ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στις μέρες μας έχει εξαφανιστεί η αλληγορία. Κάθε πράξη, κίνηση και σκοπός ακολουθούν την ίδια πορεία και για να γίνονται αντιληπτά, πρέπει να έχουν την ίδια μορφή από την αρχή ως το τέλος. Είναι σαν να ζωγραφίζεις και να χρησιμοποιείς μόνο ευθείες γραμμές. Μερικοί θα το έλεγαν κυβισμό, που λίγο ως πολύ κατατρέχει το μυαλό σαν τα διαβόητα κουτάκια. Καθένα από αυτά περιλαμβάνουν μια έννοια, ένα πρόσωπο, μια ιδέα, συνήθως ατελή, που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης και αρχειοθετείται ανεξάρτητα από το μέγεθος του. Κάθε διαφορετικό νόημα διαγράφεται, εξαφανίζεται από τον κόσμο των ιδεών πριν καλά καλά καταφέρει και σχηματοποιηθεί. Και φυσικά παρεξηγείται και απορρίπτεται όταν ξεπερνάει τον χώρο που του αναλογεί. Τίποτε πια δεν μπορεί να υπαινίσσεται, πρέπει να εξηγεί. Ή να μην εξηγεί και να κατέχει την θέση αξιώματος. Κι έτσι η ιδιωτική πρόθεση καθαγιάζεται σε δημόσια πρακτική. Αυτοί που φεύγουν, παίρνουν το ρίσκο. Αυτοί που μένουν υποτάσσονται. Δεν θέλουν να ξεχάσουν, να ελευθερωθούν από τα κουτάκια τους, να δημιουργήσουν. Θέλουν να ζουν με το συντριπτικό παρόν και το άσχημο παρελθόν. Θέση για το μέλλον δεν υπάρχει. Στην θέση του εδραιώνεται η ζοφερή πραγματικότητα, που με τον καιρό δεν γίνεται πια ούτε αντιληπτή. Και τότε, τα μέσα αναπαράγουν μια εικονική πραγματικότητα, που σε κάνει να πιστεύεις ώρες ώρες πως ζεις μέσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Η ζωή μας σαν ένα βιβλίο. Μόνο που στις μέρες μας είμαστε είτε αναλφάβητοι είτε τεμπέληδες για να το διαβάσουμε. Κι απομένει στο ράφι, σαν ακόμα ένας τόμος εγκυκλοπαίδειας που στην καλύτερη δεν θα διαβαστεί ποτέ και στην χειρότερη θα καταλήξει προσάναμμα στην εστία του τίποτα.