ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακόμη θυμάμαι την μέρα που ένιωσα για πρώτη φορά ξανά αισιοδοξία: ήταν μία Αλκυονίδα ημέρα. Είχα καθίσει σταυροπόδι στο χορτάρι και σήκωσα τα μάτια μου να δω τον Ήλιο- κι εκεί ένιωσα μια θεϊκή ζεστασιά να φωτίζει το μέσα μου και να με προσκαλεί ξανά στην ζωή. Μια ανάλογη στιγμή έζησα ξανά, όταν κάποτε είχα καθίσει με την πλάτη σ'έναν κορμό πεύκου κι άφηνα το βλέμμα μου να ξεκουραστεί πάνω στα φωτερά αγριολούλουδα- κι εκεί, με το φύσημα του αέρα, ένιωσα τον κορμό να κινείται ανεπαίσθητα μπρος-πίσω από την κορυφή μέχρι τις ρίζες. Ήταν απίστευτο. Το ίδιο πράγμα έζησα με μία λεύκα: έβαλα το αυτί μου στον κορμό της και με το απαλό της λίκνισμα, άκουσα ένα βαθύ τρίξιμο από τα έγκατά της, καθώς ακολουθούσε την φορά του ανέμου (ένα δένδρο πραγματικά πανύψηλο).Πόσο πολύ εύχομαι να μπορούσα να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες με κάποια. Μοιάζω καταδικασμένος να μην μπορώ. Ίσως επειδή για μένα, η βόλτα στο δάσος είναι (κυριολεκτικά) προσευχή: δεν χωράει άλλος. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορούν μερικοί και προσεύχονται συλλογικά σε ναούς- και στο σχολείο την ίδια δυσφορία ένιωθα. Μάλλον είμαι μόνος μου στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.- Δρυς.