ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω να συμβιβάζομαι. Θα σας πω με δυο λόγια την ίστορια μου. Παντρεύτηκα τον μοναδικό άντρα που υπήρξε στη ζωή μου ,τον μοναδικό που έχω φιλήσει,που έχω αγγίξει ,που έχω κάνει έρωτα. Τον πέρασα από κόσκινο για χρόνια ολόκληρα και μετά από μια πενταετία παντρευτηκαμε και γίναμε γονείς. Σημερα ,12χρονια μετά, είναι δίπλα μου ο ίδιος καλοσυνάτος ανθρώπος που αγάπησα ,ένας τέλειος πατέρας και ένα αληθινό στήριγμα. Τίποτα όμως δεν είναι το ίδιο στην ερωτική μας σχέση. Κάνοντας μια αναδρομή στα παλιά ,συνηδητοποιω ότι ποτέ δεν ήταν "κάτι σπουδαίο" σε αυτόν τον τομέα,απλώς τότε δεν ήξερα ,δεν είχα να συγκρίνω και στην τελική δεν με ένοιαζε καθόλου,τον γουσταρα τρελα και τα έβλεπα όλα υπέροχα. Τώρα όμως ,κάθε χρόνο είμαι και χειρότερα. Πνίγομαι ,δεν αντέχω άλλο πλέον ούτε να κάνω το ψυχικό που λέει ο λόγος. Δεν με ικανοποιεί ,δεν με καλύπτει ουτε στο ελάχιστο. Πείτε μου σοβαρά παρακαλώ ,και όσες έχετε παρόμοια εμπειρία θα ήθελα πολύ να ακούσω, τι να κάνω εγώ που βρίσκομαι αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό; Με τι ψυχή να διαταραξω την οικογένεια μου ,το παιδί μου;; Με τι δύναμη; Με τι δικαιολογία; Ξέρετε πόσο γελοίο θα ακουγόταν αυτό σαν δικαιολογία; Αλλά συνάμα πόση βαρύτητα έχει για τη ζωή μιας γυναίκας; Βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη κατάσταση και με προβληματίζει κυρίως το ότι έχω πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μου που ειλικρινά δεν θέλω να τα φαντάζομαι έτσι.....Το να τον κερατωσω θα ήταν μονόδρομος αλλά δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ με τίποτα ,δεν είμαι ικανή για κάτι τέτοιο... Είμαι χάλια ψυχολογικά . Λυπάμαι. Λυπάμαι εμένα και κυρίως το μικρό μου που βλέπει τη θλίψη στα μάτια μου.