλήρου εγώ. Και με αγχώνει όλο αυτό...