ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Mακαρι να ήμουν στο χωριό της μητέρας μου, με τα πολλά δωμάτια, τους δύο κήπους. Να μπορούσα τουλάχιστον να φυτέψω στον κήπο λαχανικά, φρούτα, να ζυμώσω ψωμί στα ξύλα , να πάρω το αυγό από την κότα , να σκαλίσω τον κήπο , να ταισω τις κατσικουλες και να ανεπνεα καθαρό αέρα. Εκεί ακόμα και μήνα να μην πήγαινα πουθενά, δεν θα μου έκανε εντύπωση. Ουτε τα εμπορικά κέντρα θα μου έλειπαν τόσο , ούτε οι καφετέριες. Γιατί απλά θα ήμουν εκεί που η ψυχή μου νιώθει ότι ανήκει. Σκεφτομουν οτι τώρα στο μικρό διαμέρισμα της Αθήνας πως θα την παλέψω που τα μπαλκόνια μου είναι επάνω στην βαβούρα λεωφόρου; Και να βγω να τραγουδήσω δεν θα ακουγομαι... Μήπως τόσο καιρό που κλεινομουν μέσα βλακωδως πως άντεχα ή για λόγους υγείας; Όλα στην σκέψη μας είναι λοιπόν. Όταν μας πουν το " Μη" εκεί είναι που σκιαζομαστε και παθαίνουμε κρίση πανικού... Ο άνθρωπος κρύβει πολλές δυνάμεις μέσα του, που δεν γνωρίζει καν ότι τις διαθέτει! Ήρθε η στιγμή να διαπιστώσουμε ότι μέσα από την απομόνωση, την " φυλακή" και το σκοτάδι ( αρκετοί δεν έχουν ούτε ρεύμα) στο τέλος βλέπεις ότι ακόμα και εκεί υπάρχει " Φως " και δεν φοβάσαι τίποτα ύστερα. Μια εμπειρία είναι που θα μας κάνει δυνατότερους ανθρώπους για δύο εβδομάδες. Τίποτα τραγικό. Προέχει η υγεία μας και θα αντέξουμε :)