ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περασα μια περίοδο καταθλιπτική, δεν ειχα ορεξη για τιποτα, μου φαινονταν ολα ανούσια. Μετα απο πολυ ψυχοθεραπεία ο ψυχολόγος μου με ταρακούνησε, μου ειπε να ζησω, πως είμαι σημαντική, να μη βουλιαζω. Με ενθάρρυνε πάρα πολυ και μου εδειξε ενα δρομο οπου πρέπει να βλέπω τα πραγματα απο μια πιο θετική πλευρα. Και ετσι εκανα, πήγα λοιπόν και γράφτηκα μπουζούκι. Επαιζα ήδη λίγο αλλά δεν ήξερα νοτες, δεν διαβαζα πεντάγραμμο. Το αγορι μου έδειξε να χαίρεται (είναι μουσικος της παραδοσιακής, και ζούμε μαζί ) καθώς με ειχε βοηθησει οσο μπορούσε να μάθω καποια λιγα πράγματα που ηξερε πριν παω σε αλλο δάσκαλο. Ξεκινησα τα μαθήματα, ειχα ενθουσιαστεί πολυ, μετα απο καθε μάθημα έτρεχα να του δείξω τι εμαθα. Και με βοηθούσε σε οτι δε καταλαβαινα. Μια μερα είχαμε ξαπλώσει και πριν κοιμηθουμε συζητούσαμε, του είπα ποσο χαρούμενη είμαι, πως δε περίμενα ποτε οτι θα το καταφέρω αυτο. Ένιωθα πετηφανη, αυτοπεποίθηση οτι κατι ειχα καταφερει, ενιωθα την αναγκη οτι θελω να μαθω και αλλα πράγματα, πως καποια στιγμη ισως γινω περισσότερο δημιουργική. Και καθώς εκφραζω τον ενθουσιασμο, που το τονίζω παλι ειχα πολυ καιρο να νιωσω ετσι, γυρνάει με μια ειρωνεία και μου λεει '' έχεις καλό δασκαλο για αυτο". Μου φάνηκε θιγμενος αλλα δε καταλαβαινα το λογο. Του ζήτησα να μην το αντιμετωπιζει ετσι, ο μονος λογος που πηγα σε αλλο δάσκαλο ήταν γιατί με ενδιέφερε ενα αλλο όργανο απο αυτο που παιζει αυτος. Επισης λογο του οτι ειμαστε ζευγαρι ειχα το θάρρος να διαμαρτυρομαι για κατι που δε καταφερνα, η που δε νόμιζα οτι δε μπορω να κανω. Μου εκοψε τα φτερά, ξενερωσα παρα πολυ. Ενιωσα πως δε χαίρεται με τη χαρα μου. Εκανα τόσο κοπο να βγω απτη δύσκολη ψυχολογικη κατασταση που ημουν, και μου εδωσε ανασα αυτο που ξεκινησα. Σήμερα έχω μάθημα και το ακυρωσα. Δεν έχω παλι όρεξη για τιποτα, αφού ετσι και αλλιως οτι κάνω είναι λαθος.