ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στο τέλος της ημέρας.. είμαι μόνη.Επαναδιατυπωνω ορθα. Είμαι εγώ και ο αγαπημένος συνοδοιπόρος της ζωης: το σκυλί μου.Το μόνο πλάσμα που ξέρει κυριολεκτικά τα πάντα μου. Ξερει πόσες φορές έχω κλάψει, για όλα όσα έζησα εδώ και δύο χρόνια, πόσο έχω θυμώσει και πόσο ήθελα να τα σπάσω όλα, αλλά δίσταζα για να μην τρομάξω κι εκείνον. Ξέρει πόσο πόνεσα τις νύχτες που έλειπες, τις αγωνίες μου σε κάθε αναπάντητο μήνυμα, και το πώς χαμογελούσα, πώς χόρευα και τραγουδούσα μόνη όταν μου έδινες τα ψίχουλα σου. Ήταν στην αγκαλιά μου τις ήρεμες νύχτες με ταινίες που μ έκαναν να γελώ. Και τις άλλες που τον ξυπνούσα γιατι κουνιομουν απ τις αϋπνίες, απ το άγχος μου για το τι θα συμβεί αύριο.Ήταν εδώ και με κοίταζε περίεργα σε κάθε παραμιλητο, κάθε φορά που μου ξέφευγαν σκέψεις.Κάθε φορά που κοιτούσα και μιλούσα στον καθρέφτη.Κάθε φορά που έτρεχα να πάω στη δουλειά, ήταν εκεί κι ένιωθε το άγχος μου.Σ ευχαριστώ μικρό μου, που με ξέρεις τόσο καλά και δε μ έχεις προδώσει ποτέ.Και το σύμπαν που σ έφερε στο δρόμο μου.ΥΓ. Ξεκίνησα θέλοντας να γράψω για μια ιστορία παραπονεμενης αγάπης. Μα δεν της άξιζε τελικά.