ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το χω ρίξει στο γράψιμο στο διαβασμα και τη γυμναστική. Ειπα να κανω κι εγω κατι για τον εαυτο μου, έστω και κλεισμένη μεσα στους τεσσερεις τοίχους. Α εκανα και τα μποτε μου! Βέβαια! Στις 24 ωρες που εχει η μέρα ομως, ποσες ωρες να περάσεις με γράψιμο, καλοπισμο και γυμναστικη; Τις υπολοιπες ωρες λοιπόν, τις περναω δακρυζοντας, καπνίζοντας και σκεφτομενη εσενα.. πόσο πολύ μου κοστισε να ξερες η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σου.. το κατ' εσε βαθύ σου συναισθημα που αποδειχθηκε ρηχό. Η τεράστια προσπαθεια που εκανες για να μου αποδείξεις πως δεν ειμαι ανταξια σου... Μα περισσότερο μου κοστίζει το γεγονος οτι κι εγω η ιδια κόντεψα να το πιστέψω. Οτι δεν είμαι αρκετη. Οτι κατι παει λαθος με μένα. Σίγουρα σε καποια πραγματα εχεις δικιο. Μα ακομα και σε αυτά... αν το συναισθημα σου ηταν βαθύ οπως έλεγες, θα ήσουν εδώ να με βοηθήσεις. Δεν θα μου εδινες μια να παω πιο κάτω. Ετσι λοιπον αποφάσισα να προχωρήσω. Τι κι αν υποσχεθηκες πως θα με κανεις ευτυχισμένη, χωρις καν να σου το ζητήσω.. τι κι αν υποσχεθηκες να μην ξανα δεις τα ματια μου κουρασμένα.. τι κι αν υποσχεθηκες να είσαι εδω και να με αγαπάς οπως ειμαι. Τι κι αν μου ζητησες να μην σε αφησω ποτε. Τωρα πια δεν εισαι εδω. Γιατι εσυ το διάλεξες. Γιατι για σενα δεν ημουν αρκετή. Αν ήμουν άλλωστε, τώρα θα περνουσαμε την καραντίνα μας αγκαλίτσα. Και δε σε βλέπω πουθενα τριγύρω.. Ποδια γερά λοιπόν, κεφαλι ψηλά, βλέμμα μονο μπροστά, και τα καλυτερα είναι πολύ κοντά. Άλλωστε, ποτε κανεις δεν μπόρεσε να ειναι πραγματικά εδω για μενα. Πως θα μπορούσες να εισαι εσυ;