Σε καταλαβαίνω. Προσωπικά πηγαίνω συχνά στο μνήμα του μπαμπά μου, πλένω τα μάρμαρα και ανάβω το καντηλάκι του. Κάθομαι κάποια ώρα νομίζοντας πως με ακούει και του κάνω παρέα. Παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πει κανείς, αλλά εκεί είναι η τελευταία επίγεια κατοικία του και εγώ το σπίτι του θα επισκεφτώ κρατώντας λουλούδια του αγρού στα χέρια...
14.2.2020 | 02:43
Πενθος..
Το 2015 εχασα τη γιαγια που με μεγαλωσε αλλα εφυγε μεγαλη οποτε ηταν καπως παρηγορο αυτο για μενα...το 2016 ο πατερας μου διαγνωστηκε με καρκινο και το εμαθα αποτομα οταν ενας καλοθελητης γιατρος που με γνωριζε ηρθε και μου το ειπε την ωρα της δουλειας μου μπροστα στους συναδερφους μου και με εκανε ρακος...μετα απο πολλους εφιαλτικους μηνες τελικα τον εχασα και ενιωσα οτι ειμαι κενη.. υστερα απο λιγο καιρο εμαθα οτι και ο αδερφος του πατερα μου εχει καρκινο και τελικα χαθηκε και αυτος μεσα σε ενα χρονο και εγινα χιλια κομματια.. περασαν καποια χρονια αλλα αυτες οι πληγες ειναι νωπες και νιωθω οτι δεν τις κλεινει ο χρονος..ειναι στιγμες που νιωθω σαν να το συνηθιζω αλλα ειναι στιγμες που δε μπορω να πιστεψω οτι δε θα τους ξαναμιλησω. Θελω να τους δω. Μου εχουν λειψει παρα πολυ...νιωθω οτι η καρδια μου εχει κατακρεουργηθει...νιωθω οτι εχασα τα στηριγματα μου, οτι κουτσαινω....οτι η μιση μου καρδια δε λειτουργει.. πως περναει αυτος ο πονος ?
4
