Είμαι λίγο πριν τα εβδομήντα και η πιο έντονη ασθένεια που έχω περάσει ποτέ ήταν πριν από χρόνια όταν είχα πάθει βρογχίτιδα. Είχα μείνει στο κρεβάτι αρκετές μέρες τότε. Αυτό εδώ ήταν πολύ πιο ανώδυνο μέχρι στιγμής: Ούτε ρίγη, ούτε πόνοι στο σώμα. Αναπνέω μάλλον εύκολα και δεν έχω μπουκωμένη μύτη. Αν ήμουν πίσω στο σπίτι μου, με τέτοια συμπτώματα μάλλον θα είχα πάει και στη δουλειά.
Μολύνθηκα από τον ιό στο Diamond Princess, το πλοίο που είχα πάει κρουαζιέρα με την γυναίκα μου την Τζέρι, και που μετά το τέλος του ταξιδιού παρέμεινε σε καραντίνα για 14 μέρες έξω από το λιμάνι της Γιοκοχάμα. Όταν τελικά εγκαταλείψαμε το πλοίο, αισθανόμουν μια χαρά. Η θερμοκρασία μας ήταν φυσιολογική και μας είπαν ότι τα αποτελέσματα του δείγματος θα ήταν έτοιμα σε 48 ώρες. Ακόμα δεν είχαν έρθει όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Τόκιο όπου μας περιμέναν αεροσκάφη της αμερικανικής κυβέρνησης για να μας γυρίσουν πίσω.
Λίγο μετά την απογείωση με έπιασε ένας ελαφρύς βήχας που τον απέδωσα στον ξηρό αέρα της καμπίνας. Ήμουν εξαντλημένος και με πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησα είχα πυρετό. Σηκώθηκα και πήγα στο πίσω μέρος του αεροσκάφους όπου μέλη της Πολεμικής Αεροπορίας είχαν στήσει μια περιοχή καραντίνας με πλαστικές κουρτίνες. Μου πήραν την θερμοκρασία. Ήταν πάνω από 103 βαθμούς [Φάρεναϊτ – 39,5 Κελσίου]. Έμεινα λοιπόν στην καραντίνα και ξανακοιμήθηκα μέχρι την προσγείωση στην αεροπορική βάση Τράβις στην Καλιφόρνια.
Μόλις προσγειωθήκαμε, μπήκαν στο αεροπλάνο στελέχη του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών [CDC] και μας είπαν ότι εγώ και άλλοι δύο επιβάτες έπρεπε να μεταφερθούμε με αεροπλάνο στην Όμαχα (μαζί με τις/τους συζύγους μας, αν το επιθυμούσαν) όπου λειτουργούσε μονάδα καραντίνας στο νοσοκομείο του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα. Ήταν 17 Φεβρουαρίου όταν φτάσαμε εκεί, όπου μας περίμενε ένας στόλος από περιπολικά και ασθενοφόρα. Με έβαλαν με ένα φορείο σε ένα ειδικό βαν, σκηνή που μου φάνηκε κάπως δραματική. Θα μπορούσα εύκολα να περπατήσω, παρά την εξάντληση που ένιωθα.
Στο νοσοκομείο με έβαλαν σε μια μονάδα «βιοπεριορισμού». Ο χώρος ήταν αεροστεγώς κλεισμένος, είχε δύο παράθυρα με διπλά τζάμια που έβλεπαν σ' ένα διάδρομο και μια μεγάλη, βαριά θερμο-μονωμένη πόρτα.Υπήρχαν επίσης δύο κάμερες που με παρατηρούσαν διαρκώς και ένα σύστημα ενδοεπικοινωνίας με οθόνες για να επικοινωνεί μαζί μου το ιατρικό προσωπικό του CDC από την άλλη μεριά της τζαμαρίας. Ο χώρος που βρισκόμουν είχε χρησιμοποιηθεί τελευταία φορά την περίοδο της επιδημίας του Έμπολα το 2014.
Ο γιατρός και οι νοσηλευτές που μου έκαναν μια σειρά από εξετάσεις φορούσαν ειδικές στολές σφραγισμένες με μονωτική ταινία και εσωτερικό μηχανισμό κυκλοφορίας του αέρα. Ήταν σα να βρίσκομαι σε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Όταν τελικά βγήκαν τα αποτελέσματα μερικές ώρες αργότερα, δεν ένιωσα καμία έκπληξη όταν με πληροφόρησαν ότι έχω προσβληθεί από τον κοροναϊό. Αργότερα την ίδια μέρα, το Τόκυο επιβεβαίωσε τη διάγνωση – είχα προσβληθεί από τον ιό πριν βγούμε από το πλοίο.
Δεν φοβήθηκα πολύ. Σα να ήξερα ότι ήταν η σειρά μου. Φανταζόμουν έτσι κι αλλιώς ότι μάλλον θα με κρατούσαν άλλες 14 μέρες σε καραντίνα ακόμα κι αν δεν είχα τον ιό. Είχαν ήδη μολυνθεί τόσοι επιβάτες, μεταξύ τους κι ένας από τους φίλους μου, ώστε κάπου είχα συνηθίσει στην ιδέα ότι θα συμβεί και σε μένα. Το τεστ της γυναίκας μου βγήκε αρνητικό και την μετέφεραν σε άλλη μονάδα του νοσοκομείου. Μετά από τόσες μέρες που είχαμε εγκλωβιστεί μαζί στο πλοίο, νομίζω ότι είχαμε ανάγκη από λίγο χρόνο ο καθένας μας μόνος του. Μπορούσαμε πάντα να επικοινωνούμε με τα κινητά.
Τις πρώτες μέρες μου είχαν βάλει ορό με μαγνήσιο και ποτάσιο, προληπτικά περισσότερο, για να σιγουρευτούν ότι παίρνω τις απαραίτητες βιταμίνες. Εκτός αυτού, η θεραπευτική αγωγή μου περιοριζόταν στο να πίνω γαλόνια από Gatorade όταν ο πυρετός μου ξεπερνούσε τους 100 βαθμούς [37,8 Κελσίου] μου έδιναν και κάποιο αντιφλεγμονώδες αντιπυρετικό. Οι νοσηλευτές έρχονταν κάθε τέσσερις ώρες να τσεκάρουν τις ενδείξεις, να ρωτήσουν αν χρειάζομαι κάτι και να μου πάρουν αίμα. Από ένα σημείο και μετά έβγαζα μόνος μου τα καλώδια ελέγχου οξυγόνου, πίεσης και σφυγμού της καρδιάς μου, για να πάω στην τουαλέτα ή απλά να κάνω μερικά βήματα στον θάλαμο για να κυκλοφορήσει το αίμα. Κάθε φορά όμως τα έκανα χάλια προσπαθώντας να τα συνδέσω ξανά.
Μετά από 10 μέρες με μετέφεραν στην μονάδα που ήταν η γυναίκα μου, σε γειτονικό θάλαμο. Τώρα μπορούμε να επικοινωνούμε μέσω videochat. Η πιο πρόσφατη εξέταση για τον ιό ήταν χθες και βγήκε κι αυτή θετική. Πλέον όμως δεν έχω ανάγκη από εντατική φροντίδα. Οι νοσηλευτές ελέγχουν την θερμοκρασία μου δυο φορές τη μέρα και εξακολουθούν να μου παίρνουν αίμα επειδή συμφώνησα να συμμετέχω σε μια κλινική μελέτη με στόχο την ανεύρεση θεραπείας για τον κοροναϊό. Μόνο όταν οι εξετάσεις μου βγουν αρνητικές τρεις μέρες στη σειρά, θα μπορέσω να φύγω.
Ο χρόνος πέρασε πιο γρήγορα απ' ό,τι περίμενα. Έχω μαζί το laptop και προσπαθώ να κάνω όσο πιο πολλή δουλειά γίνεται. Επικοινωνώ με φίλους. Κάνω βόλτες τριγύρω στο δωμάτιο, προσπαθώντας να κάνω χίλια βήματα παραπάνω κάθε μέρα. Επίσης βλέπω ειδήσεις. Μου φαίνεται σουρεαλιστικός όλος αυτός ο πανικός – τα σχολεία να κλείνουν, την πτώση του χρηματιστηρίου, τις συνδιασκέψεις κορυφής – για την αρρώστια που έχω. Αν πανικοβληθούμε όλοι, δεν βοηθάμε κανέναν.
Με βάση την μέχρι τώρα εμπειρία μου, θα συνιστούσα σε όλους να προμηθευτούν ένα καλό ψηφιακό θερμόμετρο, έστω και μόνο ως εργαλείο παρηγοριάς, για να μπορούν να τσεκάρουν και να καθησυχάζονται αν αρχίσει να τους τρέχει η μύτη. Εγώ υπήρξα τυχερός: Τουλάχιστον έξι επιβάτες του Diamond Princess έχουν πεθάνει από τον ιό, από τους 705 που μολύνθηκαν. Αν μου έλεγες όταν έφυγα από το σπίτι μου τον Γενάρη ότι δεν θα μπορούσα να επιστρέψω πριν από τον Μάρτιο, ότι θα ήμουν σε καραντίνα για πάνω από 25 μέρες επειδή μολύνθηκα από έναν καινούριο ιό, ότι θα βρισκόμουν στο επίκεντρο μιας πανδημίας – θα είχα φρικάρει εντελώς. Τώρα όμως που συμβαίνει, απλά το πάω μέρα με τη μέρα.
Πηγή: The Washington Post, Μτφρ./ επιμ.: Π.Κ.
σχόλια