ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο Ηλεκτρικός με αφήνει στη στάση Βικτώρια. Είναι Παρασκευή, τέσσερις πάρα τέταρτο, δεν θέλω να αργήσω στη δουλειά. Πάλι δεν λειτουργούν οι κυλιόμενες, ένας πρόσφυγας κοιμάται στην άκρη. Ανεβαίνω τις σκάλες, πονάνε τα πόδια μου. Κανείς δεν προσέχει ότι βιάζομαι, κανένας δεν κάνει στην άκρη να περάσω. Ποτέ δεν κουβαλάω το σακίδιο στην πλάτη μου. Ίσως είμαι υπερβολικά καχύποπτη… Ανεβαίνω την Χέυδεν και παρατηρώ. Φοιτητές που γυρνάνε σπίτι, κοιτάζουν μηχανικά τα κινητά τους, ένας πλανόδιος βιβλιοπώλης που δεν προσπαθεί πια να πουλήσει και λίγα λόγια σε ένα ατημέλητα κολλημένο χαρτί στον τοίχο. «Παρακαλώ μην γράφετε στον τοίχο, είμαι καθαρίστρια και δουλεύω με ένα χέρι.» Μουντός καιρός,μουντή Αθήνα,όπως και η διάθεση μου. Περιμένω στο φανάρι, μερικοί όμως όχι. Περνάνε με κόκκινο. Που να πηγαίνουν άραγε; Μια γυναίκα δίπλα μου μιλάει με τον εαυτό της. Θυμώνει. Μάλλον δεν της απάντησε…Ένας άνδρας κοιμάται στην στάση, εγώ επιταχύνω το βήμα μου. Όχι επειδή φοβάμαι, αλλά για να μην αργήσω. Άλλωστε έχω συνηθίσει πια. Στην στάση των ΚΤΕΛ στο πεδίο του Άρεως, ένα αστυνομικό λεωφορείο. Ένα στενό πιο κάτω, εθισμένοι μετανάστες αγόραζαν κάνναβη και μεθαμφεταμίνη, ενώ οπλισμένοι αστυνομικοί αγόραζαν καφέ από τον Γρηγόρη πιο κάτω. Δύσκολα αλλάζει η ρουτίνα τον εργαζομένων… Η ματιά μου πέφτει σε ένα αγόρι που φορούσε σαγιονάρες μέσα Ιανουαρίου και εγώ παραπονιέμαι που κρυώνω με μπουφάν και σκούφο…Προχωρώντας την Αλεξάνδρας, παρατηρώ μια οικογένεια(αλλοεθνείς προφανώς, δεν είναι απαραίτητο να το αναφέρω) να μοιράζεται ένα σάντουιτς. Τέσσερις παρά τρία, έφτασα στην ώρα μου δεν μου αρέσει να αργώ…Βιαζόμουν να εξυπηρετήσω χαμογελαστούς, καλοντυμένους ανθρώπους, ευτυχισμένες οικογένειες με παιδιά που δεν πεινούσαν,ώστε να νιώσω χρήσιμη. Βιαζόμουν να φτάσω σε ένα μέρος με ασφάλεια πλασματική… Αγαπητέ πελάτη, μην μου αφήνεις πέντε ευρώ τιπ,εκείνοι τα έχουν περισσότερο ανάγκη… Τρέχω να προλάβω τον τελευταίο ηλεκτρικό, αφού έχω σχολάσει…σε δεκαέξι λεπτά έρχεται…τώρα πια δεν βιάζομαι καθόλου.