ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26 στα 27 και δεν έχω ζήσει τίποτα.Φιλίες, έρωτες...Δεν έχω κάνει ταξίδια, δεν έχω βγει τα βράδια, δεν έχω ζήσει... Βλέπω γύρω μου άτομα της ηλικίας μου να ζουν τη ζωή τους όπως πρέπει κι εγώ θλιβομαι για τη κατάντια μου. Δεν είχα ζωή ποτέ μου. Ούτε έχω, ούτε θα έχω... Κουράστηκα. Θέλω μόνο να ζω όπως οι άλλοι. Με δουλειά, χρήματα να περνάω τον χρόνο μου αξιοπρεπώς, με δικό μου σπίτι, αυτοκίνητο, φίλους, κοπέλα και γενικά να είμαι μέσα στη ζωή. Όχι θεατής. Απλά πως αποκτώνται όλα αυτά;Δε νομίζω ότι έχω τα εφόδια να τα καταφέρω. Και η καθημερινότητα είναι ένας Γολγοθάς. Κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολα σηνειδητοποιώντας πόσο σκατα είναι η ζωή μου. Καθημερινά βλέπω πως ζουν συνομήλικοι μου. Μόνοι τους, με τις δουλειές τους, τις παρέες τους, τους συντρόφους τους, τις εξόδους, μια ζωή κανονική. Κι εγώ τι έχω; Τίποτα απολύτως. Έχασα τόσα χρόνια, παραμυθιαστηκα ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Πόσες βλακειες είπα στον εαυτό μου. Και έφτασα εδώ, στα 27, να έχω να αντιμετωπίσω ένα χάος. Και ο χρόνος να κυλά. Και να κυλά. Και να κυλά. Απελπισία σκέτη. Μία φυσιολογική ζωή ήθελα. Σκεφτόμουν χτες το βράδυ τη ζωή που θα ήθελα να ζω. Να μένω μόνος, να έχω τη δουλειά μου, και το τριήμερο να έπαιρνα τη κοπέλα μου μου με το αυτοκίνητο μου να πηγαίναμε μια εκδρομή οι δύο μας. Η αν δεν θέλαμε, να ετοιμαζόμουν, να πήγαινα από το σπίτι της και να βγαίναμε Σάββατο βράδυ για φαγητό, για ποτό ή ό,τι άλλο. Και Κυριακή μεσημέρι να βγαίναμε με τους φίλους μας βόλτα να πούμε τα νέα μας και να περάσουμε καλά. Αντ αυτού, τι είχα στη ζωή μου; Τίποτα, κλεισμένος μέσα, μόνος παρέα με τη τηλεόραση, να σκέφτομαι όλα αυτά που σας γράφω, αυτά που θα ήθελα να έχω, αλλά δε μπορώ να τα έχω... Μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και το πρωί ξανά τα ίδια. Και ξανά, και ξανά, και ξανά...Δε βγαίνει η ζωή έτσι, ρε παιδιά...