Ενίοτε η καλπάζουσα κενοδοξία θεραπεύεται από την ίδια την πραγματικότητα.Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοι παράγοντες (ψυχικοί, κοινωνικοί, ιδεολογικοί) σαν ωθούν στην ανάγκη να επεμβαίνετε με κάθε τρόπο στην εικόνα σας. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ματαιοδοξία είναι ένας διαθλαστικός φακός που εμποδίζει την ενατένιση της ζωής στις αληθινές διαστάσεις της.Εκείνο που μας συνεφέρει, δυστυχώς, και αντιλαμβανόμαστε τα ουσιώδη και εκείνα για τα οποία αξίζει κανείς να νοιάζεται είναι συνήθως "οι σφαλιάρες" της ζωής που τις τρώμε και ξυπνάμε. Ένα θέμα υγείας, μια ανθρώπινη απώλεια, ένα ατύχημα μας συνεφέρουν. Δεν εύχομαι να σας συμβεί κάτι τέτοιο για να καταλάβετε πως αναλώνεστε στα επουσιώδη. Σας ωθώ απλώς να σκεφτείτε πόσο θα σας ένοιαζαν όλα αυτά, αν αύριο μαθαίνατε π.χ. κάτι πολύ δυσάρεστο για την υγεία σας. Αν πάλι, η απλή λογική δε βοηθά, ίσως βοηθήσει κάποιος καλός ακροατής, κατά προτίμηση ειδικός.
6.2.2020 | 17:36
Η ζωή μιας ‘πλαστικής’
Είμαι 22 ετών από αρκετά μικρή ηλικία έχω ξεκινήσει να δουλεύω και να έχω κάποια χρήματα. Το θέμα είναι που τα επενδύω. Θέλετε να μάθετε που τα επενδύω; Η απάντηση είναι στα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες μου. Από μικρή ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένη με την εμφάνιση μου ,πάντα ένιωθα άσχημη και πως καλό είναι να μην με πολύ βλέπει ο κόσμος,συνήθως όπως προχωρούσα έβαζα το χέρι μπροστά από το πρόσωπο μου για να μην φαίνομαι . Τα τελευταία 3 χρόνια έχω προχωρήσει σε αισθητικές επεμβάσεις. Έχω κάνει αρκετά πράγματα αλλά δεν μοιάζω με ψεύτικη πάπια ακόμα τουλάχιστον, αν συνεχίσω και τα επόμενα χρόνια έτσι βέβαια, γνωρίζω πως θα παραμορφωθώ. Αν σταματούσα τις επέμβασεις στο σημείο που είμαι τώρα θα ήταν καλά, γιατί πέρα από κάποια σημεία του σώματος μου που φαίνονται πειραγμένα το πρόσωπο μου φαίνεται φυσικό γιατί όντως είχα πολλές δυσμορφίες πιο παλιά. Απλά δεν νιώθω πως θα το σταματήσω συνεχώς κάτι θέλω να αλλάξω πάνω μου. Το τελικο συμπέρασμα μου όμως μετά από όλα αυτά είναι πως ότι και αν κάνω ποτέ δεν μου φεύγουν οι ανασφάλειες,ποτέ δεν μου φεύγει ο φόβος του πως θα γίνω όταν μεγαλώσω , ΠΟΤΕ δεν μου φεύγει η αηδία που νιώθω ωρες ωρες για αυτό που βλέπω μπροστά μου. Ίσως είμαι αχάριστη, γιατί όταν είχα περάσει ένα σοβαρό περιστατικό υγείας τότε είχα πει πως το πιο σημαντικό είναι να έχω την υγεία μου, και για αρκετές μέρες ένιωθα καλά με τον εαυτό μου είχα μια ηρεμία μέσα μου, όμως μετά από κάποιο καιρό επέστρεψα στον παλιό καλό μου εαυτό, αυτόν που είναι πνιγμένος μέσα στις ανασφαλείες. Το χειρότερο είναι ότι ενώ έχω έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου ,πληρώνει και αυτός τα δικά μου ψυχολογικά ,αλλά Πάρολαυτα δεν με έχει αφήσει, όμως ίσως θα ήταν καλύτερα να τον αφήσω εγώ κάποια στιγμή για να μην τραβήξει άλλο μαρτύριο εξαιτίας μου, δεν του αξίζει. Αγαπήστε τον εαυτό σας, όπως δεν έχω αγαπήσει ποτέ τον δικό μου, αγαπήστε τους ανθρώπους που σας αγαπάνε και να προσπαθείτε να τους κάνετε χαρούμενους,όχι να τους φορτώνετε τα δικά σας κόμπλεξ, όπως κάνω εγώ. Ίσως πολλά σημεία από αυτό που έγραψα σας φαίνονται μπερδεμένα ,αλλά έτσι μπέρδεμενη είμαι και εγώ γενικώς στην ζωή μου
6