ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτική.Με τον Χρήστο σπουδάσαμε μαζί στο ΕΚΠΑ. Χαθήκαμε για χρόνια όταν τελειώσαμε καθώς πήγαμε για μεταπτυχιακά σε άλλες χώρες. Όταν σπούδαζαμε πηγαινοερχόσασταν μαζί καθώς μέναμε δίπλα. Fast forward μετά από 5 χρόνια βρίσκω ξανά τον τότε κολλητό μου τυχαία (να ναι καλά το ινσταγκραμ που αποφάσισε να ανοίξει γιατί τα είχε σβήσει όλα) και πάμε για καφέ . Πλέον κ οι δυο στην Ελλάδα . Εγώ τότε έβγαινα με κάποιον κ λόγω περιστάσεων πάθαινα κρίσεις πανικού εντελώς νέο φαινόμενο γ εμενα. Ο Χρήστος όπως μου είπε όταν βρεθήκαμε είχε ένα σοβαρό αυτοάνοσο και γέμιζε με εσωτερικές φλεγμονές. Λίγες μερες μετά μπήκε στο νοσοκομείο. Λίγους μηνες μετά ήμασταν μαζί καθώς ο «δικός μου» δεν άντεξε τις κρίσεις κ με χώρισε σχεδόν αμέσως με το που ξαναβρέθηκα με τον Χρήστο.Έχουμε περάσει τα δυο ωραιότερα χρόνια μαζί. Ο Χρήστος είναι πάλι στο νοσοκομείο. Φοβάμαι πολύ . Κάθε μέρα φοβάμαι πολύ. Γράφω για να σας πω ένα κ θέλω να το βάλετε καλά στο μυαλό σας : Να αγαπάτε γιατί χανόμαστε κ να αγαπάτε ουσιαστικά. Μην εγκαταλείπετε ευκολα σχέσεις κ ανθρώπους. Όσο έχετε την υγεία σας λύνονται ΟΛΑ! Αρκεί να υπάρχει θέληση. Χρήστο μου, αγάπη μου, δε ξερεις ποσό λυπαμαι που όταν εγώ είχα τότε θέμα με βοήθησες κ εγώ τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου κρατάω το χερι!