ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπήρχε και υπάρχει. Οπουδήποτε μένουν εργαζόμενοι κάτω από τη στέγη του εργοδότη γίνονται τα χειρότερα. Αρχίζω να αναρωτιέμαι σε τι ποσοστό πέφτει τελικά ο κόσμος σε καλά χέρια υπό τέτοιες συνθήκες. Αφήστε τα να πάνε στο διάολο όταν εργάζεται κανείς κεκλεισμένων των θηρών τι γίνεται. Π.χ. στη Σαουδική Αραβία όταν παίρνουν Φιλιππινέζες για δουλειά με το καλημέρα τους παίρνουν το διαβατήριο και οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα να φύγουν από την χώρα χωρίς την άδεια του εργοδότη. Κανονικό σκλαβοπάζαρο. Να μην ξεχνάμε και τα δικά μας με τα περιβόητα πακέτα διαμονή/διατροφή/ασφάλιση.

Δεν θυμάμαι για τα δύο πρώτα ερωτήματα (το Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια ίσως το δεύτερο; ), το Google θα σου λύσει τις απορίες. Ξέρω όμως να σου απαντήσω για το τρίτο ερώτημα. Υπηρέτριες υπήρχαν στα μεσοαστικά και μεγαλοαστικά σπίτια Αθηνών και συμπρωτευούσης, και μάλιστα ήταν κοπελίτσες από την επαρχία που ήταν συνήθως ή ορφανές ή κατατρεγμένες ή πάμφτωχες, και που η δούλεψή τους σε "σπίτι" σήμαινε ότι αποκτούσαν έναν κάποιο προστάτη (αρσενικό προστάτη) από το ρίσκο να τις εκπορνεύσουν άλλοι (εξ ου και οι κύριοι φρόντιζαν να τις καλοπαντρέψουν όσο το δυνατόν) καθώς επίσης και σήμαινε ότι γλύτωναν βαριές αγροτικές δουλειές που συχνά κακοποιούσαν το σώμα. Γι'αυτό και χαίρονταν όταν έβρισκαν τέτοια θέση. (Μια τέτοια αναφορά υπάρχει στα Ψάθινα Καπέλα της Λυμπεράκη). Μάλιστα τις αποκαλούσαν με τον όρο "δουλικά", αλλά και "λαδικά" επειδή μετέφεραν το λάδι για τις ανάγκες του σπιτικού. Ελπίζω ως προς αυτό σε κάλυψα.