ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα φοιτήτρια και είμαι 18 χρόνων.Ειμαι σε μια ηλικία που πιστεύω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω καλύτερα το πρόβλημα μου γι αυτο και θέλω να πάρω κάποιες συμβουλές. Ο πατέρας μου ειναι ένας πολύ οξύθυμος,τοξικος άνθρωπος, μπορεί να νευριάσει εύκολα και για ασήμαντο λογο.Οταν γίνεται αυτό φωνάζει δυνατά, τρελαινεται βρίζει και λέει άσχημα πράγματα.Εχω ακούσει παρα πολλά άσχημα λόγια για μενα.Τα πιο απλά για παραδειγμα οτι είμαι απαράδεκτη, ηλιθια, μαλακισμενη, άχρηστη.Τα ίδια και άλλα ακόμα έχει ακούσει και η μάνα μου(είμαι μοναχοπαιδι).Όταν πήγαινα δημοτικό θυμάμαι ότι μια φορά στο σπίτι δεν είχα φάει όλο μου το φαγητό γι αυτό με έβγαλε έξω από το διαμερισμα, μου κλείσε τη πόρτα και μου είπε κάτσε να φας στα σκαλιά μη χτυπήσεις τη πορτα μέχρι να το φας όλο.Μου έχει δημιουργήσει μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα σε σημείο να μη νιώθω ασφαλής ούτε στο σπίτι που μεγάλωσα.Φοβάμαι να του μιλήσω και γενικά προσέχω τι λέω.Πλέον όσο μεγαλώνω το αντιλαμβάνομαι πιο έντονα ότι έχω πρόβλημα.Στο τρόπο που σκέφτομαι για τον εαυτό μου εχω μονιμες αρνητικές σκέψεις για το οτιδήποτε κάνω στη ζωή μου, στη καθημερινότητα μου, στις ανθρώπινες μου σχέσεις με αλλους. Είτε φιλικές είτε ερωτικές. Στις ερωτικές για παράδειγμα ήμουν με κάποιον για ένα χρόνο που μου συμπεριφεροταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.Το αστείο ειναι ότι αυτό ήταν επιλογή μου για ένα χρόνο μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει στη πραγματικοτητα. Ενω τώρα που έχω γνωρίσει ένα καλό σοβαρό παιδί που συμπεριφερεται φυσιολογικά είναι σαν να έχει ανοίξει μια άλλη διάσταση στο κόσμο που εγώ δεν ήξερα πως υπηρχε.Δεν έχω μιλήσει γι αυτό το προβλημα σε κανέναν ποτέ, επειδή ούτε ήθελα, ούτε μπορούσα.Ο ίδιος δεν καταλάβαινει τίποτα και πιστεύει ότι έχουμε μία φυσιολογική σχέση κόρης πατερα. Έχω κουραστεί όμως αφάνταστα. Θέλει να ελενχει τη ζωή μου σχεδίαζοντας την ΜΕ ΒΆΣΗ ΤΑ ΔΙΚΆ ΤΟΥ ΘΈΛΩ. ΑΥΤΌ ΚΆΝΕΙ ακόμα και τώρα που μπήκα στο πανεπιστημιο. Έχει τα δικά του πλάνα στο μυαλό του για το μέλλον μου.Και σας ρωτώ τι μπορώ να κάνω;;; να του μιλήσω δε θέλω και δε μπορώ , να μιλήσω σε ψυχολόγο θέλω αλλά όχι τώρα γιατί δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη(να δουλέψω δε με άφησε λόγω της σχολης), η μητέρα μου να με βοηθήσει δε μπορεί γιατί βρίσκεται στην ίδια μοίρα.Να κάνω υπομονή μέχρι να μπορέσω να φύγω από το σπίτι;